Tłuki propagandowe – zniewoleni najemnicy wolnych mediów

Generatory rzeczywistości urojonej na wszelkie sposoby podsycają antyamerykańskie nastroje. Trzeba przyznać, że niektóre wypowiedzi prezydenta Trumpa ułatwiają im zadanie. A podzielając jego opinie można się narazić na zaliczenie do kremlowskiej agentury, lub na epitet ruskiej onucy. Ale fakty są nieubłagane. Coraz wyraźniej widać, że gdzieś tam hen na ukraińskich stepach złapał Kozak Tatarzyna… I przy cichej aprobacie kamuflowanej obłudnymi pozorami taki krwawiący bufor między wschodnią barbarią, a miłującym pokój Zachodem jest na rękę europejskim elytom.

Putin od trzech lat sprawdza to bojem. Być może na początku agresji liczył na Blitzkrieg, a potem przez chwilę obawiał się, chociaż to mało prawdopodobne, reakcji na miarę lądowania w Normandii. Lecz teraz jest już po herbacie, zwłaszcza, że amerykańscy stratedzy oceniają sytuację z cynicznym wyrachowaniem, bez empatii stosownej dla armii zbawienia. Dostawy najnowocześniejszej broni i amunicji wsparte sankcjami ekonomicznymi albo odwrotnie, nie przechylą szali zwycięstwa na kijowską stronę frontu. Sytuacja coraz bardziej przypomina okrutną wojnę pozycyjną z lat 1914 – 1917 bo potem do akcji wkroczyli Amerykanie. Tę strategię powtórzyli z sukcesem w roku 1944. Ale chyba nie znają porzekadła, że do trzech razy sztuka.

Natomiast niewątpliwie przyświeca im hasło wieńczące fundamenty amerykańskiego snu, umiesz liczyć, licz na siebie, Europo. A tu panuje wstydliwa zgoda, że z ważkich przyczyn nawet teoretycznie nie ma obecnie szans na przyjęcie Ukrainy do Unii Europejskiej, nie wspominając o NATO. Zresztą od członkostwa w sojuszu, do zrobienia praktycznego użytku z artykułu 5, jest dalej niż z Ziemi na Marsa. Teraz pozwolę sobie nieco pofantazjować, jak na przykład zbystrzone misie w randze byłych ambasadorów albo mały Kazio po dużym napoju energetycznym. I tak uskrzydlony szybko policzę siły obu stron, Europy i Rosji. Po jasnej stronie , że zażartuję., aż palą się do akcji dwa państwa z bronią atomową, Wielka Brytania i Francja. Solidnym zapleczem przemysłowym, mimo recesji, dysponują także rozmemłane militarnie Niemcy. Wartość bojowa polskiej armii też nie jest od macochy. Praktycznie każdy kraj Starego Kontynentu mógłby zmobilizować jeśli nie dywizję, to przynajmniej pułk. Do tego oczywiście sprawdzone w boju siły ukraińskie. W sumie to ponad czterystu milionowa populacja. A za Atlantykiem neutralne w najgorszym razie Stany Zjednoczone, absorbujące nieskorych chyba do akcji bezpośredniej Chińczyków i Japonia daleka od roli statystki.

Po ciemnej stronie mocy 140 milionów mieszkańców Federacji Rosyjskiej z arsenałem jądrowym, irańskie drony i armatnie mięso z Korei Północnej. O Chinach uwikłanych w rywalizację z USA już wspominałem. Zaś Brazylia czy Indie, to jedynie życzliwa Rosji publiczność. I nie ma co ulegać moskiewskiej propagandzie, że na Rosji połamali sobie zęby i Napoleon i Hitler. Bo w międzyczasie, że użyję językowego bękarta, Piłsudzki pogonił bolszewików, aż się kurzyło. Szkoda tylko, że nie dokończył dzieła., podobnie zresztą jak Sobieski pod Wiedniem. W czym zatem problem? Ano w tym, że jak ocenia Czepiec w „Weselu”: „Ino oni nie chcom chcieć”. Nie spieszno im do wojny z Rosją nie tylko dlatego, że ta nawet zmasakrowana, może kąsać rakietami siejącymi spustoszenie na niewyobrażalną skalę. Po prostu ani Francuzi, ani Niemcy nie dostrzegają w Rosyjskiej mentalności śmiertelnego zagrożenia dla światowego ładu. A szaleństwo Putina w skali historycznej traktują jedynie jako incydent. I z ulgą zaakceptują warunki rozejmu wynegocjowane z carem Rusi przez Trumpa.

Podsycając wątłe, jeśli nie w ogóle urojone, antyamerykańskie nastroje, wolne media usiłują jednocześnie, niczym organizm porażony dysfunkcją dwubiegunowości, wulkanizować przychylność opinii publicznej dla sprawy ukraińskiej. Bo przez dziurę w sferze akceptacji umykają poszczególne ingrediencje. Wprawdzie, jeśli wierzyć sondażom, populacja nadal gremialnie popiera walczącą Ukrainę, która powstrzymuje wschodnią barbarię z dala od naszych granic. Ale z obserwacji poza sondażowych wynika, że wiele osób zachodzi w głowę, co u nas robią gromady Ukraińców w wieku poborowym, w wypasionych brykach? Ekwilibrystyczną ripostę na takie dictum ulicy usłyszałem w radiu od jakiegoś niedoinformowanego notabla Platformy. Streszczam więc argumenty dyskwalifikujące propagandową szeptankę. Opowieści o ukraińskich dekownikach to prymitywna dezinformacja ruskich troli. Bowiem 85 procent emigracji z za wschodniej granicy stanowią kobiety i dzieci. A pośród młodych mężczyzn znajdują się samotni opiekunowie małoletniego potomstwa, osoby z kategorią D, wykluczającą z czynnej służby, epileptycy i inwalidzi. Koniec streszczenia.

