BENEDYKT XVI ZNÓW DEMASKUJE ANTYCHRYSTA.

Antychryst chciał tym razem zakłamać prawdę o Mszy Świętej celebrowanej według rytu sprzed reformy liturgicznej roku 1970, by poprzez zamęt manipulacji i insynuacji wprowadzać podział i nienawiść.
Pod moim tekstem - http://naszeblogi.pl/64271-czy... - pośród innych, pojawił się komentarz dotyczący właśnie Liturgii według nadzwyczajnego rytu, którą potocznie nazywamy Mszą Trydencką.
Ojciec kłamstwa użył – nie po raz pierwszy, i jak się wkrótce, choć przy innej okazji okazało, nie ostatni – „narzędzia” posługującego się pseudonimem „Mind Service”.
 
A oto istota treści wspomnianego komentarza:
„Chwała Bogu, że msze trydenckie zostały zniesione (…).
Tak naprawdę obrona mszy trydenckiej wynika z zanegowania Soboru Watykańskiego II-go. A to jest niedopuszczalne. I rację ma Papież Franciszek, że tą rewoltę pacyfikuje”– (pisownia oryginalna).

Wobec takiej treści zarzuciłem komentatorowi kłamstwo oraz zaproponowałem, aby wskazał soborowy dokument zakazujący Mszy według starszego rytu.
Odpowiedź nie nadeszła; komentator – „narzędzie” poczuł się usatysfakcjonowany samą możliwością publikacji kłamstwa oraz oplucia katolickiej pobożności. Dla tak ordynarnej, pierwotnej nienawiści Prawda nie posiada żadnego znaczenia.

Nie po raz pierwszy, ktoś występujący pod tym pseudonimem zostaje użyty jako "rezonator" antykatolickiej frustracji, głębokiej nienawiści do katolickiej Tradycji, więc Kościoła, szydzi z wiary innych, a przy tym wszystkim - choć wyjątkowo nieudolnie, bo używane przezeń słownictwo demaskuje go absolutnie – usiłuje prezentować siebie w katolickim anturażu.
Taka próba autoprezentacji wygląda równie szyderczo, jak szyderczo wygląda zdanie - ”tylko prawda jest ciekawa”- użyte przez tegoż sługę i zarazem niewolnika ojca kłamstwa jako rzekome motto życiowych przekonań i dążeń.

Przekonującym dowodem szyderstwa zawartego, zarówno w próbach przybierania katolickiej pozy, jak i w użyciu – skądinąd - szlachetnego i trafnego cytatu, jest użycie „rezonatora” do nagłośnienia całkowicie fałszywego twierdzenia jakoby Sobór Watykański II miał zakazać odprawiania Mszy Trydenckiej, a jej celebracja stanowiła rewoltę wobec soborowych postanowień, którą wobec tego słusznie należy spacyfikować.

Gdy w tym (i nie tylko w tym) wypadku słyszymy o katolicyzmie oraz czytamy zdanie, że „tylko prawda jest ciekawa” nie wolno nam naiwnie rezygnować z życiowej i religijnej ostrożności, która podpowiada, że choć rzeczywiście Prawda i niewątpliwie tylko Ona jest ciekawa, to niszczycielska siła szatańskiej strategii polega niezmiennie na manipulowaniu treścią pojęć, czyli ich zafałszowaniu i podmianie.

Nie należy więc zbytnio skupiać się na samej osobie komentatora – "rezonatora" kłamstwa, gdyż mamy do czynienia wyłącznie ze zindoktrynowanym, głęboko nieszczęśliwym „narzędziem” o osobowości totalitarysty, którego dzisiejsze zaślepienie może okazać się jutrzejszą definitywną tragedią. 
Jako katolicy powinniśmy raczej znaleźć w sobie przede wszystkim miejsce na współczucie i modlitwę, bo nawet jeśli mamy do czynienia ze świadomym kłamcą, to niekoniecznie ze świadomym sługą.
A że Antychryst posługuje się tego rodzaju, tak bardzo łatwą do wychwycenia manipulacją oraz tak prymitywną nienawiścią, to i lepiej. Znaczy, że się wścieka, czyli czuje, że przegrywa. Źle zaś, że wraz z nim przegrają zaślepieni jego słudzy. Ale to już ich wybór.
.
Nie znęcając się więc nad „narzędziem ”, a nawet „narzędziu” współczując, nie sposób jednakowoż pozostawić kłamstwa tak ordynarnie nieprzystającego do stanu faktycznego bez jego demaskacji.  
A najlepiej uczynić to opierając się na Autorytecie. którym dla Katolika jest Autorytet Następcy Świętego Piotra pozostający w swym Nauczaniu w ciągłości z Tradycją Apostolską.

