Awangardowy progres PO-tworem chaosu

Trudno, z braku pomysłu na oryginalne entrée zacznę od bieżączki przemiędlonej już medialnie po stokroć przez skrzeczącą pospolitość. Dlatego pominę oklepane fakty związane z tragicznym incydentem w Przewodowie i opiszę wyłącznie moją reakcję fizjologiczną na komentarze “wolnych” mediów oskarżające rząd o nieudolność informacyjną w tej sprawie. Opis będzie krótki. Absmak.
Ale wytrwałem. Mimo, że wszystkie generatory rzeczywistości urojonej, od amerykańskiego telebimu PO z logo, że zażartuję, niezależnej stacji TVN 24, przez organ prasowy totalnych, “Gazetę Wybroczną” i jej akustyczną wybroczynę, rynsztokowy radiowęzeł, po internetową drobnicę, od wtorku bełtały zbuki na ten temat, nie puściłem pawia!
Nim przejdę do głównego wątku tego tekstu, jeszcze przez dwa akapity pozostanę w bieżączce. Towarzystwo wzajemnej adoracji znane z kodziarskich zbiegowisk, z pikiet pod sądami, choć jeszcze nie w charakterze podsądnych, z wszelakich antyrządowych konwentykli, z czarnych marszy i białych miasteczek, zaapelowało pisemnie do opozycji, żeby wystartowała w wyborach z jednej listy. “Będzie nas dziesięć milionów”, rozbrzmiała przechwałka ponad 450 sygnatariuszek i sygnatariuszy. Większość to naturalnie massa tabulette, ale nie zabrakło niemal żadnego autorytetu i autorytetki z intelektualno-artystycznego saloonu, wróć, salonu modernistów, z Balcerowiczem, Holland, Jandą, Frasyniukiem, Środą, Obirkiem, Sadurskim, Stalińską, dyżurną powstanką PO Traczyk-Stawską, Płatek, po traumie wywołanej wyborczą kiwką Biedronia, et cetera. Zastanawia mnie jedynie brak podpisu Romana Giertycha. No i pochlebiam sobie, że tylko z jednym z nadawców jestem na ty.
Niby co ponad 400 głów, to nie jedna, jednak tym razem liczba nie przeszła w jakość. Szanowni państwo oskarżyli o wszystkie nieszczęścia klikę
z Nowogrodzkiej i sfrustrowani oświadczyli, że tylko jedna lista opozycji pozwoli zetrzeć w pył pisowską plagę. Moje streszczenie dodaje mdłemu tekstowi bez polotu nieco ekspresji, lecz po takich tuzach należało się spodziewać efektownych literackich odniesień w stylu: “zestrzelmy myśli w jedno ognisko i w jedno ognisko duchy” albo rewolucyjnego wzmożenia typu: “miliony rąk”, czyli: “przeszłości ślad dłoń nasza zmiata” i “miliony nóg”, w sam raz do tuptania po ulicach.
Teraz, zgodnie z obietnicą, po dwóch akapitach poświęconych epistolografii przechodzę do meritum. Z teorii prawdopodobieństwa wynika, że nie jesteśmy
w kosmosie sami. Ba, wedle skrajnych hipotez stanowimy typowy product wszechświata. I tylko olbrzymia kubatura sfery sprawia, że dotychczas nie nawiązaliśmy kontaktu z innymi cywilizacjami. Chociaż rozmaite dowody odpowiednio zinterpretowane świadczą, że one z nami i owszem. Wystarczy poczytać Danikena czy posłuchać opowieści o UFO. Ale wypatrując w przestworzach śladów życia, niekoniecznie rozumnego, nie pozostajemy bierni.
I ślemy w niebo pakiety informacji świadczących o naszej obecności.
Zestawy promocyjne ziemskiego IQ, jak ten zapakowany do sondy Voyager, zawierają zwykle niewielką płytkę gramofonową z pozłacanej miedzi z nagranymi w 55 językach pozdrowieniami I muzyką klasyczną, obrazki codzienno ści I rozmaite piktogramy. Może się ufoludki połapią, że jesteśmy panami stworzenia? Och, te patrialchalne maniery. Osobami brzmi bardziej ogólnopłciowo, choć bez mocy. Natomiast po prostu ludźmi, ryzykownie, bo dyskryminująco nie uwzględnia bogactwa ekosystemu. A przecież nasze przesłanie mogą odczytać gdzieś w w sinej dali inteligentne mrówki, lub rozumne mchy.
Tak czy owak konfabulujemy usiłując prezentować ziemski bajzel jako krainę ładu, roztropności i postępu. Ta ściema ma oczywiście sens, jeśli chcemy nawiązać kontakt z jakąś równie szlachetną rasą z innej galaktyki. Ostrożność wszak nakazywałaby nieco więcej powściągliwości w szkicu naszego konterfektu, bo nie sposób przewidzieć reakcji rozczarowanych kosmitów. Dlatego najbardziej adekwatną wizytówką naszego istnienia byłaby parafraza napisu nad bramą piekła z “Boskiej komedii” Dantego: “Porzućcie wszelką nadzieję na sens, wy, którzy do nas przybędziecie” I symbol chaosu, osiem strzałek wychodzących promieniście z jednego jądra ciemności.
