Tusk, czyli ucieczka przed odpowiedzialnością

W piątek  /5.08./  Zbigniew Kuźmiuk napisał notkę "Czystki w wojsku i odwracanie uwagi od własnej odpowiedzialności" /TUTAJ/.  Tytuł jej wydał mi się wyjątkowo trafny.  Rzeczywiście, gdy pomyślimy o mijającej właśnie czteroletniej kadencji Donalda Tuska jako premiera III RP, to musimy uznać, ze Kuźmiuk trafił w sedno..  Główną cechą Tuska jako premiera nie jest wcale zarzucane mu często lenistwo, ani też skłonność do kierowania się słupkami sondaży oraz pijarem.  To były tylko drugorzędne wady.  Najważniejsza była niezdolność do podejmowania decyzji i przyjmowania odpowiedzialności za swoje postępowanie.  To z tego powodu jest on najgorszym premierem w historii Polski.
  Znalazł się on na tak wysokim stanowisku właściwie z przypadku.  Jego celem była prezydentura, ale zakulisowe siły rządzące Platformą Obywatelską zmusiły go do ubiegania się o stanowisko premiera.  Obiecywał cuda i wygrał.  Zaczęła wiec działać zasada Petera, zgodnie z która w organizacji hierarchicznej każdy awansuje do momentu aż przekroczy swój próg niekompetencji.  To właśnie stało się z Tuskiem.  Stanowisko przerosło go.  Był on zręcznym politykiem typu gabinetowo-dworskiego, mistrzem intrygi oraz wygryzania konkurentów.  Nigdy nie pełnił żadnego stanowiska wykonawczego.
 Teraz zaś musiał zarządzać sporym europejskim krajem.  Zdawał sobie z ciążącej na nim odpowiedzialności, której nie da się uniknąć.  Zaczął wiec uciekać przed jej skutkami.  Na domiar złego od początku 2008 roku na Polskę zaczęły spadać najrozmaitsze klęski i nieszczęścia.  Barwnie opisał to Jan Pietrzak w piosence "Plagi Tuska".  Główną reakcją premiera było "chowanie sie w szafie", czyli znikanie, gdy działo się coś nie tak.  Od czasu do czasu uświadamiał sobie jednak, że należy wykazywać się jakąś aktywnością.  Wtedy ogłaszał przyjecie euro w roku 2011, zaczynał walkę z dopalaczami lub wojnę z kibicami.
  Jego największą troską stało się to, by nikomu nie nadepnąć na odcisk.  Stąd wzięła się tak krytykowana przez Kaczyńskiego "polityka transakcyjna", stanowiąca obecnie największy hamulec rozwoju Polski.  Kaczyński słusznie wskazał, ze Tusk zapewne chciałby mieć realne sukcesy, zbudować tanie mieszkania, czy też autostrady.  Każde śmielsze posuniecie oznacza jednak narażenie się jakiejś wpływowej grupie, podjecie radykalnych decyzji i poniesienie odpowiedzialności za nie.  Tego jednak Tusk unika jak ognia.  Tak samo jest w polityce zagranicznej.  Przyjemniej jest płaszczyć się przed silniejszymi i być poklepywanym po plecach niż ryzykować konflikt z którymś z nich.  To właśnie spowodowało totalna kompromitacje premiera po tragedii smoleńskiej.  Ja osobiście jestem przeświadczona o tym, że Tusk NIE był spiskowcem planującym zamach.  Zapewne wierzył on, że robi kolejny psikus nielubianemu prezydentowi.  Po fakcie zaś oddał śledztwo Rosjanom, gdyż ci zwolnili go od podejmowania jakichkolwiek decyzji w tej sprawie i zapewnili mu bezpieczeństwo, obciążając wyłącznie pilotów.  Prawdopodobnie nie przyszło mu nawet do głowy, iż stał się ich zakładnikiem.
  No dobrze, jeśli premier zachowuje się w ten sposób, to czemu jest wciąż popularny?  Zawdzięcza to szczególnemu zbiegowi okoliczności.  Otóż lata 2004-2009 były dla większości Polaków najpomyślniejszym okresem od 1945 roku.  Ludzie chcieli się spokojnie cieszyć względnym dobrobytem i pragnęli, by nikt im tego nie zakłócał.  "Złoty chłopiec" opowiadający historyjki o "drugiej Irlandii" oraz "zielonej wyspie" i obiecujący przy tym dalsze cuda,  doskonale pasował do tych nastrojów.  Rozwiewanie się tego typu iluzji jest procesem powolnym i bolesnym.  Właśnie w tej chwili mamy z nim do czynienia.