2011 - Rok Kompromitacji

 
„Rzucam polityczną bieżączkę” – donosiłem tydzień temu. I tak też się stało. Los zrządził, że przez cztery dni, będąc nawet przypadkowym, biernym uczestnikiem przeskakiwania przez telewizyjne kanały, a także wówczas, gdy sam brałem pilota do ręki - ani na sekundę nie trafiłem do studia Dziennika Telewizyjnego. Poprzestanę na tym określeniu – Dziennik TV. Czy nazwie go ktoś Faktami, Wiadomościami, Wydarzeniami czy Informacjami, to i tak to będzie Dziennik TV, korzeniami tkwiący w głębokim peerelu. Przez cztery dni do mojej świadomości nie wepchnięto żadnego wydarzenia, nie zapoznano mnie z żadną informacją, nie usłyszałem, co mam myśleć/sądzić o czymkolwiek. Absolutna myślowolność.

Podobnie z prasą – nie wiem, jaka jest/była przez te cztery dni narracja. Czy w dalszym ciągu winien „Kaczyński” i kaczyzm, czyli winien jest podmiot/przedmiot medialnych spektakli nienawiści/pogardy? Co powiedział, a co ostentacyjnie przemilczał i co o tym sądzić, co uczynił, a czego nie zrobił, no i czy ma nowego kota, gdyż poinformowano, że „stary zdechł”. Stary był „leczony w luksusowej klinice” – dowiedziałem się ze szczujnej Gazety Wyborczej.

A gdyby klinika nie była luksusowa, gdyby Jarosław Kaczyński ukochanego kota Alika nie leczył i aby ulżyć cierpieniom kazał uśpić? Gdyby nie podłączono kota do kroplówek, „prezes” stałby się skąpcem bez serca, kocim mordercą? Zapewne.
Wziął nowego kot – nie kupił, wziął ze schroniska. Czego się przyczepić? Czepiono się, że kot okazał się kotką. Pierwsza kotka. Na wszystkie strony ten fakt jest nicowany. Wyborcza cytuje tabloid – (po jaką czerską prawdę, po jakąż cholerę) - że „ceny badań kota są takie, jak w prywatnych szpitalach dla ludzi". Zgroza.

Narracja, nowomowa, forma totalitarna
Narracja to sposób językowego ujmowania przedstawianych w tekście zdarzeń, nagich faktów. Ale nie w tubylczych mainstreamowych mediach. W Polsce – gazetowa narracja podsuwa jednocześnie czytelnikowi ocenę. Adelaida Jepaczyn mówi do księcia Myszkina - „A zauważyłam, że pan, gdy tylko zacznie opowiadać, przestaje być filozofem”. Ta obserwacja daje sporo do myślenia. Dzisiaj pracownicy mediów relacjonując najbłahsze wydarzenia, wiedzą, jaki jest porządek świata, jakie niesie sensy i ku czemu zmierza. W lot chwytają oczekiwania władzy.

Wywiad telewizyjny nie jest rozmową, jest wyduszaniem tezy. Przydusza się delikwenta, co rusz chwyta za gardło, przerywa w pół słowa, i dybie. Wczoraj stałem się naocznym świadkiem, gdy blondgwiazdka TVN polując łowiła myśli Jadwigi Staniszkis. Wargi zacięła ponad zwykłą miarę, z ust uczyniła szparkę, by sprawniej cedzić słowa. Wiedziała, do czego zmierza. Tezy polowania? Kaczyński zawiódł. Opozycja zawodzi. A jest światowy kryzys. Można zdechnąć ze śmiechu, tylko jak się zapatruje na to MinZdrow.

Sparafrazowałem spostrzeżenie Michała Głowińskiego dotyczące „nowomowy”, to jeszcze cytat: „nie ulega wątpliwości, że narracje z nowomowy wyrosłe i nią bezkrytycznie się posługujące są jednym z przejawów formy totalitarnej”.

Rok 2011, to rok stadnego myślenia, a także „jednomyślne” nadawanie wagi wydarzeniom, piętnowanie myślących inaczej. Największą myślozbrodnią uczyniono kwestionowanie oficjalnych przyczyn tragedii smoleńskiej. Druga myślozbrodnia – to pamięć o Lechu Kaczyńskim w jakiejkolwiek formie wyrażona.

Jedne fakty się bagatelizuje inne wyolbrzymia.
Przykład bagatelizowania? Fatalna kondycja budżetu państwa, o której to kondycji można przecież wnioskować pośrednio. Jak? Z listy leków refundowanych usunięto 847 pozycji, albo też dowiadując się o oszczędnościach na/w oświacie. „Życie Warszawy" podaje, że „100 mln zł chce oszczędzić Urząd Miasta” „po wprowadzeniu zmian w regulaminie wynagrodzeń nauczycieli”.