Chaos bowiem przenika do wszystkich dziedzin naszego bytowania. Proszę zważyć, że jako optymista złagodziłem ocenę tej inwazji, bo jeśli dopiero przenika, to jeszcze nim ostatecznie nie zawładnął. Wciąż enigmą pozostaje na przykład rezultat wojny w Ukrainie. Ale najbardziej prawdopodobny wydaje się zgniły kompromis, który w języku sportowym oznacza remis ze wskazaniem na Rosję. Może istotnie innego rozwiązania nie ma. Bo stosując analogię historyczną, Hitler jedynie dlatego nie użył pod koniec wojny vundervaffe, gdyż jej nie miał. A arsenał nuklearny Putina pęka w szwach.
Kształtowany przez wieki ład aksjologiczny moderniści uznają za tłamszące prawa człowiecze zacofanie. Na potęgę mącą w ludzkiej seksualności indoktrynując już dziatwę przedszkolną. A próby okiełznania tego szaleństwa nazywają zamordyzmem. I rozpętują histerię przeciw ustawie oświatowej ministra Czarnka.
Wrzeszcząc na ulicach: “Hej, hej, hej, aborcja jest okej!”, tworząc aborcyjne dream teamy, nurzając się w samoupadlaniu, sprowadzają istotę człowieczeństwa do zoologicznego darwinizmu.
Paradoksalnie, na poziomie teorii ideowych bliższe przestrzeganiu praw naturalnych są okrutne dyktatury koraniczne, Iran, Arabia Saudyjska, Afganistan czy prawosławna Rosja. Ale jak zwykle teoria sobie, a praktyka sobie. Helleńska demokracja tylko dla wybranych. Grzechy chrześcijaństwa. Wolność, równość, braterstwo rewolucji francuskiej i gilotyna zmultiplikowana masakrą w Wandei. Bolszewizm patologicznie wykoślawiający i tak mętne założenia komunizmu. Święta wojna pod sztandarami proroka uzasadniana przewrotną interpretacją Koranu. I wreszcie obsesja Putina do zjednoczenia wielkiej Rusi z panslawizmem w tle.
Wskazując na zamordyzm dyktatur tępiących aborcję, homoseksualizm, rozwiązłość, ateizm i wszelkie przejawy luzactwa, inspiratorzy new age eksponują te osobliwości jako cnoty, wróć, walory wolności. Sączenie drinków kontra abstynencja. Luźne związki, czyli seks rekreacyjny zamiast reprodukcyjnego kontra przedmałżeńska wstrzemięźliwość seksualna. Hulaj dusza, piekła nie ma, kontra klepanie zdrowasiek. Cielesność kontra duchowość. Homo ludens kontra homo faber, czyli homo stultus, po łacinie idiota kontra homo sapiens. Czyżby w perspektywie homonid kontra człowiek?
Strzały chaosu demolują również najszerzej pojęty obszar kultury I sztuki. Długo by pisać o wyczynach tak zwanej awangardy filmowej, teatralnej, literackiej, plastycznej, nobilitowanej przez progresywne salony kosmopolitów. Sam też zresztą pisuję o tym od dawna. Polecam zwłaszcza upodobanie artystów do łajna, jako tworzywa sztuki. I od razu uprzedzam ripostę, że inspirują się wierszem Staffa “Gnój”: “Czcigodny gnoju, dobroczynne łajno…”.
Ostatnio żywym ogniem pulsuje parasportowy wektor chaosu skierowany ku Katarowi, gdzie właśnie rozpoczęły się piłkarskie mistrzostwa świata. Ten maleńki kraj nie jest debiutantem w dziedzinie organizowania wielkich imprez. W 2015 roku rozegrano tam mistrzostwa globu w piłce ręcznej, w których reprezentacja Kataru wspierana werdyktami sędziów, wywalczyła drugie miejsce, przegrywając dopiero w finale z Francuzami. Zbudowanie tak silnej drużyny z naturalizowanych najemników musiało kosztować Katarczyków krocie. Ale przy szmalu wyłożonym przez nich na skorumpowanie, wróć, przekonanie władz FIFA do sensu gry futbolowej elyty na przełomie listopada i grudnia w trzydziestostopniowym upale łagodzonym klimatyzacją, wydatki na handballistów zdają się groszowe. Ciekawe jak daleko tym razem zawędruje w rozgrywkach ekipa gospodarzy? Bo jednak piłka nożna to nie szczypiorniak.
Fama głosi, że większość międzynarodowych struktur sportu wyczynowego, MKOl-u nie wyłączając, przeżarta jest korupcją. Krajowe związki też nie są od macochy. Asekuracyjnie dodam, że Plotka jako źródło informacji nie nadaje tym stwierdzeniom znamion pomówienia. Nadto wiedza operacyjna nie przekłada się na procesową. Z drugiej wszak strony olbrzymi szmal deprawujący profesjonalny sport przyczynia się do jego rozwoju.
Oto antypody dwoistości chaosu utrzymującego ten świat w ryzach. Na początku było słowo, które okiełznało chaos. A ten przyczaił się i znów atakuje. Nie podzielam wszak na razie apokaliptycznych wieszczb, że dzieło stworzenia kończy zataczać krąg.
 
Sekator
 
Ps.

- Nic z tego nie rozumiem – mruczy mój komputer.
- Na tym właśnie, mój Eustachy, polega potęga chaosu - wyjaśniam bez zbytniego przekonania.