Dokąd zmierzasz Ukraino?

Che, czyli już i Ukraina wrogiem.

Przyznam ,że to rozszerzona relacja z przemówienia śp. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego, której w całości nie znałem. A decyzja o ataku na niego i polską elitę patriotyczną nie była za gaz czy coś innego, ale za to przemówienie oraz za przemówienie na Westerplatte. Do ustalenia pozostaje kto współpracował z Rosjanami. 

Trzeba jednak pamiętać,że w mentalności wschodniej , ale i zachodniej racja moralna liczy się tylko instrumentalnie. To znaczy ,że lud popera racjęmoralną , gdy ona służy jej interesom np. jest argumentem na rzecz obrony lub zysku. Racja moralna, która ma slużyć upadkowi systemu będzie zwalczana. I zwalczana z nienawiścią i fizycznie. Dopiero później skutki zdrady wartości moralnej wypływają jako hańba, jako pokrętne życiorysy, jako trwały upadek , jako wygnanie, jako skupienie się na pobudkach niskich - materialnych.  
W polityce racja moralna jest używana instrumentalnie. Tak jak w dawnej Rusi czy Rosji. Do działań politycznych potrzebna moralna podgotowka. 
( takie pytanie padło w tv w  Cogito ). 

Przyznam, że nie bardzo rozumiem tę nagłą zmianę narracji wobec Ukrainy i prezydenta Zełenskiego, zwłaszcza ze strony jej dotychczasowych bezkrytycznych zwolenników. Jakoś w maju napisałem:
"W polityce nie ma takich pojęć jak "wdzięczność", "pamięć", "moralność", "poczucie obowiązku", etc., etc. Polityka to bezwzględna gra interesów, w której liczy się przede wszystkim siła. I żadne pustosłowie tego nie zmieni. A Polska w tej grze jest jedynie pionkiem, i nawet nie próbuje tego zmienić. A pionek jest potrzebny, dopóki jest użyteczny. Jak trzeba go będzie poświęcić, to dobry gracz zrobi to bez wahania i bez żadnych sentymentów. Więc Ukraina, cokolwiek by nie mówił prezydent Zelenski i nasi politycy, pójdzie tam, gdzie drogę wyznaczą im gracze, a nie pionki". 
Ukraina i prezydent Zełenski będą grać tak, jak wielcy gracze im pozwolą, bo tak naprawdę od nich zależy ich byt, tak państwowy jak i osobisty Zełenskiego. A my do wielkich graczy nie należymy. To po prostu pękł z hukiem mit o potędze i znaczeniu naszego kraju, w którym politycy, dziennikarze, blogerzy i publicyści przekazywali narrację o powstaniu nowego mocarstwa,  na które inne kraje patrzą z podziwem i zazdrością, ba, nawet próbują się na nim wzorować. Jeszcze trochę, a nowe mocarstwo zacznie rozdawać karty na politycznej scenie świata. Wizja piękna co prawda, ale z gatunku fantasy. Owszem, tak zwani zwykli Ukraińcy są nam wdzięczni za pomoc (wiem, bo tam jeżdżę z pomocą). Sęk w tym, że dla władzy wszystkich szczebli na Ukrainie zdanie obywateli nie ma najmniejszego znaczenia. Władza skoncentrowana jest na sobie, szczególnie na robieniu kasy we wszystkie możliwe sposoby.  I interesuje ją najbardziej zachowanie możliwości robienia kasy nadal. A te możliwości nie zależą w najmniejszym stopniu od Polski. Więc te wszystkie lamenty są po prostu śmieszne i nieracjonalne. Na co liczyliście? Na cud?