Klęska na Dalekim Wschodzie (1)

W lutym 1904 roku wybuchła wojna japońsko-rosyjska.

    Następstwem zajęcia w 1901 roku Mandżurii przez Rosję było zawarcie w styczniu 1902 roku japońsko-brytyjskiego traktatu sojuszniczego skierowanego przeciwko wzrastającym wpływom Petersburga na Dalekim Wschodzie.

    Rozpoczęte w sierpniu 1903 roku rokowania japońsko-rosyjskie dotyczące podziału stref wpływu w Korei i Mandżurii zakończyły się fiaskiem. W tej sytuacji Tokio w mając poparcie Londynu i Waszyngtonu zdecydowało się w lutym 1904 roku na wojnę.

    Głównym celem japońskiego planu wojny było zadanie decydującego ciosu rosyjskiej armii mandżurskiej i rozstrzygnięcie kampanii do czasu nadejścia posiłków z centralnej Rosji. Cel ten zamierzano osiągnąć przez zdobycie panowania na Morzu Żółtym, opanowanie Korei, zdobycie Port Artura oraz zajęcie południowej Mandżurii.

     Port Artur, będący bazą floty rosyjskiej, którą należało pokonać dla zdobycia panowania na Morzu Żółtym,  zajmował w planach japońskich szczególną rolę. Jego zdobycie wymagało koordynacji działań japońskiej floty i armii lądowej.

    Japońskie wojska lądowe liczyły w 1904 roku 150 tysięcy żołnierzy i oficerów oraz 50 tysięcy członków wojsk terytorialnych, których zadaniem była obrona Wysp Japońskich. Po przeprowadzonej mobilizacji przeznaczone do działania w Korei i Mandżurii wojska składały się z 13 dywizji piechoty, 2 brygad kawalerii oraz 2 brygad artylerii.

   Z kolei Połączona Flota, dowodzona przez wiceadmirała Heihachiro Togo dysponowała 153 okrętami, w tym 7 pancernikami i 6 krążownikami pancernymi, o łącznej wyporności prawie 290 tysięcy ton, na których służyło ponad 23 tysięcy marynarzy. W budowie znajdowało się ponadto 36 okrętów, w tym 4 pancerniki i 2 krążowniki pancerne.

   W przeciwieństwie do japońskiego, rosyjski plan wojny miał wybitnie obronny charakter. Na lądzie zamierzano przede wszystkim bronić Port Artura i Władywostoku, skoncentrować wojska w rejonie Laoyang-Mukden i trwać do czasu nadejścia posiłków z głębi Rosji. Dopiero wtedy miano przejść do ofensywy, której celem było wyparcie Japończyków z Mandżurii i Korei.

    Armia rosyjska na Dalekim Wschodzie liczyła w styczniu 1904 roku prawie 100 tysięcy żołnierzy i oficerów, z czego 30 tysięcy ludzi wydzielono do obrony półwyspu Liaotung Rosyjska Eskadra Oceanu Spokojnego, dowodzona przez  wiceadmirała Oskara Starka, bazująca w Port Artur, dysponowała 72 okrętami o wyporności ponad 200 tysięcy ton, na których służyło 17 tysięcy marynarzy, których stan wyszkolenia  pozostawiał wiele do życzenia. Nie mieli oni wystarczającej praktyki morskiej, gdyż ze względów oszczędnościowych (węgiel) okręty pływały zaledwie przez cztery miesiące w roku, przez resztę pozostając w zbrojnej rezerwie.

   Cel operacyjny obu przeciwników – Port Artur, usadowiony na południowym krańcu półwyspu Liaotung, zajmował dogodne położenie dla kontroli zatok Koreańskiej i Peczilijskiej, przez które miały przebiegać trasy japońskich wojskowych konwojów, płynących do Korei i Mandżurii.

    Po zerwaniu stosunków dyplomatycznych z Rosją, rząd japoński wydał w dniu 6 lutego 1904 roku rozkaz dowódcy Połączonej Floty rozpoczęcia działań bojowych przeciwko flocie rosyjskiej i operacji desantowej  na zachodnim wybrzeżu Korei.      

   W dniu 8 lutego 1904 roku wiceadmirał Togo wysłał swoje okręty przeciwko rosyjskiej flocie, stojącej na zewnętrznej redzie Port Artur. Japoński atak zaskoczył rosyjskie dowództwo, które w pierwszej chwili sądziło, iż był to ćwiczebny atak  własnych kontrtorpedowców. Pomimo tego atak Japończyków zakończył się jedynie sukcesem taktycznym, uszkodzono bowiem jedynie trzy rosyjskie pancerniki.

