Marta Lempart kontra Czarna Mańka

W polszczyźnie istnieje emanująca szacunkiem i troską triada: starcy, kobiety i dzieci. Ale nadużywana przez tak uprzywilejowanych, w czym celują zwłaszcza osoby sędziwe, nie wzbudza już wyłącznie empatii, o czym mogą zaświadczyć klienci marketów i pasażerowie komunikacji miejskiej, że o bywalcach przychodni nie wspomnę. Tyleż symboliczną, co groteskową hybrydę trzy w jednym owej triady stanowi postać zdemenciałej staruszki, często zaskakująco krzepkiej i roszczeniowej.
Pół biedy jeśli prozaiczne epizody z taką energiczną damą w roli głównej, na przykład bazarowe pyskówki, kończą się w mało elegancki sposób wymianą epitetów. Czasami wszak knajacka odzywka: “a idźże, stara babo…”, zamiera na ustach, gdy niewiasta podwija rękaw bluzki pokazując numer obozowy, lub gdy ripostuje: “milcz chamie, ja za twoją wolność przelewałam krew w Powstaniu Warszawskim!”. Sytuacja z bazaru przeniesiona w anturaż fejkniusiora opozycji na Placu Zamkowym zmusza jednak do głębszych refleksji.
Październikowy cug zdołał już przewietrzyć plac po łgarskim fetorze tego konwentyklu, ale gru nie ustają w podjudzaniu populacji. Z pośród napastliwego jazgotu na jedno kopyto przeciw zbrodniczym planom reżymu z Nowogrodzkiej wyprowadzenia Polski z Unii, nachalna powiecowa propaganda TVN 24 obsesyjnie wybija na pierwszy plan okoliczności wystąpienia pewnej dyżurnej powstańczyni(powstanki?) warszawskiej. Dyżurnej, bo aktywnie uczestniczy w rozmaitych platformerskich eventach i szczodrze udziela wywiadów ich telebimowi.
Zapewne jednak jej hybrydowe górne C nie zapadłoby w pamięć w natłoku standardowego wrzasku i przeminęło z wiatrem, gdyby nie było zagłuszane, jak zresztą wszystkie pozostałe oracje, Przez gwar pobliskiej, również legalnej, manifestacji narodowców. Oni mieli chyba lepsze nagłośnienie, którego zacna dama chwilami nie mogła przekrzyczeć. Poprosiła więc stanowczo konkurencyjnego mówcę: “Milcz głupi chłopie! Milcz chamie!”.
przyznam, że ja pozwoliłbym wywrzeszczeć się do zachrypnięcia tuskoludkom. Ich brednie już dawno przekroczyły masę krytyczną. A co za dużo, to niezdrowo dla gardłujących, tym bardziej, że laryngologów ubywa, zaś psychiatrów jak na lekarstwo. Wracam do meritum.
Cały progresywny świat potępił wybryk zdegenerowanego faszysty. Czy to aby nie tautologia? Jak ten drań śmiał zakłócać żarliwą solówkę bohaterki Powstania?! Zgoda, czapki z głów za tamten heroizm. Ale z estrady przemawiała, wciskając tłumowi, zdaniem wielu, w tym i moim, kit o zamiarach zjednoczonej prawicy, opozycyjna aktywistka. Stawiam zatem prowokacyjne pytanie. Czy najbardziej chwalebna, ba, pomnikowa, przeszłość
powinna chronić przed krytyką, nawet brutalnie drastyczną, za poczynania teraźniejsze? Jak demokracja, to demokracja. I nikt nie ma dożywotniego immunitetu na bieżączkę.
Przed wojną każdy polski żołnierz, z marszałkiem Rydzem Śmigłym miał obowiązek i zaszczyt oddawać honory wojskowe weteranom Powstania Styczniowego. Ci wszak, choćby ze względu na podeszły wiek i wrodzoną godność, nie wdawali się w polityczną młóckę międzywojnia. O tempora! O mores!
Pomijając żywe ikony poprawne politycznie i damy specyficznej konduity, znaczy progresorki, moderniści nie unikają brutalnego sekowania kobiet, zwłaszcza konserwatystek zaangażowanych w działalność publiczną, vide Kaja Godek, Krystyna Pawłowicz czy Magda Ogórek. I mnie nic do tego, bo raz jeszcze powtórzę: jak demokracja, to demokracja, jak równouprawnienie, to równouprawnienie. A hejt lewackich łachów jedynie podnosi prestiż bezkompromisowych Polek.
Ostatnio jednak szmondacy wzięli na cel panią Annę Michalską, rzeczniczkę prasową Straży Granicznej. Ta dzielna niewiasta rzetelnie informując o sytuacji na pograniczu polsko-białoruskim daje odpór fantasmagoriom generatorów rzeczywistości urojonej i samarytańskiemu wzmożeniu graniczącemu z histerią tak zwanych aktywistów epatujących publiczność tragedią emigranckich dzieci, na którą przyzwala bezduszna władza. Ech, szkoda drążyć tematu, bo, nomen, omen, granica między altruizmem, a pożytecznym z punktu widzenia Łukaszenki zidioceniem, jest nader cienka.
I kończąc kobiece wątki. Wśród kandydatek na Warszawiankę roku błyszczy pani Marta Lempart, do niedawna wrocławianka, ale mniejsza z tym. Nie znam warunków tego plebiscytu, lecz wnioskując pars pro toto domyślam się jakie osobniczki są preferowane w konkursie. Dlatego chcąc zaognić rywalizację, proponuję jeszcze kilka pretendentek z wielofunkcyjną Margot, ekscentryczną Rafą Lalą i głębokoustą Ziutą z bramy na Brzeskiej… Zapowiada się ostra rywalizacja.
 
Sekator
 
Ps.

- A ty na którą z dam będziesz głosował? - pyta mój komputer.
- Na Czarną Mańkę - odpowiadam Eustachemu, - jeśli oczywiście wystartuje.