Zbrodnie Niemieckie. KL Dachau

NIEMCY OTWIERAJĄ PIERWSZY OBÓZ KONCENTRACYJNY KL DACHAU 22 MARCA 1933. Podobnie jak w Auschwitz, na bramie obozu w Dachau widniał napis „Arbeit macht frei”. Stąd pochodziły kadry SS dla nowo powstających niemieckich obozów koncentracyjnych, tam zdobywał „doświadczenie” pierwszy komendant Auschwitz Rudolf Höss.

Obóz otoczony był drutami kolczastymi znajdującymi się pod wysokim napięciem. Zbliżanie się do nich na odległość mniejszą niż 8 m zwykle kończyło się śmiercią.
Do więźniów strzelali wartownicy pełniący służbę na murowanych wieżach, wyposażonych w reflektory, telefony i karabiny maszynowe. Ogółem obozowa załoga SS liczyła ok. 4 tys. ludzi.
Był to główny obóz dla duchownych, a zwłaszcza katolickich księży i zakonników których liczba wynosiła 2720. Polskich księży było 1780. W sumie zginęło w nim 928 księży z czego 92% polskich.
Obóz koncentracyjny utworzony przez niemieckich nazistów powstał z rozkazu Heinricha Himmlera z 21 marca 1933 r. w celu izolowania politycznych przeciwników reżimu nazistowskiego, duchownych i Żydów. Stał się „wzorem” dla wszystkich kolejnych. Od 1938 r. pełnił funkcję swego rodzaju „ośrodka szkoleniowego” dla zarządców i wachmanów innych późniejszych obozów tego rodzaju.
Obóz składał się z 2 zasadniczych części: dla więźniów, która została otoczona drutami kolczastymi i wieżyczkami, oraz części administracyjno-mieszkalnej dla SS. Podział ten został odwzorowany we wszystkich tego typu późniejszych konstrukcjach nazistowskich. Część dla więźniów mieściła się pierwotnie w 18 barakach mieszkalnych, podzielonych na 4 izby, 2 toalety i 2 umywalnie. Każda izba miała pomieszczenie mieszkalne oraz sypialnię i była przeznaczona dla 52 więźniów. W 1937 r. obóz pierwotnie zaprojektowany na 3–5 tys. więźniów okazał się za mały. Obóz rozbudowano w latach 1937–1938, powiększając liczbę baraków 2 krotnie.

W lipcu 1937 r. z 1146 więźniów Dachau 330 stanowili zawodowi kryminaliści, 230 zostało skazanych na przymusową pracę na podstawie regulacji dotyczących pomocy społecznej, a 93 aresztowano w czasie akcji bawarskiej policji przeciwko włóczęgom i żebrakom. W 1937 r. w Dachau doszło do 69 zgonów, czyli 7 krotnie więcej niż w roku poprzednim. W 1938 r. liczba zgonów ponownie wzrosła, tym razem do 370 przypadków na już zdecydowanie większą populację osadzonych, obejmującą nieco ponad 8 tys osób.

Po wybuchu II wojny światowej do obozu zaczęto przywozić więźniów z krajów okupowanych. Więźniowie pochodzili z ok. 40 krajów głównie europejskich. Najwięcej było Niemców, Polaków, Żydów, Rosjan i Francuzów, byli też przedstawiciele Turcji, Iraku, Iranu, Chin, Kanady, Paragwaju czy USA.

