Aborcja kwintesencją progresu

Ku swej sromocie odnoszę nieodparte wrażenie, że skrzecząca pospolitość coraz bardziej przypomina mroczne wizje S-F zdemoralizowanego świata bez empatii, z załganą aksjologią. W ten orwelowski nurt wpisuje się na przykład dyskusja o aborcji jako prawie kobiet do samostanowienia. „Mój brzuch należy do mnie!”, wrzeszczą zwolenniczki skrobanek. „Hej, hej, aborcja jest OK!”, skandują entuzjastki eksterminacji, wróć, terminacji ciąży.

We Francji zagwarantowano właśnie w konstytucji prawo do unicestwiania macierzyństwa w fazie prenatalnej. W Europie drakońskie zakazy w tej materii obowiązują jedynie w Polsce, na Malcie i w Watykanie. Ponoć niemal cały postępowy świat zezwala, że ponuro zażartuję, matkom, na wypatroszanie z łon w celu utylizacji swych poczętych, a nienarodzonych pociech. Na ironię zaś zakrawa fakt, że standardy etyczne szanujące życie od poczęcia obowiązują w ortodoksyjnym islamie, dalekim poza tym od ideałów śródziemnomorskiej cywilizacji. Przyznam, że nie pojmuję dlaczego przyzwalanie na aborcję, w skrajnych przypadkach aż do porodu, należy do praw kobiet. I czemu zatem przy takim darwinowskim podejściu do macierzyństwa, ową cezurę stanowią właśnie narodziny? Przecież oseska można dokładniej zbadać, ocenić czy produkt poczęcia trzyma fason. I w razie negatywnego werdyktu zastosować metodę Spartan. Nie, żeby zaraz zrzucać niedoróbkę ze skały albo usypiać fenolem. Ale od czego humanitarne metody eutanazji? O, właśnie eutanazja, kolejna zdobycz światłego społeczeństwa… I tu muszę uciec się do łopatologii. Obie metody uśmiercania, podobnie jak, uwzględniając proporcje, wszelkie sposoby okaleczania, są akceptowalne skrajnych przypadkach także przez nieugiętych obrońców życia. Nieco trywializując, amputacja nogi ratująca przed śmiercionośną gangreną, tak. Rozdwajanie języka, usuwanie żeber, by lepiej wymodelować sylwetkę, obrzezanie łechtaczki, nie.

Zastanawiam się wszak czy prawa kobiet różnią się czymś od praw mężczyzn i pozostałych płci, jednym słowem od praw człowieka? Jeśli tak, to skrót myślowy, że kobiety są z Wenus, a mężczyźni z Marsa, ma sens. Mnie zaś w traktowaniu niewiast w domenie publicznej bliska jest typologia seksuologiczna dotycząca preferencji nieheteroseksualnych. Otóż oprócz lesbijek, gejów i biseksualistów, istnieją również osoby obdarzone ślepotą płciową, panseksualizmem, omniseksualizmem i demiseksualizmem. I ja w każdym bliźnim i w każdej bliźniej widzę po prostu człowieka. Jednak dyskusja o prawach kobiet wiruje niemal wyłącznie wokół aborcji, czyli wedle ekstremistek dotyczy swobody w decydowaniu o własnym ciele. A od kiedy to człowiek rozwijający się w waszym łonie, jest waszym ciałem, pytają prolajfiści. I trwa wściekła wymiana ciosów, w której ostatnio obrywa zwłaszcza marszałek Hołownia.

Nim przedstawię w nieco ezopowej formule własny pogląd w tej bijatyce, dam upust swemu zdziwieniu. Nie pojmuję czemu aborcjonistki boją się jak ognia referendum w tej sprawie? I argumentują, że takich intymnych problemów nie wolno rozstrzygać w plebiscytach. Bo kto to widział, żeby o wolności kobiet decydowali faceci i stare dewotki manipulowane przez kler? Czyż nie wystarczy wysokie poparcie dla swobodnej aborcji potwierdzane sondażami? I ni przypiął, ni przyłatał, twierdzą, że równie bezcelowe byłoby referendum z pytaniem o stosunek do kary śmierci.

No to pora na ezopową opowiastkę. Środowiska naturystyczne postanowiły domagać się pełnego prawa do manifestowania swej nagości w miejscach publicznych typu sauny, kąpieliska, parki, przymierzalnie, promenady, stadiony… Aktyw argumentował, że helleńscy atleci występowali nago na igrzyskach. A obnażone ciało nie ma nic wspólnego ze zgorszeniem czy pornografią, o czym na plus świadczy chociażby posąg Wenus z Milo czy Maja naga z obrazu Goyi, zaś na minus plaże dla nudystów wyprane do cna z wszelkiego erotyzmu. Aktyw gdzie mógł, szukał poparcia dla swych idei. Ale jak to bywa z awangardowymi pomysłami, znalazł sojuszników, ba, entuzjastów, wśród elementów, nomen, omen, zgoła niepożądanych, bo, o zgrozo, w środowisku ekshibicjonistów! Ci zaś zmodyfikowali hasło naturystów: „nasze ciała są manifestacją naszej osobowości”, w slogan: „pragniemy obnażać naszą osobowość”. I tyle analogii między ekshibicjonistami, a wojującymi aborcjonistkami.

Sam już nie wiem czy powyższa przypowiastka pozostanie w krainie metafor czy stanowi antycypację bliskiej przyszłości? Wprawdzie ekshibicjoniści nadal grasują wyłącznie pokątnie po bramach i parkach, lecz już niezbyt strawny konstrukt gejowskiej subkultury, drag queen, trafił na salony III RP. I amerykański telebim KOPO, stacja TVN, prezentuje widowisko: „Czas na show. Drag me out”, prowadzone przez Andrzeja Seweryna.

Przeczytałem w Internecie, że aktor świetnie czuje się w piórach i damskich ciuszkach. Ot, taki naśladowca Tootsie, Jacka Lemona z „Pół żartem, pół serio” albo Wojciecha Pokory z komedii Barei „Poszukiwany, poszukiwana”. Wprawdzie niegdysiejszy katalog dewiacji opracowany przez profesora Imielińskiego zawiera między innymi takie pozycje jak fetyszyzm i transwestytyzm, ale w przypadku Seweryna to chyba kreacja aktorska.

O tempora, o mores! Jeszcze niedawno mecenas R.S. przez podobne igraszki, choć miał znacznie więcej za uszami, zaprzepaścił swe szanse na karierę polityczną. Zgłębiając temat usiłowałem założyć rajstopy. Szybko jednak pojąłem, że wolę je ściągać.

Zerkam do notatek z ostatniego tygodnia. Niemrawa kampania przed wyborami samorządowymi. Rabacja chłopska nie słabnie, mimo kuglowania władzy. Policja znów w formie ze starego powiedzonka: nie kijem go, to pałą… musiałbym rozwijać nowe wątki, bo kilka akapitów to zbyt mało na każdy z tematów. Orwelowską atmosferę spointuję więc jedynie refleksją, że Irlandia znów znalazła się w awangardzie progresu. Moderniści usiłują wymazać z jej konstytucji seksistowskie zapisy o szczególnej roli kobiety i rodziny w społeczeństwie. Święty Patryk przewraca się w grobie.
 
Sekator
 
PS.

– Ale święty Patryk nadal pozostaje patronem Zielonej Wyspy? - pyta niepewnie mój komputer.
– Na razie zapewne jeszcze tak - odpowiadam enigmatycznie Eustachemu.