2 Hipotezy i Przykład

Aby udokumentować jakiekolwiek zjawisko, potrzebne są dowody jego zaistnienia. W praktyce sądowej, w przypadku braku oryginalnych dowodów, prowadzi się tzw. proces poszlakowy, w wyniku którego orzeczenie opiera się na wysokim prawdopodobieństwie przebiegu wydarzeń; prawdopodobieństwie, acz nie – pewności.
W badaniach naukowych takie prawdopodobieństwo nazywamy hipotezą.
 
W sprawie dotyczącej Tragedii Smoleńskiej mamy do czynienia z informacjami na temat toczonego śledztwa, w tym informacjami dot. braku oryginalnej dokumentacji lotu. Podkreślam – informacjami o braku, a nie o wiedzy śledczych, ta bowiem pozostawała (jak w przypadku amerykańskich zdjęć satelitarnych) i pozostaje nadal (jak w przypadku natowskich nagrań z kabiny pilotów) ukryta przed opinią publiczną. Z enuncjacji prokuratur wiemy jednakowoż, że (mowa o „stronie polskiej”):
- nie przeprowadzono nigdy badań wraku tupolewa
- nie dokonano oblotu „miejsca katastrofy” w dniu wypadku, ani
- nie dokonano jego zdokumentowania fotograficznego
- nie posiadamy urządzeń rejestrujących samolotu, ani
- oryginałów ich zapisów
- „nie zachowały się” wideorejestracje ze stanowiska wojskowej kontroli lotów na lotnisku Warszawa-Okęcie, dodatkowo
- brak jest jednoznacznych zaprzeczeń co do posiadania przez polskie instytucje innych zapisów (np. dokonanych przez SKW) tego lotu, w tym zapisów na nośnikach jego pasażerów.
 
W przedstawionym wyżej stanie rzeczy można mówić jedynie o hipotezie śledczej, wg której samolot Delegacji Narodowej rozbił się przed wschodnią płytą lotniska Smoleńsk-Północny w dn. 10.04.2010 o godzinie (jak nam się mówi) 10.41’.
 
Drugą narzucającą się wersją przebiegu zdarzeń (skoro pierwsza okazała się jedynie hipotezą) jest założenie alternatywne: innego miejsca i czasu Tragedii. O ile pierwsza pochodzi od Rosjan – tych samych, którzy ukrywają podstawowe dowody rzeczowe – druga wychodzi od powodów takiego zachowania się Federacji Rosyjskiej: są one niezrozumiałe w sytuacji, w której państwo to nie miałoby nic do ukrycia; to mataczenie (jak każde) nakazuje poszukiwać jego przyczyn.
I tak – o mataczeniu tym świadczą:
- niedopuszczenie w dniu i na miejsce katastrofy nikogo z polskich oficjeli i specjalistów (tych ostatnich przetrzymano do nocy w samolocie) oraz
- błyskawiczna zmiana topografii terenu (poprzez np. budowę „drogi dojazdowej”)
- pospieszne dokonanie ekshumacji zwłok Ofiar (zanim polscy specjaliści dotarli do Moskwy)
- wspomniane niewydanie Polsce urządzeń rejestrujących lot (i oryginałów zapisów), a także
- rzekome „zepsucie się” wideorejestratora obrazu radarowego lotniska
- narzucenie ram prawnych prowadzenia śledztwa.
 
Jakby tego było mało – dokonano „modyfikacji” zapisów czarnych skrzynek i magnetofonów z „wieży” (których stenogramy trafiły do Polski nie od razu, w dodatku otrzymywaliśmy ich różne wersje) – a to jest do dziś jedyna baza danych oficjalnych i tylko ubolewać należy, iż mimo powszechnej krytyki ich autentyczności, nadal (choć wybiórczo) podpiera się nimi Hipotezę Urzędową.
 
Powstała więc Hipoteza Analityków – wynikła z oprotestowania wzajemnych sprzeczności i ignorowania wskazówek zawartych w różnego rodzaju dokumentach i wypowiedziach. Prace prowadzono w czterech kierunkach analiz: obliczenia czasu trwania lotu tupolewa (blisko kwadrans krótszego), obliczenia „momentu wystąpienia katastrofy” (j.w.) – który nie wynikał wprost z pierwszej analizy, a z ilości podejść do lądowania, oraz - stanu „miejsca zdarzenia” i opisu ruchu lotniczego nad wskazanym miejscem. W ich wyniku wykluczono zaistnienie przebiegu zdarzeń opisywanych przez Hipotezę Urzędową.
 
Niestety, wiedza oparta na pewności co się nie stało, nie daje tej pewności co do wskazania rzeczywistego przebiegu wydarzeń – tak jak nieprawdopodobny opis przebiegu wydarzeń nie może dać pewności, co się wydarzyło.
 
Pozostaje więc uznać, że bez pozyskania kiedykolwiek (a nawet na „kiedykolwiek” się nie zanosi) dowodów rzeczowych będziemy jedynie operować którąś z hipotez bez możliwości sfalsyfikowania jej – niezrozumiałe jest jedynie wykorzystywanie posiadanej przewagi instytucjonalnej lub/i medialnej do „udowadniania” rzekomego prymatu swojej racji.
 
