Mniejszość niemiecka w Polsce 1918- 2022 (1)

1. Mniejszości niemieckie w unijnej polityce III Rzeszy do 1939 roku.
W drugiej połowie lata 30-tych XX w. w Austrii,  Czechosłowacji i w Polsce nastąpiła kierowana przez Berlin polityczna aktywizacja mniejszości niemieckich . Wiązało się to bezpośrednio z dojściem do władzy Narodowych Socjalistów  w Niemczech, którzy deklarowali rewizję ustaleń traktatu wersalskiego oraz utworzenie na planowanych do podboju państwach europejskich tzw. Wielkich Niemiec (niem. Großdeutsches Reich). W ramach realizacji tych zamiarów  wywiad  niemiecki  Abwhera i oddział zagraniczny NSDAP oraz wywiad SS (SD) zajęły  się miedzy innymi  tworzeniem sieci szpiegowskiej oraz  organizacją i uzbrajaniem oddziałów dywersyjnych tzw. „piątych kolumn”, głównie w owych  wymienionych a graniczących z Niemcami, państwach. Personalnie opierały się na  Niemcach zamieszkujących owe państwa, ale z ich braku, także na innych mniejszościach o tendencjach separatystycznych (jak np. Słowacy i Ukraińcy ) je zamieszkujących.  Mniejszości  niemieckie w obu państawch  organizujące struktury pod szyldem organizacji pozarządowych (odpowiedników współczesnych NGO-sów) aktywnie uczestniczyli najpierw w przygotowaniach do wcielenia Austrii przez III Rzeszę, a następnie pod przywództwem Konrada Henleina  do  oderwania czeskiego granicznego obszaru umocnionego jako fikcyjnego tzw."Kraju Sudetów" (niem. Sudetenland) od Republiki Czechosłowackiej . Jego oderwanie skutkowało rozpadem Czechosłowacji  i przyłączeniem Czech do tworzonych w zamyśle „Wielkich Niemiec” .  
Zaraz po finalnej aneksji  Czech w marcu 1939 roku, ponownie na bazie niemieckiej mniejszości III Rzesza przystąpiła do tworzenia analogicznej jak uprzednio w Czechosłowacji zbrojno-dywersyjnej organizacji V Kolumny, na obszarze Polski.
W Polsce mniejszość niemiecka licząca 800 tyś osób (w 1939 r ) miała zagwarantowane prawa do:  nauki i urzędowego stosowania języka, zachowania tożsamości i  działalności społeczno-politycznej i wystawiania kandydatów do Sejmu . Dysponowała ona  754 publicznymi i prywatnymi szkołami podstawowymi w których uczyło się 68.000 uczniów, 36 szkołami średnimi dla 10.000 uczniów, wydawała „własną” prasę, w tym dwa lokalne dzienniki wydawane za pieniądze państwa niemieckiego.  
Cały okres międzywojnia od 1919 do 1939 r mniejszość niemiecką w Polsce zorganizowaną w tzw. organizacje pozarządowe państwo niemieckie wspierało dotacjami, kredytami, instruktorami, szkoleniami dywersyjnymi, drukowaną propagandą .by nie dopuścić do emigracji Niemców do Niemiec i mieć zaplecze personalno kadrowe na ziemiach polskich. Zaplecze służące do czego , okazało się już otwarcie od września 1939 r.
„Niemcy (jako ówczesna III Resza, a pierwozór obecnej UE - dop. E.K. )  w mniejszościach widzieli ten dynamit, którym można skutecznie nie tylko podważyć ale wręcz rozsadzić gmach polskiej państwowości , a tym samym przekreślić traktat wersalski na wschodzie” [1](tj. patrząc od Rzeszy).
Owa mniejszość niemiecka w całości  popierała politykę nowych nazistowskich władz Rzeszy już od 1933 r. Jej lider Rudolf Wiesner[2] wzorował się na sprawdzonym wzorze dywersyjnej działalności lidera Niemców sudeckich Konradzie Henleinie. Dlatego niemiecka mniejszość w Polsce całkowicie podważała  prawomocność i istnienie jakiejkolwiek polskiej władzy państwowej . Z ok. 800 tys. Niemców zamieszkałych w Polsce ok. 200 tys. było członkami tych dywersyjnych organizacji, czyli defacto 100 % wszystkich mężczyzn tej mniejszości będących  w wieku poborowym ! Przekłada się na całość mniejszości niemieckiej w Polsce spokrewnionej z owymi osobnikami. Tworzona w Polsce niemiecka  piąta kolumna opierała się organizacyjnie  na legalnie istniejących pozarządowych organizacjach niemieckich takich jak :

• Jungdeutsche Partei (działała na terenie całej Polski),
• Deutsche Vereinigung (Pomorze i Poznańskie),
• Deutscher Volksbund (Śląsk),
• Deutscher Volksverbarid (Łódzkie),[3]