W maju 1940 zesłana tu została około 500 osobowa grupa łódzkiej młodzieży, zatrzymana podczas dużej akcji łódzkiego Gestapo skierowanej przeciwko niej. Wśród nich byli m.in. znani po wojnie: dyrygent Henryk Debich i aktor Włodzimierz Skoczylas. KL Dachau był pierwszym obozem Stanisława Grzesiuka, autora jednej z najlepszych relacji o przeżyciach obozowych „Pięć lat kacetu”, który po kilku miesiącach został stąd wywieziony do KL Mauthausen. Wielu więźniów było kierowanych do KL Dachau z innych obozów.
.
POLSCY KSIĘŻA W KL DACHAU
Polskich księży więzionych wcześniej w różnych niemieckich obozach koncentracyjnych z Sachsenhausen, Mauthausen-Gusen i Oranienburga, zaczęto zwozić do tego obozu w grudniu 1940 r. Decyzję taką podjął Himmler w wyniku działań nuncjusza apostolskiego w Berlinie, Cesare Orsenigo, oraz bp. Heinricha Wienkena, specjalnego komisarza Konferencji Fuldańskiej, który wysunął propozycję zgromadzenia więzionych księży katolickich w jednym obozie. Byli oni zmuszani do wyczerpującej pracy fizycznej, stosowano wobec nich wyrafinowane kary za wszelkie przejawy modlitwy, robiono na nich eksperymenty pseudomedyczne. Mimo oddzielenia bloków księży od reszty obozu w celu ograniczenia ich wpływu religijnego na pozostałych więźniów, których obowiązywał zakaz przyjmowania sakramentów, wychodzili oni jednak w tajemnicy z posługą kapłańską.Księża przenosili także chociaż było to zabronione Najświętszy Sakrament księżom leżącym na rewirze szpitalnym.

Podam kilka nazwisk księży męczenników :
Kapucyn o. Florian Stępniak, karmelita o. Hilary Januszewski. Bp Kazimierz Majdański nr obozowy 22829, wówczas kleryk, ks. Aleksander Konopka, Ks. Leon Stępniak, Ojciec Marian Żelazek w KL Dachau jako kleryk werbista, późniejszy misjonarz ubogich i trędowatych. 13 stycznia 1942 r. w KL Dachau zginął śmiercią męczeńską bł ksiądz Emil Szramek. Do końca swoich chwil pozostał w godności i spokoju.
9 marca 1945 r w KL Dachau, w wyniku tyfusu, wycieńczenia i głodu w wieku 26 lat zmarł kleryk Jerzy Stanisław Musiał. W czerwcu 1940 r trafił do obozu Sachsenhausen, a w grudniu tego samego roku do Dachau,
W maju 1944 r został przewieziony do KL Mauthausen-Gusen, gdzie przebywał aż niemal do całkowitego wycieńczenia. W grudniu 1944 r ponownie trafił do obozu w Dachau.
Na kleryku Kazimierzu Majdańskim, późniejszym arcybiskupie szczecińsko-kamieńskim, przeprowadzano doświadczenia ze sztuczną flegmoną. Kiedy zachorował na tyfus plamisty, który bardzo często kończy się śmiercią, nie podano mu żadnego leku. Wśród więźniów Dachau był m.in. przyszły błogosławiony, pomocniczy biskup włocławski Michał Kozal oraz późniejsi kardynałowie: Adam Kozłowiecki i Ignacy Jeż i wiele innych księży męczenników.
MĘCZENNIK. Ks STANISŁAW KOŁODZIEJ. KL Dachau, gdzie nadano mu numer obozowy 25290. zmarł 17 grudnia 1942 i został spalony w obozowym krematorium.

W okresie masowego napływu więźniów w czasie wojny pierwotne normy zaludnienia baraków zostały wielokrotnie przekroczone, przetrzymywano w nich do 16 tys. więźniów. W 1943 r. przedsiębiorstwo H. Kori z Berlina wybudowało duże krematorium, jako tzw. barak X. Prawdopodobnie była to część większego planu przekształcenia KL Dachau w miejsce masowej eksterminacji.
W 1944 r. przy baraku X wybudowano komorę gazową. Sprawa jej wykorzystania do mordowania więźniów nie jest jasna. Jednak zeznania wielu więźniów i fotografie wykonane przez amerykańskich żołnierzy po wyzwoleniu obozu wskazują, że była ona wykorzystywana do tego celu. W obozie istniała ściana, pod którą rozstrzeliwano więźniów, oraz tzw. „bunkier”, który służył jako miejsce krwawych przesłuchań i stosowania dotkliwych kar. W tzw. baraku szpitalnym nr 5 funkcjonowało laboratorium eksperymentów pseudomedycznych, kostnica i prosektorium.