Jak bowiem przyjmuje się w badaniach naukowych, każdy proces weryfikacji danej hipotezy zakładać musi przedstawienie hipotezy alternatywnej; odrzucanie jej a’priori dyskwalifikuje badacza (tzw. błąd drugiego rodzaju: przyjęcie hipotezy fałszywej za prawdziwą).
Problem polega zatem na braku oficjalnego sfalsyfikowania Hipotezy Analityków – i tylko cząstkowym usprawiedliwieniem tego braku jest brak twardych danych (z dowodów rzeczowych znajdujących się w Rosji), gdyż niektóre („taśmy jak-a”, dokumentacja „okęcka”, wojskowa oraz z obu Kancelarii) są od dawna w polskich rękach i zastanawiać musi, co nadal jest powodem niemożności ich publikacji.
 

Na koniec – obiecany przykład:
„Raport MAK”:
Przednia część kadłuba z kabiną załogi jest całkowicie zniszczona  http://doc.rmf.pl/rmf_fm/store/Tlumaczenie-finalne-projektu-raportu-koncowego.pdf s.90
„Raport Millera” – zał. nr 5: Cała przednia część samolotu w tym osłona radaru, kabina załogi i wyposażenie w tej części kadłuba zostało zgniecione i porozrywane na małe fragmenty. http://n-5-7.dcs.redcdn.pl/file/o2/tvn/web-content/m/p1/f/Z/a/ZalacznikiDoRaportuKoncowego.pdf  s. 6/25
 
Miller: Możemy się mylić co do godziny, natomiast co do obecności, się nie mylimy. Bo wiadomo, czyje ciała znaleziono w kokpicie.
GW: W kokpicie czy w sektorze nr 1 wyznaczonym na miejscu katastrofy, gdzie znaleziono ciała załogi?
- Sektor pierwszy to kokpit.
http://wyborcza.pl/1,76842,10991022,W_kokpicie_Tu_154_bylo_dwoch_generalow.html?disableRedirects=true
W sektorze pierwszym – z “kokpitem” Tu-154 znaleziono nie tylko zwłoki członków załogi i gen. Andrzeja Błasika. Łącznie było tam trzynaście ciał i ich fragmentów – podaje “Wprost”. “Rzeczpospolita” uściśla tę informację, dodając, że w sektorze pierwszym nie znaleziono ciał pilotów Arkadiusza Protasiuka i Roberta Grzywny oraz mechanika Andrzeja Michalaka. Te były w sektorach 2 i 3. Jak poinformował prokurator generalny Andrzej Seremet, na miejscu katastrofy, w kokpicie samolotu, było osiem ciał osób cywilnych. https://wiadomosci.wp.pl/w-kokpicie-tu-154m-znaleziono-13-cial-6032748220560513a
 
żadnego z pilotów nie udało się zidentyfikować. http://www.radiomaryja.pl/bez-kategorii/mojego-syna-rzucono-rosjanom-na-pozarcie-to-boli/
 
Jakie rzeczy osobiste Rosjanie zwrócili rodzinie? L.P[rotasiuk].: - Synowa dostała mundur, ale my go jeszcze nie widzieliśmy. Podobno jednak był czysty i cały, czyli nie brudzony błotem - jak w pozostałych przypadkach. Jedynie bardzo mocno pachniał paliwem.
http://stary.naszdziennik.pl/index.php?dat=20101014&typ=po&id=po01.txt
(specjaliści także nie są w stanie wytłumaczyć, dlaczego mundur ppłk. Roberta Grzywny ocalał – cyt. za: http://www.radiomaryja.pl/bez-kategorii/rosjanie-dezorientowali-rodziny/).
 
Wiceszef Międzypaństwowego Komitetu Lotniczego Oleg Jermołow przedstawił w Moskwie dokumenty z polskiego Tu-154M, który rozbił się pod Smoleńskiem. Znajdują się wśród nich oryginały materiałów, które znaleziono na miejscu katastrofy, m.in. instrukcje, dokumenty nawigacyjne, tablice, schematy, wykazy. Jermołow potwierdził, że wśród tych materiałów nie ma książki eksploatacyjnej prezydenckiego Tu-154M, zawierającej zapis przeglądów i napraw samolotu. Książka ta znajduje się teraz w MAK i w porozumieniu z Edmundem Klichem pozostanie tam do dalszych badań.
http://www.rmf24.pl/raporty/raport-lech-kaczynski-nie-zyje-2/kaczynski-fakty/news-mak-przekazal-polsce-dokumenty-z-miejsca-katastrofy-w-sumie-,nId,294244;
znaleziono także inne dokumenty z kokpitu:
Na miejscu zdarzenia lotniczego był odnaleziony certyfikat zdatności do lotu samolotu nr 101, ważność którego wygasła 20 maja 2009 roku, a także aktualny certyfikat zdatności do
lotu innego statku powietrznego (nr 102), który w momencie zdarzenia lotniczego przechodził kapitalny remont. (Raport MAK, s. 149).
 
 
Tym, którzy mieliby trudności ze skomentowaniem powyższych cytatów wklejam komentarz jednego z Analityków:
zapis czarnych skrzynek kończy się właśnie w chwili „uderzenia w brzozę”, a to dopiero początek katastrofy, a nie jej koniec. A przecież, po tym momencie, Tupolew leci jeszcze 3-6 sekund, skrzynki pozostają nieruszone i muszą pracować normalnie, ale zapisu tej pracy nie ma. Brak zapisu przebiegu katastrofy, oznacza brak dowodów na to, że ona miała miejsce.
Skorupy poszarpanego wraku samolotu nie są dowodem katastrofy. Plac ich zalegania, nie jest automatycznym miejscem wypadku.