O prezydencji oraz o Grecji

Już trzeci dzień Polska sprawuje prezydencję Rady Europy.  Tusk zrobił, co mógł, aby przedstawić to jako niezwykły sukces naszego kraju.  Nie miało to żadnych podstaw, bo funkcja ta przypada kolejnym krajom "z automatu", a sama Rada Europy jest ciałem o charakterze dekoracyjnym, pozbawionym jakiejkolwiek realnej władzy wykonawczej, czy ustawodawczej.  Nie będę się nad tym szerzej rozwodzić, bo zrobił to już wcześniej Rafał Ziemkiewicz w doskonałym felietonie w Interii.pl  /TUTAJ/.  Niemniej sprawowanie takiej funkcji wymusi na naszych politykach zajmowanie się w większym stopniu problemami nie związanymi bezpośrednio z Polską, a więc w szczególności kryzysem greckim.
  Ciekawa jestem, czy przyłączą się oni bezmyślnie do trwającej już od roku nagonki na Grecję, czy też zajmą bardziej racjonalne stanowisko.  Jest jasne, że kraj ten prowadził złą politykę finansową i ponosi teraz jej konsekwencje.  Jednak postępowanie pozostałych krajów strefy euro wydaje mi się głupie i krótkowzroczne.  Jest dość jasne, że istnieją dwa wyjścia z istniejącej sytuacji, umorzenie części długów Grecji i restrukturyzacja reszty, lub ogłoszenie bankructwa, wyjście ze strefy euro i dewaluacja nowej waluty.  Każde z tych posunięć w połączeniu z uchwalonym właśnie planem oszczędnościowym pozwoliłoby Grecji stosunkowo szybko stanąć na nogi.
  Zamiast tego przydziela się nowe pożyczki, o których z góry wiadomo, że są niewystarczające, i prowadzi się idiotyczną propagandę, czyniącą Grecję kozłem ofiarnym, odpowiedzialnym za całość kryzysu strefy euro.  Wszyscy wyśmiewają się z leniwych Greków, nazywają Grecję "krajem na sprzedaż" i niby to żartem wysuwają oferty kupna greckich wysp.  Co więcej z powagą przewiduje się, że jakakolwiek poprawa może nastąpić najwcześniej za kilkanaście lat.  Nikt jakoś nie bierze pod uwagę możliwych reakcji samych Greków, którzy już teraz protestują w sposób gwałtowny, a wkrótce będą mieli tego jeszcze bardziej dość.  Przy zachowaniu wszelkich proporcji, sytuacja przypomina postępowanie Wielkiej Brytanii i Francji z Niemcami po pierwszej wojnie światowej.  Z całą bezwzględnością ściągano reparacje wojenne, potem doszedł Wielki Kryzys i w efekcie zaczął rządzić Hitler.  Co było dalej - wiadomo.
  Oczywiście mała Grecja nie jest w stanie narozrabiać tak, jak Niemcy.  Może tam jednak powstać dyktatura wojskowa lub coś w rodzaju Komunistycznej Republiki Grecji.  Ja wcale nie żartuję.  W latach 1944 - 1949 w Grecji toczyła się krwawa wojna z tamtejszymi komunistami.  Panowali oni nad ponad 1/3 terytorium kraju, a chwilami udawało im się opanować prawie całe Ateny.  Gdyby nie wojska brytyjskie, a później Amerykanie, to komuniści by wygrali tak, jak w Jugosławii.  Z drugiej strony w 1967 doszło w Grecji do przewrotu wojskowego, władzę przejęła junta "czarnych pułkowników" i rządziła przez siedem lat, aż do nieudanej inwazji na Cypr w 1974 r.
  Jeśli będzie się brało pod uwagę tylko interesy banków i światowej finansjery, doprowadzając naród grecki do desperacji, to któreś z tych wydarzeń może się powtórzyć.  Politycy polscy powinni się starać temu zapobiec.