Thunbergparoksyzmy oPOzycji w amoku

A co mi tam, zacznę patetycznie. Ja, syn narodu polskiego, najwyższej władzy w Najjaśniejszej Rzeczpospolitej, zamierzam skorzystać ze swych prerogatyw do rozproszonej oceny zgodności praw wszelakich z Konstytucją. W tym postanowieniu utwierdzili mnie kuglujący paragrafami ekwilibryści z biura Ombudsmena w trakcie rozprawy przed Trybunałem Konstytucyjnym. Jeśli bowiem byle wuj w todze uzurpuje sobie moc nierespektowania krajowego prawodawstwa, bo ponoć pozwalają mu na to sądy unijne, ja będąc immanentną cząstką narodu tniutniam takiego łacha i łachę(łaszkę?) naturalnie wraz z ich ekscesami.
Pisząc ten manifest nastawiam ucha czy nie słychać syreny karetki pogotowia z sanitariuszami wiozącymi dla mnie kaftan bezpieczeństwa. Ale nic nie mąci wieczornej ciszy. Włączam telewizor i już wiem, czym zajęci są garderobiani z psychiatryka. Podają okrycia opozycyjnym posłom po ich wystąpieniach, że zażartuję, w debacie na temat przedłużenia stanu wyjątkowego na granicy z Białorusią. Skowyt? Amok? Histeria? Paranoja? W polszczyźnie brakuje adekwatnego słowa na określenie perror demostenesów i demostenesek. Przyczynkarsko proponuję termin thunbergparoksyzmy, łączący spazmatyczną mimikę z artykulacją jelenia na rykowisku. Ta izba od zaraz wymaga fachowej opieki psychiatrów i endokrynologów. “Wolnym” mediom wystarczą ortopedzi, bon na leczenie głów już za późno.
Jedno trzeba wszak przyznać opozycyjnej szarży. Lawinowo wzbogaca repertuar inwektyw. I z gracją kieratu zmienia bezbarwną merytoryczną debatę w jarmarczne widowisko. Tego wieczora szczególne wrażenie sprawiała wielkoformatowa fotografia głodnej zziębniętej kilkulatki na granicy dwóch światów. Serce się krajało, gdy empatyczna do bólu dziąseł lewica oskarżała o bezduszność rządzących.
O tak, bezbronne nieszczęśliwe dziecko, zwłaszcza dziewczynka, wznieca lament i porusza sumienia gwałtowniej niż stosy trupów. Dość wspomnieć nagą rudą Ryfkę z wiersza Broniewskiego, Wietnamkę w nadpalonej sukience po ataku napalmowym Amerykanów czy skryty w krzakach na Starówce pomnik okaleczonej matki. Przypuszczam, że dodane dla kontrastu zdjęcie Idyllicznej rzeźby Alfonsa Karnego “Dziewczynka ze skakanką” jeszcze bardziej roznieciłoby emocje.
Ciekawe, jak zareagowaliby współczujący poniewieranym maleństwom dobroczyńcy przeniesieni kaprysem pętli czasu, ostatecznie mamy Rok Lema, na wały oblężonego przez Teutonów Henryka V Głogowa AD 1009, widząc niewinne dziatki przykute łańcuchami do machin oblężniczych? Czy zakrzyknęliby antycypując słowa wieszcza: “Brama na wciąż otwarta najeźdźcom ogłasza, że gościnna i wszystkich w gościnę zaprasza”? A wkrótce podobna sytuacja może się wydarzyć na granicy z Białorusią, gdy na polską stronę napierać będą wielotysięczne tyraliery rodzin z małymi dziećmi.
Jednak w sejmie brakowało mi do pełnego obrazu tragedii niewiniątek fotografii maleństwa wypatroszonego z łona “matki”. Pomijając cudzysłów musiałbym napisać bajzel mamy. Lecz nie od dziś wiadomo, że lewacka wrażliwość i empatia mają wyraźne, nomen, omen, granice.
Śledząc dyskusję o sytuacji na kresach zadaję sobie pytanie jak odróżnić szlachetnych Samarytan od pożytecznych idiotów i cynicznych graczy o władzę, dla których nieszczęśliwe dzieci to taka sama maczuga do walenia w PiS, jak rosnąca inflacja, podatki w polskim ładzie, spór z Czechami o Turów czy nepotyzm w prawicowych kręgach. Na własny użytek stosuję kryterium racji stanu, niekoniecznie wyjątkowego.
 
Sekator
 
Ps.

- A co sądzisz o uzupełnieniu granicznego portfolio zoofilską fotką z krową? – pyta mój komputer.
- Już caryca Katarzyna - zaczynam tłumaczyć Eustachemu, ale macham ręką, bo nie podzielam oburzenia moralistów publiczną prezentacją tego zdjęcia i to w samo południe.