WPIS Z "ABORCJĄ" W TLE

Tak się składa, że w bliskiej rodzinie dwadzieścia kilka lat temu urodziło się drugie dziecko, o którym jest ten wpis. Pierworodna córka urodziła się dwa lata wcześniej i nic nie wskazywało na to, że z drugim dzieckiem będzie jakiś problem. Urodziła się dziewczynka, chociaż rodzina bardziej chciałaby chłopca, ale nie znaczy to, że z tego powodu mniej się cieszono. Po kilkunastu godzinach telefon ze szpitala i krótkie zdanie, które przez usta nie chciało przejść: dziecko jest niewidome. Było to jak grom z jasnego nieba, na raz jakby wszystko zamarło. łzy, bezradność i strach. Bardzo trudno nad tym wszystkim zapanować. Życie trwa dalej i jakoś się to wszystko musi ułożyć. Próbowałem pocieszać, tłumaczyć, że niewidomi potrafią samodzielnie egzystować, chociaż nie jest im łatwo (pracowałem w Spółdzielni Niewidomych i na początku trudno było się przyzwyczaić do ludzi tak bardzo okaleczonych przez los). Ale życie potrafi być jeszcze bardziej okrutne i ciosy zadaje etapami. Następna diagnoza była jeszcze bardziej złowroga: porażenie mózgowe. W tym przypadku pewnym pocieszeniem było to, że rodzina była trzypokoleniowa, gdzie wsparciem była emerytura dziadków i zamieszkanie we własnym domu na wsi.
Pokrzywdzeni przez los zamykają się w sobie i trudno im pomóc lub doradzić. Bardzo często odbija się to na najbliższych przez różnego rodzaju depresje. Gdy dziecko miało kilka lat (jestem jego ojcem chrzestnym) spróbowałem wpłynąć przez wikarego naszej parafii. W tym czasie o. Tadeusz Isakowicz-Zaleski otworzył dla takich dzieci dzienny ośrodek opieki w Radwanowicach. Wtedy na kilka godzin zwłaszcza matka dziecka mogła odpocząć. Piszę dziecko o osobie, która ma 26 lat, bo ona jest taka inna. Żyje w swoim świecie, który jest zamknięty dla wszystkich, nie wiadomo co może wymyślić. Np. bywa tak, że chwila nieuwagi, a ona rozebrana w wannie. W tej rodzinie wielodzietnej nikt nigdy nie wspominał o aborcji, a upragniony chłopiec przyszedł na świat jako szóste dziecko w rodzinie.
Nie wiem, nie potrafię powiedzieć jak ja bym się w takiej sytuacji zachował. Uważam, że ustawę o aborcji należy poprawić, ale nie zmieniać. Bardzo dobrze, że rządzący mają chęć pomóc takim osobom. Bardzo dużo rodziców przyjmuje ten ciężar i z bólem próbuje sobie radzić.
Jestem przeciwny, aby państwo stosowało przymus. Ci ludzi byliby po prostu ubezwłasnowolnieni, zmuszeni jakby za karę opiekować się swoim okaleczonym potomstwem. Ci co chcą się poddać aborcji i tak tego dokonają, czy się to komuś podoba czy nie.
Aborcja to nie problem współczesny, lecz jest obecny od setek lat.