Wyrok na Unię

No i stało się, Unia Europejska jest rozwalana rękami jej twórców i najgorliwszych promotorów. Francja i Niemcy, a raczej Niemcy z pomocą Francji stworzyły sobie nowy układ europejski. Po pierwsze: wyodrębniły sobie „euroland”, którego interesy muszą być traktowane priorytetowo, a po wtóre w ramach tegoż nowego i nadrzędnego układu tworzą wyraźny podział na tych, którzy dyktują warunki na tych, którzy są zobowiązani je spełniać. Niemcy są ośrodkiem regulacyjnym, przysposobili sobie jednak Francję ażeby to jednak nie wyglądało zbyt wyraźnie na „cesarstwo narodu niemieckiego”, starają się żeby raczej przypominało rządy Karola czy jak kto woli Charlemagne’a.

Przypomina mi się, że jak na początku lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku byłem zapraszany na posiedzenia chrześcijańsko demokratycznej frakcji parlamentu europejskiego / już dziś taka nie istnieje/, to jednym z głównych tematów forsowanych przez CDU była wspólna waluta europejska, czemu mocno sprzeciwiali się Włosi twierdząc, że będzie to po prostu marka niemiecka. Nota bene głównym argumentem za przyjęciem wspólnej waluty było wyeliminowanie kosztów wymiany, które miały wynosić bodajże 40 mld. marek rocznie.

Ponieważ włoska chrześcijańska demokracja była jedyną siłą w ówczesnej EWG, która była w stanie przeciwstawić się Niemcom no to ją rozwalono.

Dzisiaj w perfidnej konfiguracji reprezentacji politycznej w parlamencie europejskim nie można skonstruować żadnego ugrupowania, które walczyłoby o realne wyrównanie praw.

W sumie jednak kraje „eurolandu”, jeżeli przyjmą niemiecki dyktat w dniu 11 marca lub w jakimkolwiek innym terminie staną się zamkniętym obszarem rządzonym przez euro, a raczej przez tych, którzy będą decydować o jego emisji i warunkach funkcjonowania.

Reszta krajów unijnych będzie tylko pełnić obowiązki dostawców pańskiego stołu z wyodrębnieniem specyficznej roli Wlk Brytanii, która w każdej chwili może zagrozić wystąpieniem z Unii. Na jakikolwiek opór ze strony małych krajów Beneluksu czy Danii nie można liczyć. Jedynym krajem zdolnym do przeciwstawienia się w tym towarzystwie mogą być Włochy pod warunkiem, że odrodzą się politycznie z chaosu, w jaki wtrąciło je zamierzone zniszczenie włoskiej chrześcijańskiej demokracji. Nie na darmo Andreotti ostrzegał Olszewskiego, że dopóki on i jego rząd istnieją jest szansa na obronę przed niemiecką hegemonią.

W tej chwili pieniądze, które powinny być przeznaczone na rozwój unijnej gospodarki ze szczególnym uwzględnieniem krajów nowo przyjętych, pójdą na ratowanie prestiżu euro, które i tak wbrew wszelkiej logice, a co najważniejsze potrzebie podlega kosztownej aprecjacji. Sprzyja to importowi, ale dusi unijny eksport, bez którego Europa nie może nie tylko się rozwijać, ale wręcz egzystować.

W tej sytuacji szczególnego znaczenia nabiera polskie przewodnictwo w UE, które powinno być wykorzystane dla tworzenia odpowiedniej siły zdolnej do dokonania zasadniczego zwrotu w polityce unijnej w kierunku tworzenia wspólnego rynku europejskiego na warunkach równorzędności dla wszystkich członków /vide: moje artykuły w niezależnej.pl, szczególnie w tym roku/.

Jeżeli bowiem sprawy potoczą się według dyktatu niemieckiego to wprawdzie los UE będzie przesądzony tylko, że po drodze grubsi schudną, a chudzi w ogóle padną.