Pytam - co to znaczy zaoszczędzić? Zmiana w regulaminie (nowomowa w laboratoryjnej wręcz postaci), to po prostu obniżenie pensji (nie wynagrodzeń) nauczycieli. Przecież taki jest jedyny sens tej informacji. W kieszeniach warszawskich nauczycieli będzie mniej o 100 milionów złotych.
Przeprowadzam w czasie rzeczywistym eksperyment. W czasie rzeczywistym, czyli piszę felieton i jednocześnie zaglądam na portal internetowy. Jestem na Onecie i oto tytuł: „Ceny leków obniżyły się o ponad 10 procent”.

Uśmiechając się, natychmiast sporządzam prostą symulację. Lek X kosztował 4 złote, nowa cena wynosi 6 złotych, jednocześnie cenę leku Y z 6 złotych, obniżono do 3 zł. Proste rachunki - obniżka wynosi 10%? A jakże. To teraz łyżka dziegciu wlana do mózgu.
Lek X musi zażywać dziesięciu pacjentów, natomiast lek Y dwóch. Obniżono cenę leków o 10% (patrz tytuł notatki), i tak się stało, ale chorzy łącznie zapłacą o 25% więcej. Mamy obniżkę o 10%, czy podwyżkę o ponad 25%.

Jeszcze inaczej, łopatą do głowy.  Ledwozdrowy, którego dopadł przecinkowiec cholery musi w trakcie kuracji zażyć dziesięć dawek leku X (cenę podniesiono o 2 złote) i dwie dawki leku Y (obniżono o złotych trzy). Kuracja po korekcie refundacyjnej jest droższa o 14 złotych, o ponad 25 procent. A przecież media donoszą – ceny obniżono o 10%. Wniosek? Wystrzegać się przecinkowca cholery, i rzucić media.
Na innym portalu czytam: „Usunięte 847 produktów stanowiło wartościowo za 9 miesięcy 2011 r. - 1,4 mld zł sprzedaży i 0,93 mld zł refundacji NFZ, co stanowi 15,5 proc. całości kwoty refundacji” i zapytałbym, jak interpretować tę informację, ale… nie ma kogo.  

Czyli bagatelizowanie i pomniejszanie, manipulowanie liczbami, a z drugiej strony byliśmy świadkami nadmuchiwanie wydarzeń czwartorzędnych, mało istotnych, po prostu robienie wody z mózgów czytelników, propaganda sukcesu – by rzecz nazwać właściwie.

Oto natknąłem się na tytuł w polskiej gazecie: „Niemcy zachwycają się polską prezydencją” i czytam, że „niemieccy eksperci nie mają wątpliwości, że polskie przewodnictwo zostało w Niemczech zauważone - przynajmniej wśród elit”. Konstrukcja zdania dowodzi, że interpretacja została wyssana z dziennikarskiego palucha, „zauważone”, „przynajmniej” wśród „elit” – prawie każde użyte słowo można umieścić w cudzysłowie i nie potrzeba językoznawcy, by wykpić konstrukcję informacji, a ponadto medialny zachwyt świadczy o skali zakompleksienia nadwiślańskiego mainstreamu.
 
Ale obok tej medialnej (gazetowo - telewizyjnej) rzeczywistości istnieją inne, oczywiście nie są one równoległe –przecinają się. Czego by pan życzył nam wszystkim w nowym roku - pytają reżysera Antoniego Krauze. „Przede wszystkim prawdy” – pada odpowiedź.

Miniony rok, był Rokiem Czesława Miłosza, autora „Zniewolonego umysłu”. Test dla czytelników. Miłosz, to przede wszystkim autor słów: „Który skrzywdziłeś człowieka prostego/ Śmiechem nad krzywdą jego wybuchając”, a Herbert to dziesiątki, jeżeli nie setki wierszy, które mamy/nosimy w pamięci. Herberta „Kołatka” :  „moja wyobraźnia/ to kawałek deski/ a za cały instrument/ mam drewniany patyk/ uderzam w deskę/ a ona mi odpowiada/ tak-tak/ nie-nie”.

Czy ktokolwiek, jakiegokolwiek dnia mijającego roku w mainstreamowej prasie, w mediach, w Dzienniku Telewizyjnym nazwanym Faktami, Wiadomościami, Wydarzeniami czy Informacjami, w Roku Miłosza przeczytał/usłyszał, że wybitny poeta przez pięć lat wiernie służył reżimowi komunistycznemu?
W roku kompromitacji mediów, w Roku Komprmedu, było to niemożliwym.

Tekst ukazał się w Warszawskiej Gazecie