Piling maciczny fundamentem prawa do samostanowienia

Po wyborach samorządowych ogarnęła mnie ambiwalencja. Bo wprawdzie siły progresu i demokracji nie dorżnęły watahy, czego nie wykluczałem w chwilach zwątpienia po październikowej smucie, dołowany dodatkowo sondażami i wieszczbami ekspertów, lecz zjednoczona prawica znów doznała uszczerbku, zwłaszcza w sejmikach. Cóż stąd, że czasem, jak w Łódzkiem, przegrała o głos?
Tak czy owak w sferze symboliki statystycznej powiało optymizmem. Platformie nie udała się tak zwana mijanka i PiS wciąż wyraźnie pozostaje najsilniejszym ugrupowaniem. A lewica szoruje po dnie. Coraz gwałtowniejsze są także podrygiwania buldogów, wróć, pikusiów, gdyż buldog jest tylko
 jeden, pod koalicyjnym dywanem. Kanapowi malkontenci kwestionują po kątach ministerialne parytety promujące sejmowe zydle. Biseksualna posełka wymienia uprzejmości z rotacyjnym marszałkiem. Przymiarki do wyborów europejskich idą opornie. Tusk buńczucznie oświadcza, że nie zaakceptuje paktu emigracyjnego, za którym w Brukseli głosowali genetyczni demokraci, Miller i Cimoszewicz. Ano, zobaczymy po wyborach…
Wszak per saldo jeszcze długo nie zmieni się nic i zapewne nie stanie się nic aż do końca. Tyle, że dziś trudno określić kiedy ów koniec nastąpi. Bowiem rżądza władzy spaja mocniej niż jakiekolwiek pozytywne wartości. Konkretyzując dodam, że rządzy władzy nie uważam za pozytywny impuls.
Chyba się zagalopowałem. Otóż mimo pewnych różnic, jest jedno fundamentalne dobro łączące koalicję 13 grudnia, prawo kobiet do samostanowienia. Jak przypuszczam, pewne różnice w skali entuzjazmu wobec rozszerzonej formuły owego hasztagu wynikają z niedoskonałości definicyjnych. Już samo określenie kobieta budzi spory. Czy ten desygnat obejmuje również białogłowy i niewiasty? Z sejmowych pyskówek wynikało, że termin niewiasta obraża lewackie aktywistki. Może dlatego, że jest zbyt biblijny?
Jeszcze więcej trudności nastręcza ustalenie kiedy zaczyna się kobieta, czyli osoba płci żeńskiej i kilku pokrewnych. Prawie cały progres potwierdza, że po urodzeniu. Lecz mniej światła jego część przyjmuje, że jeszcze w końcówce pobytu w macicy. W każdym razie samo prenatalne ustalenie żeńskości plazmy nie jest przesłanką wystarczającą do uznania jej za obywatelkę korzystającą z prawa do samostanowienia. I taka przedkobieca struktura może zostać spuszczona do sedesu w gabinecie ginekologicznym. A rojenia fantastów, że tak powstają syreny, należy włożyć między bajki.
Pewne kontrowersje budzi także hasło aborcjonistek: mój brzuch należy do mnie. Ale co, nomen, omen, począć z płodem wyprodukowanym wespół, w zespół, z jakimś facetem? Czy podlega on przepisom kodeksu cywilnego o współwłasności?
Reasumując, w domenie publicznej dotyczącej najintymniejszej sfery człowieczeństwa, aksjologicznego imperatywu istnienia naszego gatunku, na wyrost określanego jako homo sapiens, prawo do życia od naturalnego poczęcia do naturalnej śmierci, walczy z libertyńską ideologią promującą hasło: hej, hej, hej, aborcja jest okej! Ostatnio argumenty obu stron w tych fundamentalnych kwestiach wybrzmiały do dziesiątego miejsca po przecinku w debacie sejmowej.
Rozważałem nawet przez chwilę czy w powyższych refleksjach nie wykorzystać, nomen, omen, zabiegu stosowanego w krytycznych wydaniach utworów literackich, gdzie przypisy zajmują więcej miejsca niż tekst. Polecam na przykład taką edycję „Biesów” Dostojewskiego i obligatoryjnie „pana Tadeusza”. Ale wówczas musiałbym upstrzyć akapity mnóstwem, nomen, omen(znów te prokreacyjne skojarzenia) numerków. A wyjaśnienia w post scriptum i tak dodałyby niewiele do meritum.
Wspomnę więc jedynie, że w dyskusji cytowano między innymi świętego Jana Pawła, Korczaka i Hitlera. Ten ostatni jako zleceniodawca przepisów zezwalających polkom w Generalnej Guberni swobodnie przerywać ciążę, za co Niemkom groziła kara śmierci mógłby zostać patronem aborcjonistek.
Lewackie aktywistki, pobudzone niczym smakoszki po kresce, chwaliły czasy polski Ludowej. Bo wtedy w PRL, mimo swobody aborcyjnej, rodziło się więcej dzieci niż teraz. Aborcja jako recepta na większą dzietność? Muszę przemyśleć ten paradoks.
Na koniec tego wątku zostawiłem drobną dygresję językową. Jednak tym razem nie będę się znęcał nad feminatywami. Ba, pochwalę prezentera TVN 24, którego nazwisko niestety uleciało mi z pamięci, za zróżnicowaną formę grzecznościową, jaką stosował wobec swych rozmówczyń. Do prawicowej zwracał się: pani minister, zaś do lewicowej: pani ministro. Reszta załogi amerykańskiego telebimu PO osiągnęła już wyższy stopień świadomości leksykalnej i używa zwrotu: pani ministerko, otwierając drogę ku ministryni i ministrantce. A właśnie, czemu w posłudze mszalnej dyskryminowane są ministrantki?
Ale ad rem. U zarania holocaustu leżało między innymi pisanie słowa żyd małą literą. Zatem jeśli zabijanie dzieci poczętych ma stać się banalnym zabiegiem w rodzaju wycinania migdałków czy ekstrakcji zęba, pora skończyć z nomenklaturą medyczną stosowną przy poważniejszych zabiegach. I zamiast terminów aborcja czy terminacja ciąży, lub dla równowagi poglądów: patroszenie, znów używać sprawdzonego w komunie określenia skrobanka, czyli ot, taki sobie, piling maciczny.
Ironiczną pociechę a rebour, łagodzącą iście herodowy nastrój zionący z okrąglaka przy Wiejskiej, stanowi sytuacja międzynarodowa. Wedle niektórych ekspertów przypomina ona, odpukać, tę z roku 1914. W tym kontekście wyskrobane płody to przy szacowanych ofiarach Trzeciej Wojny światowej zaledwie garstka unicestwionych istnień. I gra gitara
 
Sekator
 
Ps.

- A nie mógłbyś zakończyć tę jeremiadę bardziej optymistycznie? - pyta mój komputer.
- Będzie trudno, mój Eustachy - wzdycham. - Wyobraź sobie, że na igrzyskach w Paryżu nie wystartuje żaden polski ciężarowiec. I biało-czerwoni nie powiększą imponującego dorobku w tej dyscyplinie, 34 medali, w tym pięciu złotych.