Teraz moja rekontra. Owe 15 procent to plus minus 150 tysięcy chłopa. Dla takiej liczby kalek i epileptyków należałoby chyba stworzyć kilka, jeśli nie kilkanaście, szpitali polowych i hospicjów. A pisząc serio, niedoinformowany partyjny lizus na swoje nieszczęście nie zauważył zmiany kursu, w jakim podąża rozklekotana platforma. Bo oko do sceptyków puszcza już sam Tusk zapewniając na przykład, że nie wyśle polskiego wojska w misji rozjemczej do Ukrainy. Rafał Trzaskowski, a jakże, jest tego samego zdania. Idę o zakład, że obaj przestaną mrugać ku prawicy tuż po wyborach, bez względu na ich rezultat. I prężąc swe postury w postawie zasadniczej odpowiedzą na unijne instrukcje: Jawoll!

Na marginesie epatowania mas, że użyję określenia z minionej epoki, socjologiczną papką sondaży, z których wynika, że ludność ukraińska w Polsce cieszy się sympatią ponad siedemdziesięciu procent społeczeństwa, przypomnę a propos anegdotkę Stefana Kisielewskiego, prekursora cytowania opinii taksówkarzy. Otóż kiedyś Kisiel jadąc taryfą słuchał wraz z kierowcą wiadomości Polskiego Radia. A spiker informował z emfazą, że aż 97 procent społeczeństwa popiera słuszną politykę partii i rządu.
– Popatrz pan – mruknął z przekąsem szofer – a ja wożę wyłącznie owe trzy procent.

I już zupełnie na koniec. Do niedawna zdumiewała mnie gęsia szczelność medialnego menstrimu. Bo jak woda po gęsi spływa po ferajnie generatorów rzeczywistości urojonej każdy obciach, każda chybiona diagnoza, każda brednia, każdy chwyt polemiczny żenujący już nawet na Wyspach Bergamutach, skąd pochodzi, jeśli wierzyć Brzechwie, kot w butach. A wystarczyłoby doczytać do końca pierwszy rozdział samouczka dla agitatorów i propagandystów, by z erystycznego repertuaru usunąć argument: a u was biją Murzynów.No i wreszcie rzuciwszy okiem na wspomniany samouczek, kompendium mej amatorskiej wiedzy o żurnalistycznym abecadle, pojąłem, że zdumiewam się bez sensu. Kpiny z prezydenta Dudy, kreowanie najmarniej połowy działaczy z Nowogrodzkiej na ruskich agentów, wiara granicząca z pewnością w moc Kamali Harris, sugestie, że PiS wymieni Nawrockiego na lepszy model, a na finiszu kampanii Mencel wyprzedzi kandydata obywatelskiego, dyskwalifikowałyby oczywiście każdą osobę dziennikarską, jak wypada określać egzemplarze homo sapiens w świecie wielopłciowym.

Wszak w fachu uprawianym przez owe indywidua, wróć, indywidualności, całokształt ich poczynań, który naszkicowałem kilkoma egzemplifikacjami, świadczy o najwyższym profesjonalizmie. Ale nim spointuję mą odę wciąż strawnym sucharem sprzed lat, przyznam, że do poczęstunku zainspirowała mnie rechotliwa reakcja chóru wujów i ciot zdetonowana zapewne wysublimowanym komentarzem Donalda Tuska po spotkaniu Andrzeja Dudy z Donaldem Trumpem: nie ma się z czego śmiać.
I właśnie wciąż żywa stara anegdotka dobitnie ukazuje różnicę między powołaniem dziennikarza, a powinnością propagandowego tłuka. Wprawdzie w rejestrze zawodów takie zajęcie nie figuruje ze względu na wynikającą z poprawności politycznej obawę przed stygmatyzacją, bo medialny progres nie wykorzenił wciąż ze szczętem aksjologicznych kryteriów obowiązujących niegdyś w komunikacji społecznej, lecz w praktyce tą robotą para się cała sfora wykwalifikowanych specjalistów.
Do kroćset! Czy ja po tej diagnozie wciąż żywię nadzieję, że żadna praca nie hańbi? I przyznam, że zaserwowany na deser suchar nie rozwiewa moich wątpliwości. Mimo wszystko, smacznego.
W trakcie wizyty w USA sekretarz generalny KPZR, Nikita Chruszczow, zmierzył się w biegu na sto metrów z prezydentem J. F. Kennedym. Informacja dziennikarska brzmiała: prezydent USA wygrał wyraźnie. Zaś agencja TASS doniosła: Towarzysz Chruszczow wziął wraz z prezydentem Kennedym udział w biegu na sto metrów. Nasz przywódca zajął świetne drugie miejsce, a prezydent USA był przedostatni.
 
Sekator
 
Ps.
- Czy ty też jesteś tłukiem propagandowym? - pyta prowokująco mój komputer.
- Ja, mój Eustachy, jestem sekatorem - odpowiadam z kamienną twarzą.