Ukraiński bufor polską racją stanu?

Znam niewiele osób, które walą prosto z mostu, co myślą, wyłącznie jednak w rozmowach prywatnych, żeby nie napisać dyskrecjonalnych. Bo wypowiedzi publiczne retuszują autocenzurą o rozmaitym natężeniu. Niemal klinicznym przykładem takich kontrolowanych niedomówień utrzymujących dyskurs w nurcie poprawności politycznej, jest debata na temat wojny w Ukrainie. Już sama lokalizacja konfliktu w, a nie na, oznacza respekt dla mainstreamowej narracji, choć obie formy bez obciążeń  emocjonalnych funkcjonują od dawna w polszczyźnie jako oboczności, że zacytuję „Konrada Wallenroda”: „Jeszcze są w Litwie, jeszcze wam zaśpiewam”. Tylko patrzeć jak zwrot: na Węgrzech, będzie pejoratywnym odniesieniem do reżymu Orbana. A po jego upadku, który progresorzy wieszczą od lat, pojawi się ćwiczenie dykcyjne: w Węgrzech.

Ale mniejsza o subtelności gramatyczne, gdy poprawnościowe definiowanie przez środowiska opiniotwórcze polskiej racji stanu w tej batalii zawiera nie tylko cenzuralny knebelek, lecz wykazuje wszelkie znamiona obłudy, zbędnej zresztą, gdyż oceniając realnie, bez rozpętania światowej zawieruchy takie status quo na rubieżach potrwa jeszcze bardzo długo, co oznacza, że Ukraina nie jest w stanie tej wojny wygrać, a Rosja nie może jej przegrać. Czyżby zatem zanosiło się na zgniły kompromis, wróć, na remis, a może pat, w myśl porzekadła: złapał Kozak Tatarzyna? 

Tu przypomnę, że forsowana przez nadwiślańskie elyty poprawnościowa polska racja stanu zakłada zbieżność en block interesów 3 RP i Ukrainy. Tymczasem, kalkulując na zimno, istotnie wspólny, od lewa do prawa, mamy wyłącznie jeden cel, maksymalne osłabienie Rosji i wybicie z głowy Putinowi imperialnych mrzonek kontrmżonką o demokratyzacji wschodniej barbarii. Niestety, w praktyce jedyne, co może ugrać Zachód kartami do „Piotrusia” przeciw pokerowemu szulerowi, jest rozejmowe zakończenie tej wojny. I czekanie na następną, zapewne niemal identyczną.

Jeśli natomiast w czarnowidztwie ekspertów, że za kilka lat Rosja zamierza wystąpić zbrojnie przeciw całej potędze Zachodu, tkwi chociażby źdźbło racjonalności… Wolę nie kończyć, zwłaszcza, że pojęcie całej potęgi Zachodu zawiera prorosyjskie sympatie od Odry po Atlantyk i przesłanie skierowane z za oceanu do europejskiego establishmentu: umiecie liczyć, liczcie na siebie.

Wszak najbardziej porażająca jest wizja cyników nie ulegających poprawności politycznej. Otóż twierdzą oni, że jeśli nawet jakimś cudem, na przykład bliźniak meteorytu tunguskiego spadnie na Moskwę, Kijów zdoła odwrócić bieg historii i kremlowska satrapia zostanie zmuszona do składania hołdu lennego władzom Ukrainy przedzierzgniętej z buforu w mocarstwo, z naszego punktu widzenia będzie to zamiana siekierki na kijek i to tuż za Bugiem. Bowiem wedle skrajnych panikarzy, lub jak kto woli politycznych realistów, dziejowe fatum nigdy nie dopuści do utrwalenia w Ukrainie wraz z satelicką Białorusią, demokracji na wzór zachodni. I jakiś naśladowca Remarque'a napisze kiedyś powieść: „Na Wschodzie bez zmian. Odpukać!

A tak w ogóle działo się ostatnio sporo, choć głównie w sferze decorum. Niezliczona rzesza pielgrzymów modliła się na Jasnej górze do królowej Polski w święto Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Przez stolicę w imponującej defiladzie w sto piątą rocznicę pogromu bolszewików pod Warszawą, przemaszerował kwiat polskiej armii. Jak podszeptuje mi chciejstwo, na turnieju w Cincinnati, podobnie jak na wimbledońskim szlemie, Sabalenka uciekła w porażkę przed rakietą Igi Świątek. Zaś media spekulowały głównie, ba, czyniły raban godny lepszej sprawy, na temat spotkania Trumpa z Putinem na Alasce.

I na spekulacjach się skończyło, bo z rozmowy prezydentów właściwie nic nie przeciekło do opinii publicznej. A konkluzja, że oficjalna wizyta kremlowskiego dyktatora w USA zakończyła okres izolacji dyplomatycznej i każdej innej, Rosji na arenie międzynarodowej, była oczywista już przed ową pogawędką.

Określenie izolacja to naturalnie spora przesada. Wystarczy pokręcić globusem, by dostrzec jakie olbrzymie połacie planety zasiedlają życzliwe Rosji dyktatury i demokracje, Chiny, Indie, Brazylia, Iran, połowa Afryki… A i za jednolite nastroje w Europie także nie odważyłbym się ręczyć. I wcale nie myślę o zdystansowanym jawnie stanowisku Budapesztu.

Po tym wszystkim, co napisałem, wciąż ufam, że sama Europa otrząsnąwszy się z pacyfistycznego letargu, będzie w stanie w chwili próby pokazać Rosji miejsce w kącie. A o intencje USA jestem spokojny rozumiejąc, że oswajanie Kremla przez Waszyngton nie wynika z rusofilstwa nad Potomakiem, lecz z troski, by Moskwa nie stała się marionetką Pekinu. I dlatego nadal sypiam bez koszmarów, pomijając oczywiście oniryczne wizje troglodytów przywracających, że zażartuję, praworządność w nadwiślańskim landzie.

Sekator

Ps.

 - A czyj właściwie jest Krym - pyta ni stąd, ni zowąd mój komputer.

- Tatarów krymskich, nacji bez ojczyzny, podobnie jak Kurdowie i Atlantydzi - wyjaśniam bez namysłu Eustachemu.