...biorę cię w jasyr...

…biorę cię w jasyr                                            
urządzam dla ciebie step
cierpliwie sadząc burzany jaskry i zawilce
rzeźbię kałuże
na nasze selfie pod obiektywem nieba
z uśmiechem patrzymy na wzgórze
przypominające kurhan wielkiego wojownika
kulawego jak Jakub na drabinie
niosący pretensje do Boga
- dlaczego ten gambit 
wykonał tak rozmyślnie późno -
odpowiedź niesie
bluesowy błękit naszych oczu
o źrenicach szerokich jak nasze rozłogi
wyrzeźbieni z jednego słowa
płodzimy o miłości metafory
które jak dzieci doń się tulą
- są szczęśliwi – ponieważ wcześniej
nie zgodzili się na swoje losy –
zaprzeczamy Albertowi Camusowi
kpiąc bo nawet ślepa „pro cura”
znajdzie złote ziarno 
- biorę Cię w jasyr i nie opuszczę
żadnej chwili by dowieść
iż czynię to świadomie
do ostatniego wersa
wszak mam 1% tatarskiej krwi…