Kanalie na tropach prawicowego rusofilstwa

Problematyka śmiertelnego boju barbarii z demokracją spycha na dalszy plan inne tematy, lecz nie wygasza krajowych… Po namyśle pozostanę przy eufemizmie: swarów. Jednak teraz rytualna młócka częściej niż przed wojną wykorzystuje rosyjski trop. W komputerowym slangu są to hasztagi typu: import węgla ze wschodu, Orban, czyli Budapeszt w Warszawie, knowania z Kremlem w sprawie rozbioru Ukrainy, finansowanie przez polski reżym zbrodni Putina, Wołyń pomścimy, glanowanie sądownictwa na sowiecką modłę, Smoleńsk, czyli dance macabre na trumnach…

Mógłbym oczywiście rozwinąć polemicznie powyższe wątki, ale oszczędzę sobie tej mitręgi, bo skrzecząca pospolitość zionie nimi na okrągło. Nie zamierzam więc przekrzykiwać genetycznych demokratów, beneficjentów moskiewskiej pożyczki, resortowych doczek, dziś już w wieku emerytalnym; Bolków, którym w ostatnim momencie udaremniono szemrane geszefty z sowiecką agenturą usiłującą nadal judzić w Polsce po zmianie systemu; politycznych kameleonów zmieniających, trudno(?) dociec z czyjej rekomendacji, poglądy jak skarpetki; kabotynów z ego rozdętym niczym bebech ciężarnej hipopotamicy; niemieckich podręcznych obściskujących się z Putinem na sopockim molo… Aż strach pomyśleć, że owe indywidua i ich młodsze klony mogłyby kiedyś przejąć władzę nad Wisłą. Nazwiska owych harcowników zastąpię zbiorczym hasztagiem: kanalie.

Ufff, wystarczy już tego buszowania po ciemnej stronie mocy, zwłaszcza, że wokół i tak dominuje nastrój niekiedy napuszonej powagi. Pora przypomnieć sobie słowa Beaumarchais: “Śmiejmy się. Bo nie wiadomo czy świat potrwa jeszcze trzy tygodnie”. Wokół szalał wówczas rewolucyjny terror francuskiego postępu, więc facet nie wieszczył z fusów, a co najwyżej z mętów. U nas pokazywał jak się śmiać, nawet w klimatach cmentarnych, Maciej Zembaty w swych piosenkowych makabreskach, nucąc radośnie spod wieka w rytm “Marsza żałobnego” Szopena: “Jak dobrze mi w trumience tej…”

Do powyższych refleksji skłonił mnie właściwie pewien drobiazg. Otóż wkrótce po napaści rosyjskich bandziorów na Ukrainę z radiowej Trójki zniknęła “Powtórka z rozrywki”, przez lata, obok “Listy przebojów” Marka Niedźwiedzkiego, specialite de la maison tej rozgłośni. Ot, nadgorliwość dyrekcji wynikająca zapewne z szacunku dla tragedii mordowanego narodu albo z obawy przed kapryśną zwierzchnością. Jednak łaknący kabaretowego luzu nie krzywdują sobie, bo anten radiowych i telewizyjnych oferujących humor i satyrę jest na pęczki. Inna sprawa, że taka na przykład produkcja Polsatu powoduje niestrawność większą niż suchary Karola Strasburgera, niektóre zresztą całkiem zjadliwe w kulinarnym znaczeniu tego słowa. Zachodzę w głowę czemu Internet może bawić przednim humorem, a tradycyjne media usiłują wzbudzać rechocik przeważnie humorem seksualno-optycznym z domieszką żałosnych politycznych aluzyjek głównie wymierzonych, nomen, omen, w pisizm? Próżno wszak szukać odpowiedzi w pustym łbie kołtuna.

Chyba zbytnio oddaliłem się od głównego nurtu moich rozważań. Może kiedyś ujawnię swoje predyspozycje recenzenta kabaretowego.
 
Sekator
 
Ps.
— Podobno kiedyś spotkałeś w Dreźnie Putina? – pyta z nutką ekscytacji mój komputer.
— Nie w Dreźnie, lecz w Lipsku i nie Putina, ale znacznie łagodniejszego gada, pytona w ZOO – wyjaśniam Eustachemu.