Nasi polscy hitlerowcy

Powiadają, że życie potrafi zaskakiwać. Uważam, że to prawda, zwłaszcza, jeśli chodzi o życie wśród Lemingów. Niby już długo przebywam pośród nich, niby sporo o nich wiem, ale pewne fakty ujawniają się czasami tak nagle i z taką ostrością, że można doznać szoku mimo tego, iż się wie.

I tak właśnie podczas jednej z wielu „obserwacji metodą uczestniczącą” doszło do sytuacji (mniejsza o szczegóły), w której okazało się że znajomy Leming:

- z pozoru dobrze wie, kto to jest Antoni Macierewicz
- wie, że Antoni Macierewicz jest bebe i fuj
- odczuwa do Macierewicza nienawiść i odrazę i wyraża je w sposób nie pozostawiający wątpliwości (otrząsa się ze wstrętem na samą myśl o Macierewiczu)

i teraz uwaga:
- (!)nie wie o tym, że Macierewicz jest obecnie w rządzie(!)

W tym miejscu nie odkrywam, oczywiście, Ameryki, ale warto jednak sprawę uwydatnić: Uczucia nienawiści i odrazy w stosunku do Antoniego Macierewicza wynikały w tym przypadku przede wszystkim z konformizmu: standardy grupy wymagały po prostu, aby to odczuwać, więc Leming odczuwał te uczucia, by sprostać standardom.

Innymi słowy: Leming wie o Macierewiczu tylko tyle, że ma go nienawidzić i to już mu do codziennych celów towarzyskich wystarcza...

Pierwsza skojarzenie, które mi się tutaj – pomimo całej mojej dla Lemingów sympatii – nasunęło, sięga w mroki historii najnowszej:

Po II-ej WŚ prowadzono badania dotyczące zarówno Niemców w ogóle, jak i hitlerowców w szczególności, by sprawdzić, czy o okrucieństwie i zbrodni na tak wielką skalę nie przesądziły jakieś szczególne geny, albo cechy osobowości. Niczego szczególnego jednak nie wykryto.

Zdarzały się oczywiście przypadki psychopatów, czy też okrutników, ale na tej zasadzie, na której zdarzają się oni w każdym społeczeństwie. Jedyną różnicą było to, że w wytworzonej sytuacji mieli oni oczywiście znacznie większe niż zwykle pole do popisu, jednak ich ilość nie odbiegała od średniej. Większość hitlerowców było całkiem zwykłymi ludźmi, którzy konformistycznie dostosowali się do poglądów i postaw społeczności, w której żyli.

Pomyślałem sobie: co by te moje Lemingi, z tym ich tak przemożnym konformizmem, zrobiły, gdyby przyszło im urodzić się w Niemczech na początku dwudziestego wieku, czyli w takim momencie że w roku '39-ym miałyby mniej więcej tyle lat, ile dzisiaj mają w rzeczywistości. Gdyby je tak „przenieść w czasie”…

Antysemityzm był przecież wtedy w Europie po prostu modny – a w Niemczech zwłaszcza…

Pewności niby nie ma, ale hmm… „coś mi tak mówi”, że nie zainteresowane polityką, wyposażone jedynie w minimum popularnej wiedzy, zapewne wtedy – tak samo jak i teraz – Lemingi też by „zrównały do standardów społeczności”.

Najciekawsze zaś w tym wszystkim jest to, że takich to właśnie potencjalnych SS-manów wychował sobie w naszym pięknym kraju nie kto inny, jak adam michnik… To ciekawe, bo przecież, tak na dobrą sprawę, strach przed nazizmem i antysemityzmem jest jedynym uczuciem, co do którego możemy podejrzewać, że szkodnik ten go nie udaje, ale autentycznie odczuwa.

Cóż: byłoby to jednym jeszcze przykładem na prawdziwość teorii o przeciwskutecznym działaniu pod wpływem fobii (człowiek, który się czegoś bardzo boi, podświadomie postępuje tak, że to właśnie go spotyka)…

Drugi wniosek jest natomiast natury praktycznej i kiedyś to już zresztą dokładniej opisałem, jednak wtedy ująłem zagadnienie od nieco innej strony - powtórzę więc to tutaj w nieco innej formie:

Skoro cechą wiodącą osobowości Leminga jest konformizm, to działaniem dużo skuteczniejszym od tłumaczenia, przekonywania, informowania, dowodzenia będzie wytworzenie presji medialno – społecznej. W momencie, kiedy wiedza, którą posiadamy, stanie się wiedzą występującą w publicznej przestrzeni informacyjnej powszechnie, będzie przez Lemingi dużo łatwiej i częściej przyswajana.

Innymi słowy: po co Lemingowi przytaczać dowody i logicznie tłumaczyć, że taka a nie inna jest prawda? Jego nie obchodzi, jaka jest prawda – on chce wiedzieć, co na dany temat „wszyscy mówią”, albo nawet „co wszyscy na dany temat (!)uważają(!)”, by się mógł do tego dostosować i mieć uznanie w towarzystwie…

Niby to oczywiste, ale wydaje mi się, że czasami jednak w relacjach z Lemingami postępujemy właśnie wbrew temu: rzutując na ich Centralne Ośrodki Wyszukiwania Sałaty cechy właściwe dla ludzkiego mózgu, w tym zdolność do myślenia racjonalnego, tłumaczmy im, przekonujemy, przytaczamy dowody… Tymczasem powinniśmy raczej wysiłki nasze skierować na wytworzenie w COWS Leminga wrażenia, że „to mówią wszyscy”, „to jest powszechnie wiadome”, „każdy wie, że(...)”.

No… Takie tam na razie przemyślenia drobne, ale ogólnie uważam, że problematyki pozyskiwania Lemingów nie powinniśmy nigdy tracić z oczu a im bliżej kolejnych wyborów, tym będzie ona ważniejsza.