   Następnego dnia japoński desant wylądował w Czemulpo, opanowując bez walki Seul. Japończycy wezwali następnie kmdr Rudniewa dowódcę dwóch rosyjskich okrętów do opuszczenia redy portowej i złożenia broni. Rosjanie podjęli jednak desperacką próbę przedarcia się do Port Artur. Zespół kontradm. Uriu dysponujący gigantyczną przewagą zdemolował wręcz krążownik flagowy „Wariaga”, który osłaniany przez „Koriejca” zawrócił do portu, gdzie zdecydowano o zatopieniu obu okrętów, aby nie dostały się w ręce wroga.

    Porażki na morzu wywołały kryzys zaufania do wiceadm. Starka, którego na stanowisku dowódcy Eskadry Oceanu Spokojnego zastąpił wiceadm. Stiepan Makarow. Po przejęciu dowodzenia postanowił podjąć bardziej aktywną walkę z flotą japońską. Te plany aktywizacji działań Eskadry spotkały się ze sprzeciwem namiestnika Dalekiego Wschodu i formalnego głównodowodzącego sił rosyjskich wiceadm. Eugeniusza Aleksiejewa, zdaniem którego należało czekać na wzmocnienie Eskadry formowaną na Bałtyku nową eskadrą.

   W połowie marca Japończycy podjęli kolejną próbę zablokowania wejścia do Port Artura, która zakończyła się niepowodzeniem, dzięki dobrej współpracy rosyjskich okrętów z artylerią nadbrzeżną.

   W czasie podjętej miesiąc później nowej próby Japończyków, okręt flagowy „Pietropawłowsk” wszedł na minę. Jej wybuch doprowadził do detonacji amunicji oraz kotłów parowych. Przesądziło to o losie pancernika, który w ciągu dwóch minut zatonął wraz z wiceadm. Makarowem oraz zdecydowaną większością załogi (zdołano uratować zaledwie 7 oficerów i 72 marynarzy). Reszta rosyjskich okrętów, przekonana, iż zatonięcie pancernika spowodowane było atakiem torpedowym japońskie go okrętu podwodnego,  w panice uciekła do portu.

   Śmierć Makarowa stanowiła olbrzymią stratę dla floty rosyjskiej. W ciągu 36 dni dowodzenia potrafił przekształcić eskadrę w sprawny instrument walki oraz natchnąć marynarzy prawdziwym duchem bojowym. Wiceadmirał Aleksiejew nie zamierzał kontynuować taktyki Makarowa, przez co inicjatywa operacyjna przeszła całkowicie w ręce Japończyków.

   W dniu 23 kwietnia 1904 roku 1 armia gen. Kurokiego dotarła do granicznej rzeki Jalu rozpoczynając realizację głównego celu wojny – wyparcia wojsk rosyjskich z Mandżurii. Na początku maja Japończycy przekroczyli rzekę wypierając Rosjan  z Tiurenczan.

   W tym samym czasie w rejonie Bitsewo doszło do lądowania oddziałów 2 armii japońskiej, która niepokojona przez Rosjan powoli parła w kierunku Port Artura. Dopiero w rejonie miasta Kinczou Rosjanie stawili opór, ich pozycje zostały jednak szybko przełamane przez 2 armię, która zdobyła dobrze wyposażony port przeładunkowy.

   Z klęską pod Kinczou zbiegło się ogłoszenie w dniu 26 maja całkowitej blokady morskiej półwyspu kwantuńskiego.
 
CDN.
 
 

Forum jest miejscem wymiany opinii użytkowników, myśli, informacji, komentarzy, nawiązywania kontaktów i rodzenia się inicjatyw. Dlatego eliminowane będą wszelkie wpisy wielokrotne, zawierające wulgarne słowa i wyrażenia, groźby karalne, obrzucanie się obelgami, obrażanie forumowiczów, członków redakcji i innych osób. Bezwzględnie będziemy zwalczali trollowanie, wszczynanie awantur i prowokowanie. Jeśli czyjaś opinia nie została dopuszczona, to znaczy, że zaliczona została do jednej z wymienionych kategorii. Jednocześnie podkreślamy, iż rozumiemy, że nasze środowisko chce mieć miejsce odreagowywania wielu lat poniżania i ciągłej nagonki na nas przez obóz "miłości", ale nie upoważnia to do stosowania wulgarnego języka. Dopuszczalna jest natomiast nawet najostrzejsza krytyka, ale bez wycieczek osobistych.

Komentarze

Obrazek użytkownika NASZ_HENRY

08-06-2015 [11:12] - NASZ_HENRY | Link:

Na tej wojnie "kształciły" się kadry dla Wojska Polskiego ;-)