Skowyciorkwik elyt III RP

Wrzask! Kociokwik! Jeremiada! Lament! Ryk! Skowyt! Niepotrzebne skreślić? Wręcz odwrotnie. Jazgot antypisowskiej sfory, wycie buchające z generatorów rzeczywistości urojonej, erupcja plwocin halabardników sceny politycznej, jednym słowem chór wujów i ciot stajni Agory i TVN 24 oraz kilku pośledniejszych gadzinówek, wymaga jakiegoś hardcorowego neologizmu.
Do soboty na otwarcie puli pomysłów, zamierzałem zaproponować skowycior Ale właśnie wówczas rozpędzona wydawałoby się już na maksa szczwalnia włączyła turbodoładowanie, czyli turbując się aż do dezynterii zaczęła zionąć żądzą poturbowania zjednoczonej prawicy. I tak strasząc nikczemnego człowieczka z Żoliborza trybunałem stanu, kazamatami, ogniem piekielnym i defenestracją z jednej ze srebrnych wież przez oszukany ciemny pisowski lud, osiągnęła finał zawarty w powiedzeniu: nie strasz, nie strasz, bo się… Skowycior przepoczwarzył się w skowyciorkwik… Przypuszczam wszak, że za parę dni będę musiał zmodyfikować i tę mutację amoku.
Zagłuszająca zdrowy rozsądek I zwykłą przyzwoitość nawałnica decybeli inwektyw, obłudy i populizmu uderza oczywiście w majowy termin wyborów prezydenckich. Ostatnim detonatorem wzmożenia ujadania stały się zmiany w ich ordynacji. Nie rozwijam przenicowanego do cna tematu. Dziwię się jedynie, że awangardę demokracji wpienia możliwość głosowania korespondencyjnego dla ludzi po sześćdziesiątce. Toż w tej kategorii wiekowej mieści się niemal całe kodziarstwo i spora część elektoratu lewicy. W dodatku te ponoć niekonstytucyjne zmiany mogą posłużyć pani Gersdorf do unieważnienia majowych wyborów. I PiS wpadnie we własne sidła. Wprawdzie jej kadencja prezeski Sądu Najwyższego kończy się 30 kwietnia, ale pani profesora nie spieszy się zbytnio na spoczynek. Ciekawe czy 31 marca rozpocznie procedurę wyborów następcy?
Jak powszechnie wiadomo nawet rozwielitkom, spoza frazesów o niedopuszczalności przeprowadzania wyborów w czasie pandemii wyziera rzeczywista przyczyna skowyciorkwiku. Po prostu halabardnicy wiedząc, że są bez szans w starciu z Andrzejem Dudą prą do odwleczenia nieuchronnych bęcków. Zachodzę w głowę czy naprawdę wierzą, że jesienią albo za rok nastroje społeczeństwa zmienią się diametralnie, bo nieprzebranym rzeszom bezrobotnych zacznie doskwierać brak chleba, a igrzyska też stoją pod znakiem zapytania? Pożyjemy, zobaczymy.
W szale wieszczenia apokaliptycznych wizji heroldzi armagedonu zapominają o wymodzonych przez siebie dogmatach. Gdy tylko jakiś kołtun ośmieli się zganić UE, że niemrawa, bezradna i nie zdaje egzaminu w obliczu zarazy, chór wujów i ciot przerywa na chwilę skowyciorkwik antywyborczy i zaczyna wynosić pod niebiosa brukselską arkadię, ostoję stabilności wszelakiej i gwarantkę pomyślnego wychodzenia z kryzysu. Zwłaszcza niektóre solistki w sile wieku popadają w tak ekstatyczną histerię, że powinny zasięgnąć porady endokrynologa.
Ostatnio jednak, ku utrapieniu apologetów zblatowanej Europy, na jej nieskazitelnym wizerunku pojawiła się rysa, no, ryska. Otóż SUE, dotychczas batog na bezprawie nadwiślańskiego reżymu, ośmielił się dać po nosie samemu, proszę wstać, Igorowi Tulei, który umiłowanie sprawiedliwości wyssał z mlekiem matki, a może i ojca. O tym, że ów bezkompromisowy arbiter skierował do SUE pytanie prejudycjalne kwestionujące polski porządek prawny trąbiły wszystkie liberyjne media. O odprawieniu go z kwitkiem, naturalnie z rytualną glossą o niedopuszczalnych praktykach pozaprawnego dyscyplinowania sędziów, informowały zaledwie nieliczne paski na ekranach i notki w słusznych szmatławcach. Przy okazji SUE odesłał bez rozpatrzenia “donosik” jakiejś damy w todze, nazwiska nie pomnę, bo i po co. W sumie drobna rzecz, a cieszy.
 
Sekator
 
PS.

- Co to jest pytanie prejudycjalne - pyta mój komputer.
- Na przykład takie - wyjaśniam - gdy jeden sędzia pyta luksemburską wyrocznię czy inny sędzia jest godzien wraz z nim orzekać w jakiejś sprawie.