Masowe egzekucje wykonywano także poza obozem w pobliskim Haimhausen na strzelnicy SS dokonywano egzekucji poprzez rozstrzelanie, zginęło tam m.in. ok. 6 tys. jeńców sowieckich oraz w innych obozach. W 1944 r. otwarto w Dachau podobóz kobiecy. Istotą funkcjonowania obozu był drakoński regulamin obozu opracowany przez komendanta Theodora Eickego.Przed wojną praca więźniów polegała na wykonywaniu robót na rzecz obozu w komandach roboczych, dla jego utrzymania i rozwoju. Podczas wojny więźniowie pracowali niewolniczo w przemyśle wojennym.

W szczególności w ostatnich 2 latach wojny, gdy Niemcy zdecydowali się umieścić strategiczne produkcje zbrojeniowe pod ziemią, więźniowie musieli pracować w morderczych warunkach. Najsłynniejszymi i najtrudniejszymi placówkami podziemnymi przypisanymi Dachau, były podobozy Kaufering i Mühldorf. Najcięższą pracę wykonywali na ogół Żydzi z Polski, Litwy i Węgier.
KL Dachau było miejscem, w których dokonywano wielu eksperymentów pseudomedycznych na więźniach. Działali tu m.in. prof. dr med. Claus Schilling, dr Sigmund Rascher, dr Heinrich Schütz, prof. dr med. Erich Hipke, prof. dr med. August Weltz i wielu innych.

Eksperymenty te dotyczyły wywoływania i leczenia posocznicy, malarii, uszkodzeń organizmu wywołanych przebywaniem w rozrzedzonym powietrzu, oddziaływania wychłodzenia w wodzie morskiej, piciem wody morskiej i innych. Spośród ok. 6 tys. więźniów poddawanych tym eksperymentom, nie przeżyło ich 2073.Osadzeni najczęściej ginęli w wyniku niedożywienia, chorób, tortur, samobójstw, rozstrzelania oraz eksperymentów pseudomedycznych.
W obozie „sławę” zyskało prosektorium, w której dokonywano sekcji zwłok. Ściągano tam martwym więźniom skórę z pleców, którą następnie przygotowywano do dalszej obróbki. Wykonywano z niej rękawiczki, bryczesy, siodła, pantofle oraz torebki damskie dla SS. Szukano zazwyczaj zdrowej skóry. Lubowano się w skórze wytatuowanej.Przez KL Dachau zginęło co najmniej 41 tys. 566 osób, w dniu wyzwolenia było ich prawie 33 tys. w tym około 15 tys. Polaków była to najliczniejsza grupa.

Wyzwolenie obozu KL Dachau 29 kwietnia 1945 przez 7 armię gen. Pattona. Był ostatnim spośród wszystkich obozów.
Więźniowie wskazali żołnierzom komorę gazową i przyległą do nich kostnicę wypełnioną po sufit ciałami zagazowanych ludzi. To już było zbyt wiele. Żołnierze zaczęli krzyczeć: „Zapłacicie za to!”, „Tutaj nie będzie jeńców!”, a niektórzy z nich bez namysłu podnieśli swoje karabiny i na oślep zaczęli strzelać w tłum esesmanów. Zabici i ranni strażnicy jeden po drugim padali na ziemię.
Była to masowa egzekucja na strażnikach SS i członkach Waffen-SS w KL Dachau w dniu wyzwolenia obozu 29 kwietnia 1945 r, dokonana przez amerykańskich żołnierzy i oswobodzonych więźniów. W jej wyniku zabito 560 SS-manów.

Po wyzwoleniu obozu KL Dachau Amerykanie zorganizowali przymusowe ,,zwiedzanie'' obozu dla mieszkańców pobliskiego miasteczka o tej samej nazwie co obóz gdyż zwykli Niemcy twierdzili że nic nie wiedzieli o tym upiornym miejscu !
.
DZIEŃ MĘCZEŃSTWA DUCHOWIEŃSTWA POLSKIEGO 29 KWIETNIA.

------------------------
https://www.facebook.com/share...(link is external)
https://polonia.tvp.pl/.../22-...(link is external)...
https://ciekawostkihistoryczne...(link is external)
https://ipn.gov.pl/.../96447,D...(link is external)...
https://krakow.ipn.gov.pl/.../...(link is external)...
https://przystanekhistoria.pl/...(link is external)...
https://pl.wikipedia.org/wiki/...(link is external)(KL)