I zabrzmiało to upiornie wpisując się w tamten, tragiczny klimat zbrodni z nienawiści do prawdy, głoszonej przez duchownych.
Minęły, na szczęście, te czasy, gdy ze święconką, skrytą w reklamówce z logo znanych papierosów przemykaliśmy drogę do kościoła w obawie, by jakiś „życzliwy” nie doniósł komu trzeba o naszych religijnych praktykach, ale nadal katolicy w naszym kraju nie mają lekko. Wprawdzie wszystkie kolorowe pisma bombardują nas na swych okładkach zdjęciami wielkanocnych koszyczków i kolorowych pisanek, drożdżowych bab i mazurków czy stołów zdobionych bukietami z bazi i pierwszych wiosennych kwiatów, opatrując je tytułami „Tradycyjna Wielkanoc”, „Rodzinna Wielkanoc”, ale obok licznych przepisów kulinarnych i sugestii, jak ubrać się na Wielkanocne śniadanie, próżno by szukać choćby lakonicznej informacji o tym najstarszym i najważniejszym święcie chrześcijan, upamiętniającym śmierć krzyżową i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Bo na tym polega polityczna poprawność: Święty Mikołaj zastąpiony Dziadkiem Mrozem, a wszelkiej maści króliki, zajączki i kurczaczki zamiast Baranka - jedynego symbolu Zmartwychwstałego Chrystusa i zwycięstwa dobra nad złem. Ale o to zwycięstwo przyjdzie jeszcze Polakom powalczyć.
Czy damy radę, skoro i Boże Narodzenie, i święto Zmartwychwstania, ze swą duchowością i religijnym sensem, zostały wyparte przez kulturę nowoczesności, która zakłada odcięcie się od tradycji, wiary i narodowej przeszłości? Wielu z nas w imię tej liberalnej globalizacji zostało przeprogramowanych w bezkształtną masę żyjącą w bezkształtnym społeczeństwie, opętaną konsumpcją i pędem do gromadzenia dóbr - nową religią, w której pieniądz jest sacrum, a sklepowe wystawy bardziej kuszą niż spowiedź, modlitwa czy duchowe przeżywanie. Czy „koszyczek pojednania” – święconka, może spełnić swą rolę, póki trwać będzie walka z prawdą, tradycją, religią i Kościołem, czyli z tym wszystkim, co tworzy i umacnia wspólnotę?
Dzisiejsza wojna z Kościołem nadal trwa i wydaje się o wiele bardziej agresywna i niebezpieczna, niż ta w PRL-u, prowadzona przez totalitarny rząd, funkcjonariuszy i propagandzistów reżimu komunistycznego. Tamta, na 40 lat sprowadziła katolików do obywateli trzeciej kategorii, odebrała im prawa do uczestnictwa w życiu politycznym i sprawowania znaczących stanowisk, odcięła możliwości studiów, awansu, a nawet pracy, wprowadzała szykany i także w cieniu okrągłego stołu dopuszczała się uprowadzeń i zabójstw księży, które, w myśl umowy w Magdalence, III RP nie wyjaśniła i nie osądziła.
Dzisiejsza walka z Kościołem i jego symbolami prowadzona przez rząd, lewicową opozycję, w osobie Jana Hartmana, samozwańczego prezesa polskiego ateizmu, oraz sprzyjające im media, również uderza we wspólnotę, która umocniona smoleńską tragedią stała się niebezpieczna dla obozu władzy, bo zaczęła obnażać wszystkie zaniechania i kłamstwa rządzących w sprawie tragedii smoleńskiej. Nie będzie więc zgody na to, że państwo zdało egzamin, że „żółwik” nie jest żółwikiem, uśmiech – uśmiechem, a samo zdjęcie, jak pisze onet jest „rzekomym zdjęciem Tuska z Putinem”. A nawet to, jak powiedział premier na konwencji PO, że Sopot jest kolebką „Solidarności”. Bo nie jest, nawet dzisiejszy Gdańsk – zwany jest dziś polskim Neapolem, a całe Trójmiasto – siedzibą śmietanki politycznej PO, wódki Hevelius, Amber Gold, korupcji i gangsterki, której nie mógł przeciwstawić się dziennikarz, bo jego nagranie, jak stwierdził sąd, było kopią. Kopie czarnych skrzynek natomiast nie przeszkadzają prokuraturze wojskowej, by jednoznacznie stwierdzić, że są zgodne z oryginałem. Im dalej społeczeństwo dryfuje od prawdy, tym bardziej nienawidzi tych, co ją głoszą” – pisał George Orwell. Czyż nie idealnie pasuje to do całej III RP, która z „embarga” na prawdę uczyniła fundament założycielski, i charakteryzuje obecny sposób sprawowania władzy przez Tuska, który uważa, że „domaganie się prawdy jest koniunkturalnym wykorzystywaniem Smoleńska”?
