Więc tuskomatoł, kapuściana głowa,
błąka się po zielonej wyspie,
aby dojść do PO-canowa.
Właśnie z moherami zaczął walkę,
by ją skończyć w PO-canowie.
A co przeżył i co widział
wiersz ten wszystko wam opowie.
Wszystkie lemingi,
By je zliczyć, nie mam siły!
Na naradę się zebrały
I rzecz taką uchwaliły:
"W sławnym kraju PO-canowie
szechterowcy i mendiale
Potrafią pszeszczepić musk tuska
By leming chodził w chwale.
Przeto leming albo matoł,
Jakaś bardzo mądra głowa,
Aby musk sobie pszeszczepić,
Musi pójść do PO-canowa.
A gdy wróci ten wędrowiec,
PO przeszczepie, ale zdrowy,
To lemingi mu przyklasną,
że nie myśli myślą własną."
"Kto ten dzielny? Kto się zgłasza?"
"Ja!" - zakrzyknął w głos tuskołek.
Miał cudowne wilcze oczy,
A wołano nań: Matołek.
Czule żegnał go ród lemingów,
Nawet brat i szechter tata,
A Matołek wziął tobołek
I wędruje na kraj świata.
Kiedy znalazł się na drodze,
Po raz pierwszy na wolności,
Skoczył w górę nasz matołek,
Aby rozprostować kości.
On zaś poszedł poprzez pola.
W krąg kraina bardzo pusta,
Nagle, gdy był bardzo głodny,
Szepnął cicho: - "Ach, siano, kasa i kapusta!"
Pieniądze stały tak w szeregu,
Jakby za żołnierzem żołnierz.
Nasz koziołek zaczął ucztę,
Wtem ktoś chwyta go za kołnierz.
"Tuś mi, bratku, capie młody!"
Woła Jarek , co wyszedł z cienia.
"Nie oglądaj się, idź prosto,
Do więzienia! Do więzienia"
Przyszedł sędzia i rozkazał,
By zakuli go w kajdany,
I w komórce bardzo ciemnej
Kazał przykuć go do ściany.
Siedzi złotousty ten koziołek
I nie może ruszyć łapą,
Jęczy tylko i wciąż płacze:
Żegnaj, mamo, żegnaj, papo!"
Ma już nowe trzy wyroki
my składamy je do kupy
razem będzie lat trzydzieści
jak nie ruszy z więźnia dupy
U bram KPRM
Makuszyński Kornel - aktualizacja
