Putin nie ma odwagi wpakować sobie kulki w czoło

Putin długo rozmawiał z wojskiem i znowu wypowiedział kilka słownych bzdur, składających się z mieszanki kłamstw, hipokryzji, frazesów i obnażania się. Dzisiaj wszyscy komentatorzy rozebrali jego fragmenty na molekuły i ostatecznie nie mogę już dodać nic nowego i oryginalnego.



Jeszcze raz powiem, że Putin całkowicie stracił poczucie rzeczywistości i stał się jak Chruszczow, który tłumaczył hutnikom, jak topić stal, a pasterzom, jak wypasać owce. No właśnie: po co zapraszać do siebie ludzi z frontu i opowiadać im, jak tam na froncie?

Rosyjskich oficerów można traktować jak się chce, ale to, że znają sytuację na froncie lepiej niż Putin, jest niepodważalne. Ale Putin jest już tak pewny swoich absolutnych i nieograniczonych kompetencji, że wkrótce będzie mówił ptakom, jak latać, a rybom, jak pływać.
I tak nosi swoje bezradne delirium. I nikt już nie traktuje go poważnie. Wszyscy jego współpracownicy zdali sobie sprawę, że nie ma sensu czekać na jakąś sensowną decyzję z jego strony, był całkowicie urzeczony jakimiś kłamliwymi pomysłami, że jego horyzonty zostały sprowadzone do poziomu gadatliwego taksówkarza, że ​​w takim stanie nie mogąc podjąć ani jednej słusznej decyzji i znaleźć wyjścia ze ślepego zaułka, w który wpędził ich wszystkich.

Dlatego już nie zwracają się do niego o decyzję, bo wiedzą: albo uniknie, albo jeśli się zgodzi, to będzie to oczywista głupota, a nie decyzja. Dlatego próbują rozwiązać problem bez niego. I to działa. I działa nie gorzej niż z nim. Najważniejsze teraz to mniej go słuchać, mniej przeszkadzać, mniej zmuszać do zagłębiania się w istotę problemów.
Nie zwracaj uwagi, Władimirze Władimirowiczu! Tak, podejmiemy decyzję w trybie roboczym, Władimirze Władimirowiczu! Tak, to nie jest sprawa królewska, Władimirze Władimirowiczu! Tak, już się zgodziliśmy, Władimirze Władimirowiczu! Nieważne, nie martw się, zrób sobie przerwę, jakoś jesteśmy tu sami...
I mniej telefonów, mniej osób w poczekalni, mniej spotkań, mniej maili... Nagle znalazł się sam na kilka godzin. Cisza... Słychać przelatującą muchę. Telefon milczy. Wszystkie notatki zostały przeczytane wczoraj, ale nowych nie ma. Co jeszcze mam na dziś? Kolacja! I wtedy? Potem nic...
Zabierzcie dla mnie korespondentów wojskowych, chcę ich wysłuchać! Pozwól mi powiedzieć okopowi prawdę! Zgromadzili dla niego korespondentów wojskowych. A kiedy otworzył usta, nie mógł ich zamknąć. Cały czas mówił sam. Ale zamierzałem zrobić coś przeciwnego, słuchać… Tak się złożyło. I przez długi czas w inny sposób - to nie działa ... Logorrhea ... Nieumiarkowanie mowy.

Swą niekończącą się paplaniną zagłusza własny wewnętrzny głos, który mówi mu: Vova, jesteś trupem. Tym razem utknąłeś. Teraz nie wyjdziesz. Te wszystkie dwadzieścia kilka lat były dla ciebie tak niebezpieczne... Nadeszła godzina, kiedy los się od ciebie odwrócił. A katastrofa będzie pasować do fantastycznego szczęścia, które spadło na ciebie w twoim życiu.
Teraz chciwie łapie każdą osobę, która się do niego zwróci. A on mówi do niego, mówi, mówi, bez przerwy. A ludzie wiedzą, że to wszystko jest nieciekawe, głupie i ignoranckie. Że to tylko staromodne słownictwo. I starają się go unikać, a mniej przyciągać jego wzrok.
A tym cenniejsza staje się dla niego ta rzadka osoba, do której udaje mu się przylgnąć. A im bardziej aktywnie zaczyna mu coś mówić. A on mówi, mówi, mówi… Cały czas tłumaczy to samo: nie jest niczemu winny. To są sami Ukraińcy, NATO, Amerykanie, po prostu został zmuszony, to nie on zaatakował, to było konieczne…

I wszyscy już go odganiają jak irytującą muchę. Każdy ma swój biznes i każdy ma w głowie własny plan ratowania własnego tyłka. A kłótliwy starzec wciąż domaga się uwagi. Daj mu wojskowych. Dlaczego go potrzebują? Co za kaprys? Tak, zbierzcie dla niego korespondentów wojskowych! Mam ciebie dość!
Zebrane. Oto wojskowi dla ciebie. Chciałeś korespondentów wojskowych. Tak dziękuję. Co chciałem powiedzieć? O tak... Widzisz... Nie jestem sobie nic winien. To wszystko NATO, Biały Dom, pułapka, naziści, doprowadzono nas do muru, Lenin to wszystko wymyślił, Donbas był bity przez osiem lat…
Lamparty pękają jak orzechy. Ani milimetr się nie cofnął. Produkcja broni wzrosła trzykrotnie ... (Opowiada to wszystko ludziom, którzy właśnie przybyli z okopów i którzy wiedzą, jak naprawdę „klikają” lamparty, ile naprawdę się wycofali i jak mają się sprawy z przodu z amunicją i pojazdami opancerzonymi).

Historia powtarza się dwa razy: najpierw jako tragedia, a potem jako farsa. Ta idea Hegla najlepiej pasuje do opisu obecnego Putina. Albert Speer napisał w swoich wspomnieniach, że Hitler na kilka dni przed samobójstwem popadł w pokłon i siedział godzinami przy makiecie nowego Berlina, który chciał zbudować na miejscu starego. W milczeniu, pochylając głowę, wędrował w myślach jego ulicami, oglądał ogromne pałace i pomniki, i odlatywał w świat swoich marzeń...
Finał Putina przypomina jakąś operetkę. Putin coraz bardziej przypomina Panikowskiego sprzed śmierci. Mówi, mówi, mówi… Opowiada jakieś bezsensowne bzdury. Noga, skrzydło, żałośni, bezwartościowi ludzie, Panikowski sprzeda was wszystkich i kupi ...
I nie ma odwagi stanąć twarzą w twarz z prawdą i wpakować kulę w czoło. Nie, nasz urwis nie jest do tego zdolny. Jelito jest cienkie. I dobrze, że nie może. Więc będzie żył siedzieć w bunkrze.
Ponieważ nasza sprawa jest słuszna, wróg zostanie pokonany, a zwycięstwo będzie nasze.

Autor:
Alfred  Koch (28 lutego 1961, Ałtaj, obwód wschodniego Kazachstanu) jest byłym rosyjskim mężem stanu. W latach 90. był przewodniczącym Komitetu Mienia Państwowego Rosji i wicepremierem Federacji Rosyjskiej, od 2014 roku mieszka w Niemczech. Był dyrektorem generalnym holdingu Gazprom-Media . Wspiera Ukrainę i krytykuje działania Władimira Putina za rosyjską inwazję na Ukrainę