Tonąca elyta palca się chwyta

Funkcjonariusze propagandy medialnej na żołdzie generatorów rzeczywistości urojonej wreszcie odetchnęli. Bruksela analizuje możliwości wykorzystywania w praktyce sztucznej inteligencji. I diva obergeneratora TVN 24 być może wkrótce będzie mogła poszerzyć modus operandi poza schemat pierwszego rozdziału samouczka dla propagandzistów pt.: “A u was biją Murzynów”. Bublicystka(B to nie literówka) pewnej gadzinówki przestanie powtarzać jak mantrę, że przed poprzednimi wyborami Bronisław Komorowski też miał przygniatającą przewagę. A cały chór wujów zaniecha życzeniowego pytania na okrągło czy jakieś drobne potknięcie w kampanii wyborczej zaszkodzi w końcu Dudzie, ba, czy go pogrąży. I taka bardziej wyrafinowana indoktrynacja skuteczniej przemówi do publiczności. Jednak malkontenci przestrzegają, że wszystko i tak zda się psu na budę, jeśli z dobrodziejstwa sztucznej inteligencji skorzystają także odbiorcy gru.
Zanim wszak cybernetyka wesprze heroldów prawdy objawionej, Unia Europejska zamierza zlikwidować jedną z ostatnich luk w totalnej unifikacji wszystkiego wszędzie. Podobno inspiracją do powołania komisji kodyfikacyjnej do spraw gestów, tików, odruchów i drgawek był środkowy palec Joanny Lichockiej, który zdynamizował polityczną dysputę w Polsce. Fingerolodzy porównują siłę sprawczą tego gestu do mocy palca Bożego. A gdzieś pomiędzy tkwi paluch Nerona decydujący o losie gladiatorów. Propagandziści totalnej opozycji wieszczą, że palec pani poseł będzie gwoździem do trumny zjednoczonej prawicy. No cóż, tonący palca się chwyta.
A tak w ogóle mową palców można wyrazić bardzo wiele emocji. Wskazujący na ustach: sza! Kciuk między wskazującym a środkowym: a taki… czyli figa z makiem. V z wskazującego i środkowego uniesionej dłoni Victoria wylansowana przez Churchilla, potem znak rozpoznawczy Solidarności. Pukanie wskazującym w czoło: aluzja, że nasz interlokutor jest kretynem. Pocieranie kciukiem wskazującego i środkowego: jest geszeft do zrobienia(albo toczenie kulki, niewybaczalne w towarzystwie). Pocieranie nosa kciukiem i wskazującym: zaduma. Kciuk w górę, pozostałe zaciśnięte: satysfakcja. Pstrykanie kciukiem o środkowy: rodzaj dopingu, dajesz brachu! Złożone dłonie, palce prawej tulą się do swych odpowiedników z lewej: modlitwa albo oklaski w stopklatce. Wymachiwanie wskazującym: pogróżki. Wymachiwanie pięścią: pogróżki do kwadratu. Wymachiwanie dwiema pięściami: dyskurs polityczny. Kiwanie wskazującym: chono tu! Pociąganie za opuszek ucha kciukiem i wskazującym: ucho od śledzia czyli gest Kwinty. Przeciągnięcie kantem wskazującego po gardle: obietnica vendetty. Splecione palce, rozcapierzone palce, stukanie palcami o blat, Wskazujący prawej ręki w kółku z kciuka i wskazującego lewej, wytykanie palcem, patrzenie przez palce… I motto z fraszki Sztaudyngera: “Każdy takim jest zuchwalcem, że chce szczęścia dotknąć palcem”. Definicję szczęścia określi naturalnie UE.
Powyższy, zbyt długi jak na krótki tekst, akapit brukselska komisja rozpisze najmarniej na sto paragrafów dyrektywy. Nim pierwsza setka zaszumi w głowach biurokratom, wymodzą następną, dotyczącą całych rąk. Ale wśród rozmaitych układów kończyn górnych nie pojawi się zapewne gest Kozakiewicza, żeby nie drażnić partnerów ze Wschodu. No, chyba, że jako gest pingwina. Ten sam los może spotkać charakterystyczny ruch łokciem zgiętej ręki oznaczający satysfakcję czyli, że jest w dechę, jako poczęty w sanacyjnej Polsce. Ciekawa może być ocena pozycji a la basza. “Twardowski siadł w końcu stoła, podparł się w boki jak basza.” A co z klasycznym piktogramem mowy ciała, rękoma skrzyżowanymi na piersiach? Czy on aby nie trąci klerykalizmem? Nie wiadomo także czy w zestawie znajdzie się prawa ręka uniesiona pionowo jako symbol błogosławieństwa. Kłopoty interpretacyjne może sprawić również rzymskie pozdrowienie nieco zmodyfikowane w Trzeciej Rzeszy, a następnie przez narodowców przy zamawianiu piwa? O dwu skrajnych gestach, Scewoli i Piłata nawet nie wspomnę…
Osobny rozdział to ruchy w obrębie twarzoczaszki. Puszczanie oczka. Pokazywanie języka. Szczerzenie zębów, vide wyznania Donalda Tuska: “Szczerze”. Wydymanie warg. Uśmiech pewnej dobrze skoligaconej damy, pasujący jak ulał do zilustrowania medycznego tekstu o uśmiechu tężcowym. Zatykanie uszu. Zakrywanie lic. Rwanie włosów. Drapanie się po głowie. Policzkowanie uwiecznione w słynnej frazie Fantazego: “Duchowi memu dała w pysk i poszła”.
I pomyśleć, że ministerstwo głupich kroków z programu Monty Pythona stanowiło niegdyś granicę absurdu.
 
Sekator
 
Ps.

- Sądzisz, że ci tam w Brukseli rzeczywiście wpadną kiedyś na tak poroniony pomysł? - pyta mój komputer.
- Im dziwaczniejszy, tym bardziej prawdopodobny - odpowiadam. - Ale najpierw parlamentarne komando gender rozprawi się z seksistowskim określeniem: “braterstwo” w dewizie Rewolucji Francuskiej: “Liberté! Egalité! Fraternité!”.