Comédie polonaise.

    „Patrz na przedstawienie, ale cały czas myśl, jak się ono ma do rzeczywistości”. To dialog z pewnego polskiego, dość kasowego filmu, kręconego w dolnośląskich Wambierzycach. Niestety aktor grający tytułowego bohatera zapomniał tekstu, zaczął się jąkać i na końcu palnął "... no ... tego... rzeczy". Ponieważ film kręcony był za czasów poprzedniego, jedynie słusznego ustroju w którym niczego nie brakowało, tylko akurat w tym momencie wystąpiły nieprzewidziane trudności zaopatrzeniowe w postaci niewystarczającej ilości taśmy filmowej, więc dokręcono pozostałe sceny w tej wersji. Zarówno scena jak i dialog, uważane są dziś za kultowe. Są też wzorcowym wręcz przykładem na to, jak ludzie potrafią samodzielnie myśleć. Szkoda tylko, że tak, jak ktoś im podpowie. Czasy się jednak zmieniły i dzisiaj podobne komedie sensacyjne śledzić możemy niejako "na lajfie". Jedna z nich o tytule: "Walka o wolność" rozgrywa się na naszych oczach. Tym razem jednak suflerów mamy dużo więcej.
    Dość jednak żartów, bo sprawy są naprawdę poważne. Polska scena polityczna jest bardzo prosto skonstruowana. Dzieli się na stronnictwo ruskie, stronnictwo pruskie i stronnictwo amerykańsko - żydowskie. Nie ma niestety stronnictwa polskiego, bo „jak mawiał klasyk”, Polska jest zbyt bogatym krajem, aby zostawić go Polakom. Na pewno nie jest stronnictwem polskim Konfederacja, bo jej liderzy otwarcie mówią, że najchętniej sprywatyzowaliby wszystko i wszystkich z wyjątkiem samych siebie a dotacje brane z budżetu, są oczywiście klasycznym przykładem na działanie wolnego rynku w praktyce. Po przemówieniu na zaprzysiężeniu rządu Donalda Tuska, mogłoby się wydawać, że stronnictwo polskie reprezentuje Paweł Kukiz . Po tym jednak, jak rozwalił system jednomandatowych okręgów wyborczych, jestem do niego dość sceptycznie nastawiony. Aby jednak zrozumieć o co toczy się gra, na teatr ten spojrzeć należy w szerszym europejskim a nawet światowym kontekście. Wiemy z historii, że Niemcy przegrały dwie wojny światowe. Przegrały przez Amerykanów i nigdy z porażkami się nie pogodziły. W tej chwili mamy dwa kraje okupowane przez Stany Zjednoczone - Japonię i Niemcy. Okupacja pozostałych niczym się wprawdzie nie różni, ale oficjalnie uważane są za kraje wolne i demokratyczne. Niemcy, co by o nich nie napisać, złego czy dobrego, to w przeciwieństwie do naszego zaścianka, państwo poważne. Na tyle poważne, że od zakończenia II-giej Wojny Światowej, cały czas, małymi kroczkami starają się odbudować Wielką Rzeszę Niemiecką. Nie czas i miejsce tutaj na szczegółową analizę kolejnych lat i posunięć. Wystarczy tylko popatrzeć na to, co aktualnie dzieje się w Europie. Oficjalnie Unia Europejska buduje europejskie siły zbrojne. Jeżeli nie jest to wypychanie Stanów Zjednoczonych z Europy, to co to jest? Wybrali bardzo sprzyjający czas. Zbliżające się wybory w Stanach Zjednoczonych, wojna na Ukrainie i gigantyczna chińska ekspansja gospodarcza, która najbardziej osłabia USA. I z tej perspektywy należy spojrzeć na nasz kraj i aktualnie rozgrywające się wydarzenia. Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że bitwa rozgrywa się pomiędzy stronnictwem amerykańskim i niemieckim, albo europejskim, jak kto woli. Jakby nie zaklinać rzeczywistości na dzień dzisiejszy wygrywa i to zdecydowanie stronnictwo europejskie. Czy wygra? Nie wiem, ale ważniejsze, jest to czyje zwycięstwo byłoby lepsze. Dla nas samych, dla naszego kraju a w szerszej perspektywie dla całej Europy. Wiem, że teraz ruszy na mnie cała armia Ubootów pod wodzą Zeusa, ale uważam, że dla nas nie ma innej opcji, jak Unia Europejska w której nie będziemy pionkiem a jednym z głównych graczy. Anglosasi, jak już nie raz bywało, znowu wykorzystają nas a potem wyplują, jak zużytą gumę i nie wykluczone, że wcześniej „trochę” nas wytłuką na nasze własne życzenie oczywiście. Powinniśmy więc zrobić wszystko, aby nie dać się wciągnąć w ich grę, nie swoją grę. Czy nam się uda? To tylko od nas samych zależy.