A zatem, przypominam raz jeszcze fałszywki zawarte w omawianym tu komentarzu:
„Chwała Bogu, że msze trydenckie zostały zniesione”;
„obrona mszy trydenckiej wynika z zanegowania Soboru Watykańskiego II-go”;
„rację ma Papież Franciszek, że tą rewoltę pacyfikuje.”

W odpowiedzi cytuję fragmenty listu Benedykta XVI wystosowanego do biskupów z okazji publikacji motu proprio Summorum Pontificum o celebracji Liturgii rzymskiej.ustanowionej przed reformą roku 1970, który to list (wraz z treścią samego Motu Proprio) omawia stan faktyczny, obowiązujący stan prawny, a jest też wielką lekcją wiary, pobożności, pokory, miłości i szacunku, czyli w odróżnieniu od manipulacyjnych fałszywek, prawdziwie katolickich przymiotów::
 
„Drodzy bracia Biskupi,
 
Z ufnością i nadzieją przesyłam do Was, Pasterzy, tekst nowego listu apostolskiego, "Motu Proprio" traktującego o celebracji liturgii ustanowionej przed reformą roku tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego. Dokument ten jest owocem długich refleksji, niezliczonych konsultacji i modlitwy.
(…)
 Po pierwsze, lękano się, że dokument ten godzi w autorytet Soboru Watykańskiego Drugiego, którego jakoby jedna z ważniejszych decyzji, "reforma liturgiczna", zostałaby poddana w wątpliwość. Lęk ten jest całkowicie nieuzasadniony. Powinno być w związku z tym wyraźnie powiedziane, że Mszał opublikowany przez Pawła VI, a ponowiony w dwóch wydaniach przez Jana Pawła II w najoczywistszy sposób jest zwyczajną formą (Forma ordinaria) liturgii eucharystycznej i nim pozostanie. Ostatnia wersja Missale Romanum wydana przed Soborem autorytetem papieża Jana XXIII w 1962 roku, używana zresztą w trakcie trwania Soboru, będzie teraz możliwa do celebracji jako Forma extraordinaria liturgii. Nie jest czymś właściwym odnoszenie się do tych dwóch wersji Mszału Rzymskiego jako do "dwóch rytów". To raczej podwójne użycie jednego i tego samego rytu.
Jeśli zaś chodzi o używanie Mszału z roku 1962 jako Forma extraordinaria liturgii Mszy, chciałbym zwrócić uwagę na to, że ten Mszał nie został nigdy prawnie zniesiony i w konsekwencji, co do zasady, był zawsze dozwolony. W czasie, gdy wprowadzano nowy Mszał, oficjalne regulowanie możliwości użycia Mszału wcześniejszego nie wydawało się konieczne. Prawdopodobnie uważano, że pojedyncze tyczące tej sprawy przypadki nie wyjdą poza poziom lokalny i na nim, jeden za drugim, zostaną rozwiązane. Później okazało się jednak, że większa liczba wiernych pozostała w mocnym przywiązaniu do starszej wersji Rytu Rzymskiego, do którego była przyzwyczajona od dzieciństwa.
(…)
Papież Jan Paweł II poczuł się więc w obowiązku określić zasady, na jakich można by było korzystać z Mszału roku 1962. Opisał je w swym Motu Proprio Ecclesia Dei (2 lipca 1988); w tym dokumencie jednak nie zawarł szczegółowych wskazań, odniósł się jedynie w sposób ogólnikowy do wspaniałomyślnej (szczodrobliwej?) odpowiedzi Biskupów na "uzasadnione aspiracje" tych wiernych, którzy prosili o stosowanie tej wersji Rytu Rzymskiego.
 (…)
Nie ma żadnej sprzeczności pomiędzy tymi dwoma wydaniami Rytu Rzymskiego. W historii liturgii jest wzrost i postęp, nie ma za to żadnych zerwań. To, co poprzednie pokolenia uważały za święte, świętym pozostaje i wielkim także dla nas, przez co nie może być nagle zabronione czy wręcz uważane za szkodliwe. skłania nas to do tego, byśmy zachowali i chronili bogactwa będące owocem wiary i modlitwy Kościoła i byśmy dali im odpowiednie dla nich miejsce.
(…)
Dan u świętego Piotra, 7 lipca r.P. 2007, Benedykt XVI"- (podkreślenia moje, A.W.).
 
