Wkład wymienny do mopa

Panie Farydż, trochę kultury w naszym pięknym budynku – zareagował Marek Jurek na słowa Nigela Farage`a wypowiedziane w lutym 2010 roku na posiedzeniu Rady Europejskiej poświęconym debacie o unijnej strategii. Była to odpowiedź na wcześniejsze wystąpienie szefa RE Hermana Van Rompuy`a, której początek brzmiał: „Powiedziano nam, że będziemy mieli prezydenta, zobaczymy wielką postać o światowej renomie; człowieka, który mógłby być politycznym przywódcą 500 milionów ludzi. Człowieka, który będzie reprezentował nas wszystkich na światowej scenie, którego praca jest tak ważna, że płaci mu się więcej niż prezydentowi Obamie. Cóż, obawiam się, że mamy pana. I przepraszam, ale to wystąpienie, które dał pan wcześniej, nie chcę być niegrzeczny, ale wie pan, naprawdę ma pan charyzmę mokrego mopa i wygląd szarego urzędnika bankowego. Kim pan jest panie Van Rompuy?  Nigdy o panu nie słyszałem”.
 
Przytoczenie tej wypowiedzi  w kontekście sobotniego wyboru Donalda Tuska na szefa Rady Europejskiej,  jest ważne, myślę, z kilku powodów. Odsłania sam mechanizm wyboru i nominacji kandydatów, ich niezbędne, wręcz modelowe cechy osobowościowe przydatne na tym stanowisku, polityczne poglądy oraz  szczególne „zasługi” dla własnego kraju,  które nie tylko mają  przełożenie na pracę w Brukseli, ale wręcz są powodem nominacji. A nawet, dzięki szczególnemu konformizmowi, jak w przypadku Hermana Van Rompuy`a, pozwalają przetrwać w Brukseli dwie kadencje.
 
Rada Europejska,  często mylona z  Radą Europy  czy z  Radą Unii Europejskiej,  która powstała na mocy traktatu lizbońskiego, jest stricte polityczną instytucją Unii Europejskiej. Jej zadania więc to określanie strategicznych celów w zakresie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa oraz tzw. „nadawanie tonu” w kwestiach wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Jak bardzo bezpłodne, ostrożne  i puste są to słowa, widać w kontekście trwającej od siedmiu miesięcy agresji Rosji na Ukrainę. Rada Europejska w  raportach  majowym i czerwcowym  apeluje o spójność i konsensus między przywódcami, ubolewa, potępia, przypomina, wzywa do zawieszenia broni na Ukrainie. Podobne, marionetkowe stanowisko prezentuje w kontekście wojny w Izraelu i Strefie Gazy. Apeluje do obu stron o złagodzenie napięcia, zaprzestanie stosowania przemocy i wzywa do wyboru opcji pokojowej. Te  nieskuteczne i mało ambitne,  papierowe rezolucje widzimy dzisiaj, ale przecież pięć lat temu, sam premier Tusk ocenił wybór Van Rompuy`a jako „mało ambitny”. A zresztą jaki to wybór. Pogaduszki Angeli za zamkniętymi drzwiami, towarzyskie konsultacje, gabinetowe spekulacje i rozmowy telefoniczne. Standardy demokracji odsuwane są na bok, gdy trzeba wybrać marionetkę, człowieka spolegliwego, mieszczącego się w schemacie oczekiwań i przydatności, miękkiej charyzmy i braku skrupułów. Taki właśnie był wizerunek Van Rompuy`a, członka Grupy Bilderberg, który zaraz po wyborze w 2009 roku pojechał na konferencję nieformalnej grupy na zamek Château de Val-Duchesse.
 
