Wielkie Obudzenie Świętości Polaków

Jakkolwiek nie wypowiadalibyśmy się o Jerzym Owsiaku i stworzonej przez niego Wielkiej Orkiestrze Świątecznej Pomocy jedno trzeba mu przyznać: potrafi w skuteczny sposób sięgnąć do kieszeni Polaków po złotówki, które – w mniejszym lub większym stopniu – pomagają ratować życie i zdrowie.

Sęk w tym, że skrót WOŚP można śmiało rozszyfrować jako Wielkie Obudzenie Świętości Polaków: ten jeden, jedyny dzień w roku wszystkim nam miękną serca a i wąż w kieszeni kąsa jakoś tak mniej. Dzięki temu niejeden z nas sięga do portfela żeby wyciągnąć z niego symboliczną złotówkę i wrzucić ją do puszek wolontariuszy. Jedna, jedyna złotówka na rok pozwala uspokoić sumienie (bo przecież wykonaliśmy gest miłosierdzia) i zezwala na paradowanie po mieście z czerwonym serduszkiem dumnie przyklejonym do klapy marynarki.

W ten prosty sposób owa złotówka zamiast być symbolem szczerego serca staje się obrazem łaski okazywanej słabszym a powtarzane jak mantra słowa „wrzucam bo i mnie może kiedyś być potrzebna pomoc medyczna” jawi się jako inwestycja na czarną godzinę: a nóż kiedyś skorzysta się z pomocy, którą teraz samemu się okazuje a sam Jerzy Owsiak urasta do rangi świeckiego świętego.

Nie minęło kilka dni od momentu, w którym kilka „autorytetów” doszło do wniosku, że katolikom nie przystoi popieranie idei człowieka, który z Kościołem ma tyle wspólnego co zakon z baletem. Z jednej strony nie sposób nie przyznać, że krążące wokół WOŚP „afery” dotyczące rozliczeń zmuszają do zastanowienia a z drugiej wiadomo, że gdyby nie pomoc WOŚP wiele szpitali nie doprosiłoby się od Państwa pomocy finansowej na zakup potrzebnego sprzętu.

Gdybym miał wysunąć jakąś ocenę idei Orkiestry pokusiłbym się o stwierdzenie: wszystko fajne, ale nie do końca.

Dlaczego?

Ano dlatego, że kiedy widzę ludzi obklejonych czerwonymi serduszkami zaczynam się zastanawiać nad sensem ich działań. Z jednej strony dobrze, że decydują się na jakąkolwiek pomoc innym a z drugiej wiem, że pomocy tej ciągle jest za mało. Pomoc osobom słabszym (a zwłaszcza chorym i opuszczonym) powinna mieć charakter ciągły a nie doraźny. Tymczasem nawet jeden grosz ofiarowany na działania WOŚP uprawnia do obnoszenia się ze swoim „miłosierdziem” względem innych. A przecież w Ewangelii stoi jasno: „strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie. Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją nagrodę.” (Mt 6, 1-2)

A przecież żeby pomóc innym naprawdę nie trzeba wiele: wystarczy raz na jakiś czas ofiarować potrzebującym symboliczny, plątający się po kieszeni „wdowi grosz” bez konieczności ogłaszaniu całemu światu, że pomogło się temu lub temu.

Trzeba pamiętać, że „kiedy zaś ty dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa.” (Mt 6, 3). Wówczas i pomoc będzie skuteczniejsza i sumienie spokojniejsze.