Co dalej po zajęciu Donbasu?

Putin skonsumował pierwszą część należnej mu “premii” za skuteczne zastraszenie zachodu.
 
Wprawdzie obie “ludowe republiki” nie wchodzą jeszcze w skład rosyjskiej federacji, ale rozegrana publicznie przez Putina farsowa scenka z szefem kontrwywiadu wyraźnie wskazuje na ten kierunek. Cały zysk i satysfakcja Rosji polega na “zdechnięciu krowy u sąsiada”. Jest tak niemal dosłownie, utrata przemysłu z rejonu Doniecka i Ługańska to dla biednej Ukrainy cios nie do zniesienia, dla Rosji zaś zysk niewielki.
 
Przede wszystkim, przez jakiś czas przynajmniej, trzeba będzie dopłacać do tych “republik”, żeby uspokoić nastroje, które nie są najlepsze. Należy bowiem, choć częściowo, nadrobić straty wynikające z posiadania dotychczasowego obywatelstwa ukraińskiego, pozwalającego na ułatwione wyjazdy na zachód.
 
Nie będzie to łatwe i tak ma się na głowie Krym, płn. Osetię i Naddniestrze. Warunki życia w Rosji nie są zbyt atrakcyjne, nawet dla Ukraińców, tym bardziej, że Donbas stanowił enklawę względnego dobrobytu na Ukrainie
 
Wiele wysiłku pochłonie rusyfikacja ludności. Owe 800 tys. posiadających obywatelstwo rosyjskie to stanowczo za mało na przynajmniej 6 mln mieszkańców tych “republik”.
 
Na marginesie: ciekawe czy “Szachtar” z Doniecka, najlepszy klub piłkarski Ukrainy zmieni nazwę na “Szachtior” i wejdzie do ligi rosyjskiej?
 
Akt “przysposobienia” Donbasu ma dla władz Rosji większe znaczenie prestiżowe niż materialne, czego bardzo potrzebują dla utrzymania swego władania. Stąd oczekiwanie na otwarcie NS2, wprawdzie Scholz hałaśliwie ogłosił wstrzymanie procesu certyfikacji rury, ale przecież to nie likwidacja całego przedsięwzięcia, zawsze można to otworzyć. Oczywiście zawtórowała mu pani von den… wystawiając sobie przy okazji świadectwo ubóstwa umysłowego, gdyż obudziła się z wiadomością o nadmiernej zależności UE od rosyjskiego gazu. Wystarczy zatem uspokojenie, że z całą pewnością po uruchomieniu rury nie będzie “nadmiernej zależności”. Jest to tym bardziej realne ze względu na oświadczenie Kataru o braku możliwości zastąpienia rosyjskich dostaw gazu dla UE, co resztą nie jest prawdą, ale jako pretekst całkowicie wystarczy.
 
Wskazane byłoby w tej mierze oświadczenie amerykańskie o możliwości pokrycia europejskiego niedoboru z nadwyżek USA i Kanady. Podobnie zresztą odnosi się to do zgłoszonych “sankcji” wobec 27 osób fizycznych i prawnych oraz 2 (słownie dwóch!) banków rosyjskich. Dostarczono Putinowi jeszcze jedną okazję do ubawu, szczególnie przez zablokowanie możliwości dokonywania zakupów w Mediolanie.
 
Dla Ukrainy strata terytorialna, bliżej jeszcze nie określona, ale chyba w rozmiarze blisko 50 tys. km2, przy blisko 600 tys. km2 całego kraju to niezbyt wiele, natomiast ubytek ludności w takim rozmiarze oznacza katastrofę. Stan ludności spadnie poniżej 50 osób na 1 km2 mając na względzie blisko 2 milionową emigrację zarobkową.
 
Perspektywy gospodarcze i demograficzne przedstawiają się nadzwyczaj dramatycznie. Dotychczasowe doświadczenia wskazują że może to być gwóźdź do trumny dla Ukrainy. Szczególnie rażąca jest bierność w obronie zagrabianych ziem, na Ukrainie od samego początku rosyjskiej agresji czyli od 2014 roku nie widać było ani przez chwilę ogólnonarodowego ruchu w obronie swego kraju. Nieliczni ochotnicy i wojsko regularne nie wykazuje zbytniej ochoty do walki. Wśród miejscowej ludności nie ma objawów oporu, statystyczna mniejszość rosyjska przejęła władzę ze zdumiewającą łatwością.
 
Najgorsze jest stanowisko władz ukraińskich, prezydent zastanawia się, czy nie zerwać stosunków dyplomatycznych z Rosją w sytuacji kiedy ze strony rosyjskiej jest otwarta wojna. Jeżeli Ukraina ma się obronić przed dalszą agresją, do której zachętą są jej dotychczasowe sukcesy, to musi ogłosić powszechną mobilizację, nie urzędową, ale społeczną, z nastawieniem na obronę za wszelką cenę.
 
Rząd ukraiński liczy na to, że ktoś obroni Ukrainę przed Rosją, jak na razie takiego “ktosia: nie ma, a szef NATO i UE nie pytani, ani nie proszeni, sami z siebie oświadczyli, że Ukrainy bronić nie będą.
 
Czy zatem los państwa ukraińskiego zakończy się tak, jak to już było po I WS? Jeżeli Ukraińcy chcą tego uniknąć, muszą się zmobilizować nie tylko przeciwko agresorowi zewnętrznemu, ale przede wszystkim powołać własne władze, gotowe do poświęceń dla swojego kraju. Dotychczasowe najwięcej uwagi poświęcają utrzymaniu się na stołkach i uzyskiwaniu odpowiednich apanaży w zamian za usłużność wobec swoich promotorów.
 
Jest to zjawisko charakterystyczne nie tylko dla Ukrainy.
 
Jak na razie, zaangażowanie w obronę Ukrainy znajduje większe zrozumienie w Polsce i innych krajach sąsiadujących z Rosją, a perspektywy obecnego stanu wymagają odrębnego omówienia.