KILKA ODLEGŁYCH SKOJARZEŃ. DECYZJA KS. JACKA MIĘDLARA.

Po próbach narzucenia Mu przez biskupów diecezjalnych oraz bezpośrednich przełożonych zakazu głoszenia Prawdy Ksiądz Jacek Międlar wystąpił ze Zgromadzenia.
Taką wybrał drogę.

Gdy tak się zastanawiałem nad decyzją Księdza Jacka, przypomniały mi się dwie postaci z niedawnej historii Kościoła. Pewnie bez związku, nieadekwatnie.
A jednak właśnie te historie przyszły mi najpierw na myśl.

Pierwsza postać to Arcybiskup Marcel Lefebvre.
Ten, który wiernie służył Bogu i pragnął dochować wierności Kościołowi Katolickiemu, usłyszał od Św. Jana Pawła II, iż jest ekskomunikowany za nieposłuszeństwo wobec Stolicy Apostolskiej .

I druga postać to o. Marcial Maciel Degollado, trzykrotny delegat papieski na synody biskupów i stały radca Kongregacji Duchowieństwa oraz kanclerz Papieskiego Athenaeum Regina Apostolorum w Rzymie, któremu w  2002 roku Św. Jan Paweł II osobiście pogratulował z okazji 60-lecia święceń kapłańskich za jego „ogromną, hojną i owocną kapłańską posługę”, a na którego w 1993 roku Papież publicznie wskazał jako na „przewodnika, wzór dla młodych”, 

Kto nie zna historii obu wymienionych postaci, niech sięgnie do źródeł.

Ja tu może tylko wskażę na epilog.
Otóż, papież kolejny, Benedykt XVI zdejmuje ekskomunikę z czterech biskupów wyświęconych przez Arcybiskupa Lefebvra, co się zaś tyczy o. Maciela, to nakazał  mu rezygnację z działalności publicznej i spędzenie reszty dni na modlitwie i pokucie.
Stolica Apostolska oświadczyła bowiem, ni mniej, ni więcej, iż o. Maciel dopuścił się „niemoralnego zachowania, licznych przestępstw i prowadził życie pozbawione skrupułów i autentycznych uczuć religijnych.”

I tak sobie jeszcze, w związku z tymi historiami, a także już w związku z Księdzem Międlarem pomyślałem – mój Boże – ileż to razy w ciągu ostatniego ćwierćwiecza byłem świadkiem zdrady Ewangelii, Chrystusowego Kościoła i naszych Narodowych Świętości przez poszczególnych hierarchów polskiego Kościoła indywidualnie, niekiedy nawet gremialnie, czy przez niższych duchownych jawnie złu zaprzedanych, których by można tu wymienić przynajmniej kilku tchem jednym .
Ileż było zdrady Prawdy, i pogardy dla maluczkich. Ileż razy zaistniało publiczne poparcie dla wilków w owczych skórach. Ileż było grzechów zaniedbania, w odniesieniu do jakże wielu spraw, ileż „umywania rąk”, czy polityki „strusia”. Ileż – tak naprawdę – pozorowania kapłaństwa zamiast kapłaństwa autentycznego.
I żaden z tych, których mógłbym tu – zaczynając od samej „góry” - wymienić, lecz nie nazwiska są tu przecież ważne, nie wystąpił z Kościoła, nie został (skutecznie) przywołany do porządku (jakoś tak już się dziwnie składa, że tacy zawsze cieszą się większą tolerancją przełożonych), ani nawet nie uderzył się w piersi.

Był więc w historii Kościoła arcybiskup Lefebvre uznany za nieposłusznego odstępcę i był ojciec Maciel uznawany przez dziesięciolecia za wzór kapłana.

Jest Ksiądz Międlar, który wskutek szykan postanowił zdjąć sutannę i są tacy, którzy sutanny nigdy nie zrzucą pomimo, iż dawno kapłaństwo zdradzili, a dla złych celów jedynie je pozorują, nie niepokojeni przez swych zwierzchników w imię fałszywej „miłości” i frazesu „jedności”

Jeśli zaś chodzi o samego Księdza Jacka Międlara, to ja nie czuję się na siłach, aby jego decyzję oceniać w kategoriach „tak” lub „nie”. Mogę jedynie napisać o moich odczuciach.

Tak sobie więc myślę, że Bóg w swej nieskończonej mądrości przewidział taką próbę krzyża dla Księdza i tak też sobie myślę, że po okresie męczeństwa był może przewidziany czas triumfu.
W sytuacji obecnej obawiam się natomiast, iż ten żarliwy, odważny i szykanowany za głoszenie Prawdy Kapłan nie zostanie zapamiętany jako taki właśnie, lecz postrzegany będzie jako „były ksiądz”.

I dlatego jego decyzja napełnia mnie smutkiem.

I dlatego też nie znajduję tu miejsca na kategoryczną ocenę, tylko na modlitwę.

Za Księdza Jacka i za tych, którzy przyczynili się do tego dramatu Kościoła i dramatu osobistego.

Lecz, czy ci ostatni są jeszcze w stanie coś poczuć i zrozumieć …?