I jeszcze fragmenty treści samego motu proprio Summorum Pontificum:

„Od niepamiętnych czasów obowiązywała, jak również w przyszłości obowiązywać będzie „zasada, według której każdy Kościół partykularny winien się zgadzać z Kościołem powszechnym nie tylko w dziedzinie nauki wiary i znaków sakramentalnych, lecz także w odniesieniu do powszechnie przyjętych zwyczajów sięgających apostolskiej i nieprzerwanej tradycji. Zwyczaje te winny być zachowywane nie tylko dla uniknięcia błędów, lecz także w celu przekazywania nienaruszonej wiary, ponieważ zasada modlitwy Kościoła odpowiada zasadzie jego wiary. (…)
W mniej odległej przeszłości, Sobór Watykański II wyraził pragnienie, aby obserwacja i szacunek należne kultowi Bożemu zostały zreformowane i przystosowane do wymogów naszych czasów. Ponaglany tym pragnieniem, mój poprzednik Najwyższy Kapłan, Paweł VI zatwierdził w 1970 r. odnowione księgi liturgiczne Kościoła łacińskiego; przełożone na całym świecie na liczne języki nowożytne zostały przyjęte z radością zarówno przez biskupów, jak księży i wiernych. Jan Paweł II zatwierdził trzecie wydanie Mszału rzymskiego. W ten sposób Biskupi rzymscy pracowali, aby ta „liturgiczna budowla... oczyszczona ze smutnych przejawów starzenia się, na nowo się ukazała się w splendorze swojej godności i harmonii”.
Niemniej w niektórych regionach liczni wierni przywiązali się i wciąż pozostają przywiązani z taką miłością i zaangażowaniem do wcześniejszych form liturgicznych, które głęboko naznaczyły ich kult i ich ducha, że Najwyższy Kapłan Jan Paweł II przynaglany troską o tych wiernych, w 1984 r. specjalnym indultem Quattuor abhinc annos Kongregacji Kultu Bożego przyznał prawo do korzystania z Mszału Rzymskiego wydanego w 1962 r. przez Jana XXIII; następnie w 1988 r. listem apostolskim Ecclesia Dei w formie motu proprio, Jan Paweł II wezwał biskupów do szerokiego i hojnego korzystania z tego prawa na rzecz wszystkich wiernych, którzy by o to prosili.
Wziąwszy pod uwagę prośby wiernych, które rozważał nasz poprzednik Jan Paweł II, wysłuchawszy opinii Ojców Kardynałów zebranych na Konsystorzu 22 marca 2006, głęboko rozważywszy wszystkie aspekty problemu, przywoławszy Ducha Świętego i zaufawszy w pomoc Bożą, ustalamy tym Listem Apostolskim co następuje:
 
Art. 1. Mszał Rzymski ogłoszony przez Pawła VI jest zwyczajnym wyrazem zasady modlitwy (Lex orandi) Kościoła katolickiego obrządku łacińskiego. Jednakże, Mszał Rzymski ogłoszony przez św. Piusa V i wydany po raz kolejny przez bł. Jana XXIII powinien być uznawany za nadzwyczajny wyraz tej samej zasady modlitwy (Lex orandi) i musi być odpowiednio uznany ze względu na czcigodny i starożytny zwyczaj. Te dwa wyrazy zasady modlitwy (Lex orandi) Kościoła nie mogą w żaden sposób prowadzić do podziału w zasadach wiary (Lex credendi). Są to bowiem dwie formy tego samego Rytu Rzymskiego.
Jest przeto dozwolone odprawiać Ofiarę Mszy zgodnie z edycją typiczną Mszału Rzymskiego ogłoszoną przez bł. Jana XXIII w 1962 i nigdy nie odwołaną, jako nadzwyczajną formą Liturgii Kościoła. Zasady użycia tego Mszału przedstawione we wcześniejszych dokumentach Quattuor abhinc annis i Ecclesia Dei, zostają zastąpione na następujące:
 
Art. 2. W Mszach odprawianych bez udziału ludu, każdy ksiądz katolicki obrządku łacińskiego, diecezjalny czy zakonny, może używać Mszału Rzymskiego ogłoszonego przez bł. Jana XXIII w 1962, lub Mszału Rzymskiego ogłoszonego przez Pawła VI w 1970, i może to robić każdego dnia z wyjątkiem Triduum Wielkanocnego. Dla takiego odprawiania, przy użyciu któregokolwiek z Mszałów, ksiądz nie potrzebuje żadnej zgody Stolicy Świętej ani Ordynariusza.
 
Art. 3. Wspólnoty Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, czy to na prawie diecezjalnym czy papieskim, które pragną odprawiać Mszę zgodnie z edycją Mszału Rzymskiego ogłoszoną w 1962, podczas celebracji wspólnotowych lub konwentualnych w swoich oratoriach, mogą to czynić. Jeśli jedna wspólnota lub cały Instytut czy Stowarzyszenie pragnie wprowadzić takie celebracje często, zwykle lub stale, decyzja taka musi zostać podjęta przez Wyższego Przełożonego, zgodnie z prawem i ich własnymi dekretami i statutami.
 
