Demonstracje w obronie ryb

Marsz żałobny dla Odry przeszedł przez Warszawę. "Ku pamięci tysiącom istnień, które umarły przez ludzi"

Właśnie czytam książkę pt. "Przy stole z tyranem" autorstwa Christiana Roudaut :

Reżimy totalitarne uwypuklają ludzką głupotę i niegodziwość. Z tego punktu widzenia jadalnia jawi się jako idealna sceneria dla krwawej tragikomedii, która rozgrywa się z udziałem jednej postaci, tkwiącej na środku sceny i wcielającej się w różne role: Szekspirowskiego Falstaffa jednego dnia, ascety i zbawcy innego. Tyrani, będący niezrównanymi komediantami, celują w sztuce farsy. Jak tu się złośliwie nie roześmiać na myśl o ofiarnej maskaradzie przewodniczącego Mao odmawiającego sobie mięsa (ale nie ryb) w geście solidarności z narodem, który cierpiał głód w wyniku jego Wielkiego Skoku Naprzód? Jak powstrzymać śmiech z obrzydzenia podczas czytania uwag wygłaszanych przy stole przez Adolfa Hitlera usprawiedliwiającego swój wegetarianizm wstrętem, który wzbudzały w nim rzeźnie?

Surowość, z jaką tyran traktuje bliźnich, dorównuje wyłącznie delikatności, z jaką głaszcze się po pępku i kałdunie. Trzeba mieć mocny żołądek i nieczułe sumienie, żeby nie odczuwać obrzydzenia, pochłaniając najwykwintniejsze przysmaki, podczas gdy poddani żywią się zielskiem i zdechłymi szczurami. Nieprzyzwoitość nigdy jednak nie odbierała największemu oprawcy apetytu. Przeciwnie, zaostrzała go. Dyktator okazuje się szczególnie czuły na harmonię jedzenia z krwią. Józefowi Stalinowi posiłki umilał opis ostatnich chwil „wroga ludu”, którego właśnie kazał zamordować, a pokazywane w telewizji zwłoki Irańczyków sfilmowane z bliska na polu bitwy z powodzeniem towarzyszyły kolacjom Saddama Husajna.

Kaczyński jest szczęściarzem, nikt nie miał takich osłów za przeciwników politycznych.
Kretynom z czeredki Donka Kondonka z Partii Onuc należy po prostu dać mówić. Niech nawijają jak najwięcej.
 

W pełni zgadzam się z Panią: "Wszyscy chyba chcemy, aby w czystych polskich rzekach pluskały się zdrowe ryby."  Przy okazji konfliktu politycznego, wywołanego przez opozycję, zapomina się o tym, że ryby, podobnie jak inne stworzenia żywe, to istoty odczuwające ból, lęk, obdarzone instynktem przeżycia. Tony śniętych ryb to utrata części zdrowego, czystego środowiska naszych rzek (o niewyjaśnionych zdaje się przyczynach tego faktu nie mówiąc). Tyle się już mówi o negatywnym wpływie zdrowotnym substancji, powstałych w organizmach zwierząt rzeźnych podczas uboju, a zapomina się, że to samo dotyczy ryb i innych dzikich zwierząt.
Znowu rozpoczęło się letnie łowienie ryb dla sportu, widzę to nad jeziorem, jak oszalałe dzieci oszalałych rodziców łowią masowo małe rybki, by okaleczone wrzucać z powrotem do wody. Człowiek powinien łowić tyle ryb, ile ma zamiar zjeść i robić to w sposób, który nie zubaża przyrody.
Jednym z godnych pożałowania i kontrakcji efektów działania tzw. lewactwa są rozmaite ideologie, doczepiane do słusznych i oczywistych dla cywilizowanych ludzi poglądów. Ideologie nie do przyjęcia, ale nie powinny być przy okazji odrzucane zdrowe i pożyteczne zasady cywilizowanego świata - ochrona żywej przyrody, zasada ograniczonego zabijania tylko z konieczności, dobra kantowska zasada moralna - zmniejszanie a nie zwiększanie sumy cierpienia istot żywych. Powinni te zasady wziąć sobie do serca i przemyślenia także ludzie tzw. prawicy, konserwatyści itp. Każdy może - jeżeli chce - oglądać skutki społeczne lekceważenia cierpienia zwierząt w wielkiej hodowli przemysłowej. Czy pomysły eutanazji ludzi starych i cierpiących nie mają związku z takim traktowaniem przyrody żywej?
 

W kontekście ośmieszającego się  marszu "czarnych wdów po rybach" podpowiem tym ludziom następny "żałobny marsz po jeżach i kunach ginących na naszych drogach". Na odcinku 20 km zaobserwowałam 4 rozjechane jeże , 2 (chyba)kuny i jeszcze 3 krwawe placki po jakichś zwierzątkach. Może nawet jakiś "żałobnik" spieszył się na marsz i nie patrzył po czym jedzie. Nasze życie chcą sprowadzić do groteski. Smutne to jest.