Kiedy to wszystko się zawali?

  To pytanie nie daje mi spokoju od czasu zapoznania się z ostatnim Komentarzem Tygodnia Witolda Gadowskiego {TUTAJ} oraz z artykułem Jakuba Wozińskiego "Kapitalizm niespłacalnego długu" z ostatniego wydania tygodnika "Do Rzeczy" [nr 32/2021, zajawka {TUTAJ}].  Połowę swego komentarza Gadowski poświęcił na streszczenie tekstu Alexandry Bruce "Only TWO Companies, Vanguard And BlackRock, Control The Planet While World’s Richest 1% Own 82% Of World’s Wealth" {TUTAJ}.  Autorka pisze o tym, że wciąż rośnie koncentracja bogactw naszej planety w rękach coraz węższej grupy osób - dosłownie kilku lub kilkunastu najbardziej wpływowych rodzin, np. brytyjskiej rodziny królewskiej.  Taka sytuacja zagraża stabilności światowego systemu ekonomicznego.

  Jakub Woziński zaczyna swój tekst od słów: "Tak wielkiego poziomu długu jak obecnie ludzkość nie osiągnęła nawet w czasach totalnej mobilizacji na potrzeby drugiej wojny światowej. Mało kto bije jednak na alarm, a wręcz przeciwnie, niektórzy ekonomiści wieszczą nawet nadejście „nowej ekonomii”.".  Zauważa potem, że o ile dawniej walczono a zadłużaniem się państw, to obecnie wielu ekonomistów np. Paul Krugman wręcz do niego zachęca [Informacje o zadłużeniu państw świata można znaleźć np. {TUTAJ}].  Woziński kończy stwierdzeniem:

  "Równie niepokojące jest to, że świat zadłuża się obecnie na wielką skalę nie po to, by stworzyć nowe technologie i zasilić sektory, które mogą przyczynić się do przyśpieszenia wzrostu gospodarczego i tym samym spłacenia powstałych zobowiązań.  Dzieje się wręcz przeciwnie, nowo kreowany dług zasila w dużym stopniu obszary, które uznane zostały za priorytetowe w ramach walki z globalnym ociepleniem czy też realizacji wytycznych wielkiego resetu i innych wielkich projektów mających na celu uszczęśliwienie ludzkości wbrew jej woli.".

  Z obu tych publikacji wynika, że globalny system ekonomiczny MUSI się załamać.  Pozostaje tylko pytanie - kiedy to się stanie i jaką przybierze formę?  Oczywiście nie jestem wróżką i nie znam odpowiedzi.  Osobiście podejrzewam, że katastrofa może zacząć się od Chin.  Dlaczego tak sądzę?  Chiny mają za sobą 40 lat nieprzerwanego i gwałtownego wzrostu gospodarczego.  Dotychczasowe doświadczenia rożnych krajów wskazują na to, że po okresie takiego wzrostu zawsze następował czas załamania, recesji, a w najlepszym razie zastoju.  Uważam, że na dłuższą metę Chiny tego nie unikną i pociągną za sobą resztę świata.