Afera cukrowa

To, co się dzieje z produkcją cukru w UE nosi znamiona klasycznej afery. Wprawdzie pani komisarz od reformy cukrownictwa wyraziła satysfakcję z realizacji programu ograniczenia produkcji cukru, ale chyba zrobiła to jedynie w imieniu tych producentów, których ograniczenia nie dotknęły. Tak się dziwnie składa, że są to producenci w Niemczech i Francji, a więc w tych krajach, które nie formalnie, ale faktycznie dominują w UE. Mamy, zatem jeszcze jeden dowód na to, czym naprawdę jest Unia.
Oczywiście Polska należy do najbardziej pokrzywdzonych, nie dość, że wyznaczono nam limit poniżej naszej krajowej konsumpcji to jeszcze stale się grozi różnymi sankcjami.
Polska z racji swojego obszaru zaludnienia i warunków dla upraw rolnych powinna produkować minimum około 2 mln. ton cukru rocznie i mieć zapewniony eksport do krajów unijnych na około 400 tys. ton, co i tak relatywnie byłoby niższe od poziomu produkcji niemieckiej i francuskiej obracającej się w granicach powyżej 4 mln ton rocznie dla każdego kraju / w roku 2010 w Niemczech wyprodukowano 4,4 mln. ton przekraczając bezkarnie o 1,5 mln. ton wyznaczony limit, zresztą w poprzednim roku też przekroczono o milion ton, we Francji w ubiegłym roku wyprodukowano 4,5 mln.t/
Gdyby zastosować kryterium obszaru gruntów rolnych, jako podstawę do obliczenia kwot produkcji buraków cukrowych a następnie cukru to Polska i Niemcy powinny posiadać zbliżony, a Francja o 50 wyższy poziom produkcji.
Należałoby tylko zwrócić uwagę, że zarówno Niemcy, a szczególnie Francja mają warunki klimatyczne i glebowe dogodne dla zastąpienia upraw buraków cukrowych innymi równie, a nawet lepiej opłacalnymi. Polska niestety takich warunków nie posiada i dla polskiego rolnictwa jest to niezbędniejsze aniżeli dla uprzywilejowanych członków UE.
Podobnie jednak jak to ma miejsce w odniesieniu do mleczarstwa już na samym wstępie zostaliśmy potraktowani dyskryminacyjnie przy zgodzie ówczesnych władz polskich, które za to powinny ponieść odpowiedzialność, ale podobnie jak i w innych sprawach pozostały bezkarne i w myśl peerelowskiej zasady „nagradzania winnych i karania niewinnych” zapewne uzyskały jakieś nagrody.
Rząd warszawski / tak pisano w prasie londyńskiej za PRL/ oprócz żałosnych i poniżających petycji w nielicznych zresztą sprawach dotyczących rolnictwa i przemysłu rolnego, nie zdobył się i zapewne nawet korzystając z polskiego przewodnictwa w UE nie zdobędzie się na jedyne wyjście z tej sytuacji przez frontalne zgłoszenie żądania zasadniczej zmiany polityki gospodarczej Unii i wprowadzenia wspólnego rynku.