Art. 4. W Mszach odprawianych zgodnie z przepisami art. 2 mogą uczestniczyć z własnej woli – zachowując wszystkie normy prawne – wierni, którzy wyrażą taką chęć.
 
Art. 5. § 1. W parafiach, w których jest stale obecna grupa wiernych przywiązanych do wcześniejszych tradycji liturgicznych, proboszcz powinien chętnie przyjąć ich prośbę o odprawianie Mszy św. w rycie wg Mszału Rzymskiego ogłoszonego w 1962 r. i zapewnić aby dobro tych wiernych stało w zgodzie ze zwykłą opieką duszpasterską w parafii i pod kierunkiem biskupa zgodnie z kanonem 392, unikając niezgody i wybierając jedność Kościoła.
(...)
Wszystko, co zostało postanowione przez Nas w niniejszym „Motu Proprio” ma być uznawane za postanowione i obowiązujące oraz rozkazujemy by obowiązywało od dnia 14 września tegoż roku od święta Podwyższenia Krzyża Świętego, wbrew wszelkim przeciwnym zarządzeniom.
Dan w Rzymie, u Świętego Piotra, 7 lipca roku Pańskiego 2007, trzeciego Naszego pontyfikatu. Benedykt XVI.” -(podkreślenia moje, A.W.).

Pragnę zwrócić uwagę na ujmującą głęboką troskę Benedykta XVI, zarówno, jeśli chodzi o Kościół powszechny, jak i katolików miłujących nadzwyczajną formę Świętej Liturgii.
Barbarzyńcy pozbawieni wiary oraz wzniosłych uczuć nie dostrzegą tu zapewne miłości do Kościoła i wiernych, nie zrozumieją też empatii, troski, szacunku, mądrości, głębokiej wiary i pobożności. Miłość do Kościoła zawsze jest miłością do tego, co nas poprzedza, „i czego nigdy nie możemy całkowicie uchwycić” (Benedykt XVI), ani w pełni zrozumieć.

Dla kontrastu – raz jeszcze – antykatolicki i antykulturowy manifest, po prostu antyświadectwo zawarte w manipulacyjnych sloganach, które należało obnażyć:
„obrona mszy trydenckiej wynika z zanegowania Soboru Watykańskiego II-go”;
„rację ma Papież Franciszek, że tą rewoltę pacyfikuje.”

A także inne, tego samego „narzędzia”, a przede wszystkim tego samego autorstwa:
„(…) msza w starym rycie, który bardziej przeszkadza niż pomaga...
Chwała Bogu, że msze trydenckie zostały zniesione. Ludzie nie mieli pojęcia, co się na nich działo - wszystko po łacinie, ksiądz sobie coś mamrotał pod nosem, a wierni - z racji tego, że i tak nie wiedzieli, o co chodzi - albo odmawiali różaniec, albo inaczej zabijali czas. Czy nabożeństwo, którego się nie rozumie, w ogóle ma sens dla zwykłego uczestnika?";
"słowa hocus-pokus wierni wynieśli z mszy trydenckiej";
"to już kolejny eksces po nawoływaniu do herezji w postaci Intronizacji";
"Komunia na rękę i na stojąco", "a nie na wywalony jęzor, bo to nie higienicznie".

Właśnie „pycha będąca kłamstwem bytu”(Benedykt XVI) jest motorem napędowym tej totalitarnej niszczycielskiej siły nienawiści (która ujawnia się przecież najpierw w warstwie werbalnej); ta sama pycha nie pozwoli także na ugięcie kolan i będzie nam wmawiać, że najlepszym, gdyż „sprawnym” i „higienicznym” (sic!) sposobem przyjęcia Ciała Jezusa Chrystusa jest - „na rękę” i „na stojąco”.

 I tu, znakomicie demaskującej Antychrysta, więc niezawodnej odpowiedzi udziela nam Benedykt XVI:
 „Do istoty pokusy należy jej aspekt moralny: nie ciągnie ona nas bezpośrednio do złego – to byłoby zbyt proste. Pokusa stwarza wrażenie ukazywania czegoś lepszego: porzucić wreszcie iluzje i zabrać się z całą energią do ulepszania świata.”
 
http://www.ligatur.se/shop/fre...
http://sanctus.pl/index.php?po...
http://naszeblogi.pl/64271-czy...
http://naszeblogi.pl/60821-kar...