Krowia skóra

Jest to historyjka o zderzeniu się wrażeń biegunowo odmiennych. Trud istnienia skonfrontowany został z obrazem spokoju i zadowolenia z życia.

Jest to opis rzeczy minionych, których przeżywanie  przy lekturze takich czy innych pamiętników wydaje się bezużytecznym forsowaniem ducha, jednakże w perspektywie ewentualnego załamania się społecznej stabilizacji, takie hartujące ćwiczenie może się okazać całkiem przydatne. A jeśli w kimś siedzi nadwyżka animuszu i fantazji, to możliwości uczestniczenia w każdej przygodzie z dowolnej epoki jest frajdą.

Działo się to w latach osiemdziesiątych. Ojciec sąsiada mieszkający pod miastem zajmował się pokątną sprzedażą mięsa i wędlin. W obejściu sąsiada kupione zwierzęta były uśmiercane a tusze wstępnie rozprawiane. Niekiedy potrzebna była moja pomoc, którą chętnie służyłem.  Wiązał nas cały splot zobowiązań przyjacielskich i dobrosąsiedzkich.

Poprzedniego dnia została zabita krowa i należało zawieźć jej skórę do rzeźni w Piaskach. Jeden człowiek nie mógł temu podołać. Nie odgrywała tutaj roli niemała waga skóry, problemem była przesączająca się przez worki galaretowata ciecz i fakt, że do miejsca przeznaczenia już po dojechaniu końmi w okolice rzeźni, należało ją jeszcze donieść. Była to bezśnieżny okres zimy z wściekłym wiatrem ze wschodu. Termometr pokazywał minus siedem, osiem stopni, ale miało się odczucie, iż suchy wiatr parzy odkryte części ciała, choć takich było w sumie niewiele, trochę więcej niż nos. Sąsiad dobrze przygotował wyprawę, pledy i kożuchy były warunkiem dotarcia na miejsce we względnym zdrowiu, jednakże przejechanie trzynastu kilometrów w odkrytym terenie, pozwalało na zapamiętanie sobie, czym jest „prawdziwe” zimno, przenikające przez wszystkie warstwy własnego ubrania, dodatkowy przyodziewek i zabezpieczenia. Konie w zgranej od lat parze biegły szybko, ale zsiadaliśmy z fury zdrętwiali, zwłaszcza ja.

Targaliśmy przeciekający worek przez jakieś opłotki, na tyły rzeźni przy stawach. Okazało się, że tutaj nie możemy pozbyć się towaru i należy go zanieść pod wskazany adres, gdzie ma go odebrać córka tego znajomego z rzeźni. Wszystko to trwało, a nas pozbawionych dodatkowej odzież  zostawionej na wozie, wciąż smagał  jednostajny, zjadliwy wiatr. Niesienie skóry, gdy worki przemiękły już kompletnie, sprawiało coraz więcej kłopotu. Wreszcie znaleźliśmy się z naszym odrażającym, trefnym towarem na podwórku wskazanego domostwa. Zakołataliśmy do kuchennych drzwi i znowu musieliśmy odstać swoje. Gdy zastanawialiśmy się już nad potrzebą znalezienia wyjścia z komplikującej się sytuacji, drzwi nagle zostały otwarte. Buchnęło na nas domowe,kuchenne ciepło a na progu ujrzeliśmy młodą, piękną kobietę. Ubrana była w  granatowy szlafrok w niebieskie gwiazdy. Miała to leniwe spojrzenie Marleny Dietrich. Krótko i rutynowo załatwiła kolejną dostawę – praktykę widać w tym domu częstą. Skórę krowy powlekliśmy z sąsiadem do jakiejś komórki.

Trwało to tylko chwilę, ale wbiło się w moją pamięć wyjątkowo trwale: odrobina ciepła w przejmującym ziąbie i meteor jednoznacznego piękna wobec czegoś paskudnego. Przebłysk zaskakującej urody świata na tle ludzkiej niedoli i zdegradowanych rzeczy, zmieniający się z czasem w świadomości z realnego doświadczenia niejako w symbol i abstrakcję, ma istotne, budujące znaczenie. Pojawia się alternatywa dla nieszczęścia i bólu - rozrastająca się nadzieja przynajmniej na normalność.