Utrzymywały one  stały i  tajny kontakt z organami partyjnymi i wywiadu Niemiec – NSDAP , Auslandsorganisation, Gestapo , Abwehrą   oraz SD . Z powyższych "ogranizacji pozarządowych", na bazie tych to 200 tys. mężczyzn jeszcze przed niemiecką agresją tworzono przyszłe struktury Volksdeutscher Selbstschutz – militarno –dywersyjno –niemieckiej  konspiracyjnej formacji na terytorium Polski  
Szkolenie ,przygotowanie dywersyjne członków  tej dywersyjnej formacji na terenie Polski kierowane były w większości przez oficerów Abwehry lub SD , którzy do Polski przybywali jako fałszywi krewni lub turyści. Szkolili członków Sebschutzu  z zakresu szpiegostwa , posługiwania się bronią, stosowaniu materiałów wybuchowych i partyzanckiej dywersji na tyłach . Poza tym była to organizacja nie tylko silna liczebnie (200 tys) ale i bardzo niebezpieczna ze względu na dobrą znajomość terenu oraz  lokalnych stosunków w przedwojennej Polsce ,oraz swój hitlerowski fanatyzm. Członkowie Selbstschutzu nie tylko prowadzili działalność szpiegowsko –dywersyjną  w Polsce,  ale także jak komunistyczne Żydy –litwaki   ,  przygotowywali  listy śmierci obejmujące  Polaków na zamieszkałych przez ową mnieszojść obszarach .
Do Berlina stale dochodziły donosy ze strony mniejszości  niemieckiej o „Polakach wrogo ustosunkowanych do niemczyzny”. Ich nazwiska umieszczono na swoiście traktowanych jako listy likwidacyjne zebrane następnie w katalogu wrogów z Polski do fizycznej eliminacji .Listy  przygotowane przez niemiecką mniejszość zamieszkałą na terenie Polski, zebrane zostały  przez  służby bezpieczeństwa SS tzw. Sicherheitsdienst (SD) w Berlinie i wydrukowane w formie książki w lipcu 1939 przez centralę policji bezpieczeństwa SD jako Sonderfahndungsbuch Polen – „Specjalna księga Polaków ściganych listem gończym” . Zawierała ona w porządku alfabetecznym nazwiska działaczy politycznych, przedstawicieli świata kultury, potomków szlachty polskiej, wybitnych ludzi nauki i sztuki, księży, uczestników polskich powstań niepodległościowych , społecznych polskich aktywistów plebiscytowych na Warmii i Mazurach i Górnym Śląsku   członków Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego Sokół i wszelakich organizacji o polskim charakterze. Według onych zredagowanych przez niemiecką mniejszość etniczną przed wojną list , w miarę postępującego najazdu ,  odbywały się kolejne aresztowania oraz likwidacja polskiej inteligencji w ramach Intelligenzaktion i operacji Tannenberg.
Zdecydowana większość Polaków –katolików  , którzy zostali umieszczeni na tych listach -zwykle przez swych niemieckich sąsiadów czy znajomych – finalnie zostali „skutecznie opiłowani” przez watachy niemieckich agresorów i ich agentów.pl.
Co najmniej 90% ze spisanych , już w pierwszych roku  okupacji niemieckiej, zostało w większości zamordowanych,  bezpośrednio po aresztowaniu (przez wcieloną w struktury Selbstschutzu formowanego przez Abwehrę  , oną niemiecką mniejszość), lub zginęło w tworzonych na zajętym obszarze Polski, niemieckich obozach koncentracyjnych.
 
p.s. To przypomnienie faktów już powinno dawać potencjalnym polskim ofiarom, do myślenia, co już w wisi obecnie w powietrzu wobec polityk Kremla, Berlina , UE i ich kolaborantów. A przecież III wojna światowa już trwa. Tylko ,że tym razem nie rozpoczęła się od Polski  Ale  znów ten sam wróg, stoi u naszych i wewnątrz granic państw europejskich !
A to co tu nakreśliłem w zarysie ,to tylko część 1-sza, tej strasznej i edukacyjnej historii   !  
 
p,s.2  Problemem jest też unikanie tych kwestii przez postkomunistyczne kadrowo, tzw. ośrodki uniwersyteckie rodem z PRL i ich persony naczelne szeroko czerpiące z łapówkarskiej donacji niemieckiej UE, za utrzymywanie onej filo ojro-nazistowskiej postawy. W czym bezwględnie przoduje zresztą główny wychodek kadr bolszewickich na Polskę. Ośrodek  który z głównej szkoły towarzyszy KC PZPR, za sprawą przesunięcia formalnego „kadr naukowych”   ,  przemianował się w ramach transformacji 1990 r, na „Uniwersytet Warszawski” !