Unia Europejska ma Casus belli przeciw Grupie Wyszehradzkiej

Francja i Niemcy ogłaszają chęć stworzenia europejskiego supermocarstwa! Urocze, lecz złowrogie. Ja dobrze podejrzewam, jakby to miało wyglądać: kraje Europy Wschodniej, na czele z Grupą Wyszehradzką, ogłaszają ku temu kategoryczny sprzeciw, lecz kto by się tak przejmował jakąś tam Europą Wschodnią, przecież jej zdaniem nikt się w Brukseli nigdy nie interesował. Zapewne jednak Europa Zachodnia postanowi i tak utworzyć jedno państwo, po prostu bez członków z Europy Wschodniej, którzy pozostaliby odrębnymi państwami. Tyle tylko, iż powstały na zachodzie kontynentu moloch nazywałby się po prostu „Europa”. Właśnie tak nazywałoby się to państwo. Jedno, zwykłe słowo; a jakież to dające imperialne atuty.

Polsce taka taktyka nie jest obca: odświeżmy co nieco naszych doświadczeń z takimi ekscesami. W roku 1308 państwo Zakonu Krzyżackiego zaatakowało Polskę i przejęło od niej Pomorze Gdańskie, urządzając masakrę polskich obywateli, znaną jako rzeź gdańska. To rozpoczęło długie wojny polsko-krzyżackie, w wyniku których Krzyżaków dosięgła wreszcie zemsta Polski: Zakon upadł. Tyle tylko, że do wyzwolonego, polskiego Pomorza Gdańskiego przylgnęła już na stałe nazwa z czasów krzyżackich: „Prusy”. Już dla świętego spokoju zachowano więc tą nazwę, nazywając wyzwoloną ziemię „Prusami Królewskimi”, jako bezpośrednio podlegającymi Koronie Polskiej, dla odróżnienia od tej części Prus, z której uderzyli Krzyżacy, a która wraz z ich upadkiem stała się lennem polskim.

Cóż się więc stało? Wykorzystawszy zamieszanie z potopem szwedzkim, w 1657 owe lenno oderwało się od Polski prosto w unię personalną z Brandenburgią. To Berlin był tu wodzem i to Prusy były uniżonym sługusem Brandenburgii… lecz w 1701 Berlin postanawia całość kontrolowanych przez siebie ziem nazwać nie Brandenburgią, lecz Królestwem Pruskim, niejako przyjmując nazwę swego sługi. A Królestwo Pruskie nigdy nie będzie kompletne bez wszystkich ziem nazywanych Prusami, czy to faktycznie są one niemieckie, czy nie.

Podobnie na wschodzie. Dawna Ruś Kijowska upadła, zostawszy rozbita wewnętrznie rozdrobnieniem feudalnym, a potem dobita brutalnymi najazdami Mongołów. W czasie, gdy część niedobitków zaczęła powoli formować Wielkie Księstwo Moskiewskie (choćby masakrą ludności konkurencyjnego Nowogrodu w 1570), spora część Rusinów związała swój los z unią polsko-litewską, stając się nawet jednymi z jej kluczowych szlachciców. To jednak nie podobało się carowi Iwanowi IV Groźnemu, który to, będąc jak to tej pory tylko samym wielkim księciem moskiewskim, ogłosił się w 1547 „carem Wszechrusi”. A Carstwo Wszechrusi nie będzie kompletne bez wszystkich ziem ruskich, nawet jeżeli wolą one kogoś innego.

Dwóch wrogów, z dwóch stron, nacierający na Rzeczpospolitą dla „dopełnienia sensu swych nazw”, choć nie zaszkodzi wziąć także i więcej.

Dzisiaj zaś Oś Berlin-Paryż-Bruksela zapewne zechce swe wspólne państwo nazwać „Europą”. Wówczas zaś, nagle zapragną użyć swych już otwarcie planowanych armii, by unicestwić Grupę Wyszehradzką. Wszak 100% wszystkich ziem tej grupy to bezprawnie okupowane ziemie europejskie.