"Hej, chłopcy! Bagnet na broń!"

Piękna pieśń, napisana przez Krystynę Krahelską w 1943 roku. https://www.spiewnikniepodlegl...(link is external) 
Jutro będzie jedną z bohaterek koncertu zakazanych piosenek w rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego.
 
Ale ja nie o piosence. Przez lata powojenne nikt w Polsce nie mówił publicznie o Powstaniu Warszawskim. Powód był oczywisty. Obce władze nie chciały poruszać tematu, żeby uniknąć niewygodnych, logicznych pytań, dlaczego "bratnia" Armia Czerwona stała po drugiej stronie Wisły, na Pradze, i nic nie robiła, w dodatku nie pozwalała lądować samolotom z brytyjską pomocą?
Oficjalne obchody rocznicy Powstania Warszawskiego pojawiły się w Warszawie gdzieś ok. 1990 roku. Ktoś (nie mam pojęcia kto) wymyślił, że dla uczczenia Powstańców każdy powinien się zatrzymać o godz. 17.00. Pomysł wydał mi się dziwny, wręcz niedorzeczny, bo jak to zrobić np. na drodze, ulicy? To niebezpieczne, bo przecież nie wszyscy wiedzą, że mają się zatrzymać o 17.00 .... Minęło sporo czasu, a ja wciąż uważam, że pomysł ma tylko tę zaletę, że jest łatwy do wykonania i nic nie kosztuje, ani organizatorów uroczystości, ani nas. Poza tym jest bez sensu. 
Wówczas nie było internetu, literatura o Powstaniu była praktycznie niedostępna, jedynym źródłem wspomnień i wiedzy o PW byli żyjący wówczas uczestnicy. Tylko A. Wajda nakręcił film o Powstaniu "Kanał". Z dzisiejszej perspektywy pewnie tylko dlatego mógł go nakręcić, że sam tytuł mógł się spodobać towarzyszom, jakże dwuznaczny z dzisiejszego punktu widzenia (Polaczki, ci, którzy nie chcieli władzy radzieckiej -  w kanale!). Film dla ludzi o mocnych nerwach, tragiczny do granic ludzkiego postrzegania. 
Dziś wiemy o Powstaniu prawie wszystko - co się działo, kto kogo mordował, choć nie wszystko o decyzjach politycznych i rozkazach. Ciocia mojej przyjaciółki, która brała udział w Powstaniu jako młoda dziewczyna nie chciała opowiadać o zbrodniach, które widziała, ani o swoich dowódcach, którzy czasami wydawali bezmyślne rozkazy, kierując sanitariuszki na pewną śmierć. Nie zmienia to oczywiście faktu, że to Niemcy zabijali młodych Polaków w nierównej walce. Ciocia nie chciała opowiadać jak musiała brnąć w brei z trupów, żeby wydostać się na powietrze. 
Dopiero w 2004 roku. w 60 rocznicę wybuchu Powstania, dzięki nadzwyczajnym działaniom prezydenta Warszawy śp. Lecha Kaczyńskiego zostało otwarte Muzeum Powstania Warszawskiego na Woli, w przebudowanej starej zajezdni tramwajowej. 
Obejrzałam uroczystości 1.06.2004 w TVP i opisałam na forum www.ojczyzna.pl(link is external) - "Otwarcie Muzeum Powstania Warszawskiego". Udało mi się dotrzeć do archiwalnego zapisu: 
http://web.archive.org/web/200...(link is external) 
Jest to bardzo cenny wątek, bo p. Jerzy Maliński przytoczył tam statystyki niemieckich zbrodni na Woli i zeznania niemieckich zbrodniarzy, którzy mordowali Powstańców, a także wspomnienia młodego Belga wcielonego do Wehrmachtu, potem uratowanego przez polską rodzinę: "Wspomnienia sapera - Mathiasa Schenka". 

Powstanie było wielkim patriotycznym zrywem, ale nie można zapominać o tragicznym końcu i śmierci tysięcy niewinnych Polaków. 
Czy można je czcić zatrzymaniem się i śpiewaniem? Moim zdaniem nie! 

Jak powinno się uczcić pamięć Powstańców Warszawskich? Tak jak napisała Krystyna Krahelska! Z tym, że dziś to nie bagnet na broń, ale masowe cywilne  zawody strzeleckie z wykorzystaniem karabinków Grot. W sylwetki hitlerowskich zbrodniarzy!
W wojsku Garnizonu Warszawskiego powinny się odbywać specjalne ćwiczenia z użyciem nawet rakiet dalekiego zasięgu. Ot np. wystrzelenie rakiety-makiety w kierunku Bałtyku, a jak spadnie na ichniejszy Kaliningrad - koniecznie przeprosić za omyłkę.