Opozycyjne raby o mentalności folksdojczów albo odwrotnie

Przewertowawszy regulamin korzystania z ławeczki patriotycznej skonstatowałem, że nie sprostam srogim wymaganiom i przycupnąłem obok na krzesełku wędkarskim. Rozparty woluntarystycznie na brezentowym siedzisku myślałem o marności mego jestestwa. Jeśli nawet nie jestem w stanie skorzystać przepisowo z refleksyjnego wytchnienia na tym zacnym meblu z pomnikową inklinacją, to jakże mogę się odnaleźć w galopadzie progresywnej rzeczywistości?

Jak dalece odstaję od awangardy postępu uświadomili mi młodzi uczestnicy platformerskiego spędu zwanego kampusem przyszłości. Emanowali energią, kreatywnością, tolerancją, światopoglądem gardzącym miazmatami kołtuńskiej aksjologii… Dotychczas ich przedstawicieli legitymujących się dwoma fakultetami, trzema językami obcymi, zamiłowaniem do gier planszowych i sprawną nawigacją w necie, oglądałem głównie w teleturniejach. Znakomicie egzemplifikowali treści rewolucyjnych pieśni typu: “przeszłości ślad dłoń nasza zmiata”, włącznie z dokonaniami takich dziadersów jak Sienkiewicz czy romantycy. A na ulicach wrzaskliwe tło dla liderów czyniła massa tabulette nabuzowanych nastolatek skandując radośnie: “hej, hej, hej, aborcja jest okej!”. Zaś echo dziejów zawodziło smętnie: “ruszymy z posad bryłę świata, bo jesteśmy młodą gwardią progresywnych mas”.

Ten sam leitmotiv wybrzmiewał na kampusie, gdyż zgromadzenie stanowiło ważny etap wysiłków opozycyjnych elyt III RP w kształtowaniu światopoglądu, odpukać, przyszłości narodu, wróć, społeczeństwa. Z biwakującą młodzieżą spotykali się zatwardziali przeciwnicy obecnej władzy, autorytety promowane przez generatory rzeczywistości urojonej, grupka zrewoltowanych sędziów, infantylni celebryci, partyjni liderzy opozycji, lecz bez zdystansowanych do eventu przedstawicieli lewicy Czarzastego, Biedronia i Zandberga. Ale platformerskie lewactwo w pełni rekompensowało ich nieobecność.

Deliberowano przez kilka dni i nocy. Jednak indoktrynacyjny sens całego konwentyklu zawierało wystąpienie chorążego progresu Donalda Tuska. Oświadczył on, że na listy wyborcze PO trafi wyłącznie towarzystwo akceptujące bez zastrzeżeń aborcję do trzeciego miesiąca ciąży. I naturalnie(?)  ta decyzja wywołała aplauz kampusowiczów, znak, że pranie mózgów osiągnęło apogeum. Chyba przedwcześnie uznałem wolę Tuska za szczyt moralnej aberracji, nawet dołączając do pakietu promocyjnego Platformy wszelkie postulaty środowisk LGBTitd. Zważywszy bowiem, że podobno znakomicie wyczuwa on ducha, wróć, demona czasów, bez żenady będzie przyswajał kolejne koncepty awangardy, byle podnosiły słupki sondażowe. I jeśli na przykład populacja zniesmaczona katolicyzmem zwróci się ku islamowi, założy turban, tak jak niegdyś wziął ślub kościelny przed wyborami, w myśl zasady: to prawdziwy życia smaczek, raz prawiczek, raz lewaczek.

A tak w ogóle nieujarzmiony progres wiedzie wyznawców ku ekscytującym czeluściom istnienia. Bo jeśli kobiety mają prawo patroszyć swe łona, to czemu odwodzi się desperatów od prób samobójczych? Czemu wciąż eutanazja jest dobrodziejstwem dyskusyjnym? Skąd opory przed aborcją odłożoną, a la spartańska eliminacja wybrakowanych noworodków, a i starszych dzieci? Skąd takie parafiańskie przywiązanie do seksualnego życia w parach, ostatnio ku satysfakcji modernistów osłabiane przez swingersów? A co ze związkami międzygatunkowymi, na których wciąż ciąży piętno dewiacji? Czy nie najwyższa pora przewartościować negatywną ocenę pedofilii? Ponoć światli skandynawscy wujaszkowie czynią stosowne starania w WHO, gdzie przegłosowywano już nie takie zmiany. Tam też tolerancyjni etycy zabiegają o zdjęcie anatemy z kazirodztwa. Jak widać przed Platformą Obywatelską jeszcze huk roboty uświadamiającej.

Dziwię się tylko, że tacy bezkompromisowi orędownicy wyrównywania krzywd wszystkim pokrzywdzonym, kobietom za wieki patriarchatu, niewolnikom za mordercze wykorzystywanie ich na plantacjach, ludom uciskanym przez kolonialistów, rozmaitym mniejszościom dyskryminowanym przez większości, zwierzętom pozbawianym przymiotów istot czujących, kniejom masakrowanym przez harwestery, w sprawie reparacji wojennych dla Polski od Niemiec są tak mało empatyczni. Ba, kulą uszy. I wyłazi z nich służalczość rabów, żeby nie napisać mentalnych spóźnionych folksdojczów. Ich pokrętne, wręcz ekwilibrystyczne tłumaczenia czemu nie popierają treści rządowego raportu na ten temat, budzą moje obrzydzenie, na tyle fizjologiczne, że w trosce o higienę, nie tylko psychiczną, wolę zaniechać dalszego komentarza.
 
Sekator
 
PS.
– Czemu mianowałeś Tuska zaledwie chorążym? – pyta mój komputer. – Toż to najmarniej generał, jeśli nie marszałek.
– To taka analogia do chorążego pokoju – wyjaśniam Eustachemu. – I sprawdź sobie w Wikipedii, kto zacz ów osobnik.