MATRIX

Jak wiadomo w czasach komunizmu poza octem nie było nic. Hasło:”Klient, nasz pan” stało jak byk w każdym sklepie i nic z tego nie wynikało.

W związku z powyższym również zdobycie choinki wiązało się ze sporym trudem, a zdobycie ładnej choinki – właściwie z cudem.
Na plac koło rynku wjeżdżała  ciężarówka, z której człowiek w waciaku rzucał w zbity tłum zmarzniętych klientów choinki. Na każdą rzucał się tłum. Oczywiście, jeżeli ta, którą zdobyliśmy, była drapakiem, można było oddać ją komuś, bo chętnych było mnóstwo, ale pewności, że zdobędziemy inną, nie było żadnej.
Pamiętam jak Tata zdobywszy z trudem  jakiegoś przeraźliwego drapaka, nabył od babiny pęk świerkowych gałęzi, po czym w domu nawiercił w pniu choinki szereg otworów, w które owe gałęzie powtykał.  Ale choinka była! Czekaliśmy niecierpliwie z bratem na chwilę, kiedy już zostanie osadzona w krzyżaku, bo można było zacząć ubieranie. Zawieszaliśmy   pracowicie poklejone metry łańcuchów z tajemniczego papieru, który z jednej strony był kolorowy, a z drugiej miał mieć rzekomo warstewkę kleju. Oczywiście była to lipa i zawsze używało się kleju tzw. biurowego, w związku z czym łańcuch był przeraźliwie poklejony. Potem na gałązkach zawisały zabawki, które robiliśmy z Mamą z wydmuszek: krasnoludki, kurki, królewny i kaczuszki. No i takie cuda z bibułki w kształcie kolczastych bombek – ale tego nasze niezgrabne łapy nie dawały rady wykonać. No i jeszcze jakieś bombki. I mnóstwo waty udającej obfite opady śniegu na łysych miejscach .
Tym niemniej, mimo pewnych braków, była to prawdziwa choinka, pachnąca, żywa.

Zdarzało się i wtedy, że ktoś starszy, samotny kupował choinkę plastikową, bo zdobycie prawdziwej było naprawdę cudem, którego rokrocznie dokonywali tylko zdesperowani rodzice.

Natomiast nie pojmuję, jak to jest dzisiaj,  że normalni ludzie  kupują  do domu za ciężkie pieniądze plastikowe paskudztwo w nieprawdopodobnym kolorze wściekłej
zieleni, które zwą "choinką". Jak może coś takiego zastąpić prawdziwą, żywą choinkę?

Zdumiewa mnie też popyt na japońskie roboty udające kobietę, niemowlę, skrzypka,  kurczaka, czy tam co innego. Nie pojmuję, jak  ktokolwiek normalny może traktować to jako substytut  prawdziwej kobiety,  kurczęcia. czy  czegokolwiek innego. Jako coś prawdziwego.
A przecież dzieci zamartwiają się, że zapomniały nakarmić owo wirtualne kurczę i ono przez ich niedbalstwo zdechnie.
Zaś dorosłe kobiety traktują takie plastikowe niemowlę jak własne dziecko.

Co gorsza -  granica między żywym a martwym, prawdziwym, a nieprawdziwym  jest celowo zacierana.

Ostatnio przestaliśmy kupować tzw. żywe kwiaty w kwiaciarniach.
Są one tak intensywnie traktowane chemią,  że przypominają nieboszczyka  po
makijazu. Florysta wyprawia cuda z kwiatem, zanim go dostaniesz do ręki. A to jakimś lakierem potraktuje całość, a to drucikiem nadsztukuje zwiotczałą łodyżkę, a to
kolorową włóczką zwiąże zdechły pączek, a na koniec jeszcze potraktuje jakąś posypką, poperfumuje, doda tego i owego - jakichś patyków, słomy i nie wiadomo
czego - i  szalenie artystyczną całość za słoną kwotę doręcza ci do ręki.
Oczywiście kwiaty w domu nie zamierzają udawać tego "życia po życiu" i padają natychmiast. Reszta śmieci  podtrzymuje je jeno w pionie.
Żałość serce ściska.

Nb.  film "Rytuał" zaczyna się od sceny, w której facet z firmy
pogrzebowej szykuje nieboszczkę. Jest to coś tak przerażającego, że do tej chwili nie mogę się otrząsnąć.
Bez wątpienia zaś po tym wszystkim wygląda ci ona jak żywa.
Tylko że żywa nie jest.

Komu to i do czego potrzebne, żeby w tym naszym parszywym matriksie  stwarzać byty pozorne i wmawiać, że to właściwie na jedno wychodzi: prawdziwe czy nieprawdziwe?

Na ten zbliżający się Nowy Rok 2012 z całego serca życzę wszytskim, aby nie utracili zdolności rozpoznawania, co jest prawdą.