Mylił się więc Nigel Farage, a nawet sam premier Tusk sądząc, że pierwszy, stały przewodniczący Rady Europejskiej jest człowiekiem mało ambitnym, mało wyrazistym, a nawet człowiekiem znikąd. W Belgii znany jest  dobrze  jako polityk przebiegły i chytry, który ignoruje zasady demokracji, prawa czy moralności. W przeszłości katolik i zagorzały  przeciwnik aborcji,  głosował, mimo sprzeciwu króla Belgii, za ustawą aborcyjną. Ma także spore zasługi w zwalczaniu liberalnej opozycji w swoim kraju metodami nie tylko niekonstytucyjnymi, ale przebiegłymi, podstępnymi i zgoła gangsterskimi. By wygrać wybory posunął się do obietnicy podziału jednego z okręgów wyborczych na dwa, dwujęzyczne, działając z uporem i perfidią, łącznie z wniesieniem skargi do Sądu Najwyższego. By utrzymać się przy władzy, zaryzykował belgijską państwowość, uporczywie nie wnosząc sprawy okręgu wyborczego pod obrady. Powołany na przewodniczącego RE w 2009 roku zamknął się na dwie kadencje, jak mówi, w swojej „szkatułce na biżuterię”, pozostawił Belgów z problemem, którego sam był autorem. Zmienił też poglądy na liberalne stając się z chadeka federalistą dążącym do tego, by narodowe symbole państw członkowskich zostały zlikwidowane i zastąpione przez ogólnoeuropejskie. Dzisiaj odsłania kulisy wyboru Donalda Tuska. - Wszystko załatwione – oświadcza.  -  Tusk zostanie szefem.
 
Teraz Donald Tusk poprowadzi Europę, bo matka chrzestna Angela mu to załatwiła, ustrzegła przed klęską, rzuciła koło ratunkowe jak wcześniej Van Rompuy`owi, ożywiła politycznego trupa, dała mu drugie życie i dobrze płatną fuchę stróża żyrandola.  Głupotą więc byłoby sądzić, że jej stracony czas na rozmowach czy minuty zostawione u operatora to działalność jedynie charytatywna. Sama powiedziała, że Tusk jest „zmobilizowanym, przekonanym i przekonującym Europejczykiem". Więc nie będzie miała skrupułów tego wykorzystać każąc zrezygnować mu najpierw z przewodniczenia PO, a później ustawiając go na mięso armatnie na ruskiej zonie. Bo nie wiedza ani  kompetencje są ważne, ale potrzebni są „łatwi w hodowli”, oportuniści bez moralnego kręgosłupa, którzy dla władzy i pieniędzy gotowi są  w stanie wyrzec się własnych poglądów, działając dla dobra unii, nie zawsze zgodnego z interesem  narodowym.
 
Pod wieloma względami obaj politycy są do siebie podobni. Charakteryzuje ich ta sama giętkość, elastyczność poglądów, niewspółmierne z możliwościami ambicje, potrzeba władzy i żądza popularności, o których Tusk mówił w 2005 roku w wywiadzie dla Gazety Wyborczej. To gracze bezwzględni i karierowicze, którzy dla swych osobistych celów nie zawahają się jej użyć w najbardziej perfidny sposób, to lawiranci i niszczyciele, którzy zmiatają wszystko i wszystkich na swej drodze kariery, którzy nie łączą, ale destabilizują i skłócają społeczeństwa, nie budują, ale zostawiają po sobie zgliszcza swych nieudolnych rządów, by w odpowiednim momencie, gdy poparcie maleje, a ziemia pali się pod nogami lub woda dosięga pokładu, jak Schettino z Concordii, by ocalić siebie, wybierają bezpieczną ewakuację.  By „żyć i pracować jak Europejczycy”, zostawiają rodzimą „murzyńskość”: rozkradziony, zadłużony i wyludniony kraj, bez szans i perspektyw, będący łatwym łupem dla obcego kapitału i rodzimych aferzystów, nierozliczone afery,  korupcję i kryminalne układy, które w chaosie prawnym i legislacyjnym nie mają szans zostać rozliczone.
 
Tak, władza Donalda Tuska właśnie się skończyła. Już nie będzie mógł szkodzić Polsce, wyżywać się na opozycji, lżyć ją z trybuny sejmowej i oskarżać o własne niepowodzenia ani swoim asem z rękawa, według humoru,  wycinać waletów – swoich ministrów. Ma świadomość, że stanowisko w Radzie Europejskiej to bonus za zniszczenie Polski i nie awans, ale azyl od odpowiedzialności. Od pierwszego grudnia to nie on będzie tasował i rozdawał karty - to on będzie blotką, którą bije Königin Angela, bo to teraz  ona ustala reguły tej gry. Dlatego Donald Tusk, choć przyjmował gratulacje, minę miał daleką od zwycięskiej.

Opublikowano w "Warszawskiej Gazecie"