Hasło wyborcze PO: krótki arbait, długi fajrant!

Cysorz z piosenki poety Andrzeja Waligórskiego, w brawurowej interpretacji Tadeusza Chyły, czytał “WTK” i “Karuzelę”. Obu tygodników już dawno nie ma. Ciekawe, co dziś czytałaby jego cesarska mość? Zamiast “WTK” zapewne inny pseudo katolicki periodyk typu “Tygodnik Powszechny”. “Karuzela”, podobnie jak “Szpilki”, zeszła bezpotomnie. Ale paradoksalnie ofert do uchachania jest zatrzęsienie. Internet roi się od memów i twitterowej paplaniny. Tradycyjne media… Ten podział stracił już chyba sens, bo internet wrósł na dobre(?) w skrzeczącą pospolitość na równi z prasą papierową i tam-tamami. W każdym razie gdziekolwiek by ucho i oko przyłożyć, wszędzie można boki zrywać. Wróć, ten idiom średnio pasuje do reakcji na lwią część kakofonii, której nie sposób traktować serio. Zwyczajowo bowiem zrywanie boków kojarzy się z humorem odprężającym, mniejsza, subtelnym czy rubasznym, zaś wice serwowane przez persony publiczne budzą raczej pusty śmiech i trwogę.

W elytach opozycyjnych takie reakcje wywołują od dawna wystąpienia prezesa NBP, Adama Glapińskiego. Każdy antypisowski harcownik uważa za punkt honoru, no, obowiązek, dołożyć temu dyletantowi ekonomicznemu. I tak, jak w czasach Stańczyka wszyscy znali się na medycynie, tak teraz gremialnie pozują na ekspertów od inżynierii finansowej. A trawi ich po prostu syndrom halabardnika, statysty z halabardą przekonanego, że lepiej zagrałby hamleta niż ten przereklamowany bufon Iksiński. W moim fachu halabardnika zastępowali korektorzy(I korektorki).
Nie znam się na ekonomii, więc nie wnikam w meandry wyjaśnień prezesa Glapińskiego dotyczących polityki NBP. Ale nie podzielam obiegowej opinii, że człowiek piastujący takie stanowisko powinien być w kontaktach publicznych powściągliwy, poważny i małomówny. Wręcz odwrotnie, bo przeciąganie drągiem ironii po prętach klatki ze sforą katonków wzmaga ich zabawny jazgot sycący moje mroczne poczucie humoru.

Jednak w przypadku Donalda Tuska, samca alfa tego chóru owo wspomaganie jest zbędne. Przewodniczący PO samoistnie, no, może wspomagany przez swego guru od piaru, przeistoczył się z osobnika cielesnego w amorficzną erupcję groteski. Jeszcze nie przebrzmiały echa jego burczymuchowatych gróźb pod adresem prezesa Glapińskiego, a już obiecał ludowi czterodniowy tydzień pracy. I teraz jego egzegeci usiłują tłumaczyć dociekliwym, co wódz miał na myśli. Przy okazji dementują złośliwe plotki, że dniami wolnymi byłyby: środa, czwartek i piątek, co przyspieszyłoby zeświecczenie kraju.
A wśród opozycyjnych konkurentów do władzy zapanował popłoch. Co czynić żeby przelicytować to zobowiązanie? Trzydniowy tydzień pracy? Pięciogodzinny dzień pracy? Miesiąc urlopu na kwartał? Emerytura po dziesięciu latach pracy? A dla prześladowanej mniejszości LGBTitd. Po pięciu?

Jeszcze trudniej będzie wielebnemu Hołowni czy Włodzimierzowi Czarzastemu przebić zapowiedź Tuska o błyskawicznym stłamszeniu inflacji do kilku procent. No, chyba, że zagwarantują deflację.
Tylko Władysław tygrys Kamysz może trzymać karty przy orderach i nie włączać się do licytacji. Bo czymkolwiek nie zamąciłby potencjalnego elektoratu i tak brakuje mu potencji do samodzielnego startu w wyborach. I wcześniej czy później będzie musiał przycupnąć na cudzej kanapie.

Wracając na koniec do ambitnego programu PO. POdobno Tusk chowa jeszcze kolejnego asa w rękawie. Mleko i miód w rzekach zamiast wody. Zmartwionym wędkarzom zostawi na pociechę jeziora i stawy.
 
Sekator
 
Ps.

- Środa popielcowa, tłusty czwartek i Wielki Piątek - mruczy mój komputer. - Więc pal sześć wolną sobotę.
- Czy ty wiesz, Eustachy - pytam w zadumie, - że wolna sobota była 21 postulatem Solidarności z sierpnia 1980 roku?