Czy premier Tusk, który zdecydował się iść na wojnę z Kościołem i jego „sektą” „moherami” i „oszołomami”, nie jest żałosny, stwierdzając jednocześnie, że „Polska to nienormalność”, przyznając na „spowiedzi” u Moniki Olejnik, że śpiewa kolędy po niemiecku, PiS nazywa „dziećmi specjalnej troski”, którym najpierw pobłażał, zanim Kaczyński i Macierewicz nie dokonali „zbrodni na psychice narodu”, jednocześnie przed wyborami bierze ślub kościelny? Nie, nie jest żałosny, lecz przebiegły i dobry uczeń, który wykorzystuje mechanizm znany z początków PRL-u - kreując obrazy złych i dobrych księży. Źli są ci, którzy podważają rację władzy, próbują dociekać, wątpić, walczyć o prawdę. Dobrzy księża to tacy, którzy wspierają władzę, dlatego mogą liczyć na miejsce w „salonie” i funkcje medialnych autorytetów, a nawet stołek w radzie nadzorczej Krakchemii SA, obok stołka gen. Janickiego, który tak ładnie nadzorował BOR w Smoleńsku. Bo, w odróżnieniu od prawdy, która jest za darmo, za kłamstwo trzeba płacić. Zły, według rządzących, jest zapewne Antoni Dydycz, biskup drohiczyński, który podczas uroczystej mszy świętej w czwartą rocznicę katastrofy smoleńskiej mówił o „embargu” nałożonym na prawdę smoleńską, o władzy, która zabroniła stawiania zniczy i kwiatów przed Pałacem Prezydenckim, o bezczeszczeniu krzyża i lżeniu wiernych. Źli są ci, którzy poszukują prawdy, jak bezkompromisowy ksiądz Stanisław Małkowski, najbardziej zasłużony polski duchowny, kapelan Solidarności, przyjaciel i współpracownik błogosławionego ks. Jerzego Popiełuszki, który ma odwagę nazwać zło złem, ale i celnie stawia diagnozę: „Wojna przeciwko Polsce trwa, jest to nowa postać stanu wojennego; obok okrutnych i zbrodniczych wydarzeń dokonuje się prędka dekonstrukcja Polski w wymiarze życia, wolności i własności, wspólnego dobra duchowego i materialnego, kultury, tradycji i wiary, tożsamości osobistej i wspólnotowej”.
Ale jak nie wszystkim podobały się kazania bł. księdza Jerzego, którego próbowano uciszyć („zróbcie coś z nim, niech nie szczeka"), tak samo nie wszystkim podobały się słowa księdza Stanisława o złych duchach, które opanowały ojczyznę, więc należy się modlić do św. Michała Archanioła, by wygnać szatana. "Pora już zrobić porządek z księdzem Małkowskim”, napisał senator z PO Jan Filip Libicki, apelując do Kościoła o stanowcze ukaranie kapłana. I zabrzmiało to upiornie, wpisując się w tamten, tragiczny klimat zbrodni z nienawiści do prawdy głoszonej przez duchownych. I odezwali sie szatani, bo słowo „szatan”, jest nieprzetłumaczonym słowem hebrajskim, który znaczy „przeciwnik”, podobnie jak „diabeł” (gr. diabolos), znaczy: oskarżyciel, kłamca, oszczerca. Bezbłędnie zadziałało więc przysłowie „uderz w stół, a nożyce się odezwą” albo niezrozumienie kontekstu, bo szatani to wszyscy Ci, którzy walczą z prawdą, kłamią i mataczą, tolerują ruskie serwery, nie biorą odpowiedzialności za swoje czyny, niszczą i rujnują Polskę. To również ci wszyscy szkodnicy, nierozliczeni ze zbrodni, afer i kradzieży, żyjący na nasz koszt, pasący się na spółkach powołanych do tego, czego nie będzie, którzy przemykają po cmentarzach i robią interesy na stacjach benzynowych, trwonią publiczne pieniądze w knajpach i ekskluzywnych sklepach, są przy tym są pełni buty i arogancji do Narodu. Bo czy nie jest arogancją i cynizmem, by po blisko już 7 latach rządzenia ogłosić, że teraz celem polityki rządu Platformy i PSL-u, będzie bezpieczeństwo i dostatek Polaków? Dzieląc się więc jajkiem w świateczny poranek i składając sobie życzenia, musimy pamiętać, że walka za złem jest naszym obowiązkiem tu i teraz. Bo każde pokolenie ma swój krzyż, który dźwiga. Ale tam, gdzie jest krzyż, jest przecież i nadzieja.
Opublikowano w "Warszawskiej Gazecie"
