Wyrwane z kontekstu: "Rozpinanie" Kościoła

tsole, 17.11.2013

Strzeżcie się, żeby was nie zwiedziono. Wielu bowiem przyjdzie pod moim imieniem i będą mówić: „Ja jestem” oraz „nadszedł czas”. (Łk 21,8)

No dobrze, ale jak rozpoznać tych, którzy są fałszywymi prorokami?
Trzecie tysiąclecie zastało chrześcijaństwo podzielone. Po dziesiątkach schizm, setkach mniejszych i większych rozłamów, których powodem nierzadko była ludzka małość, pycha podobna tej, która towarzyszyła pierwszym rodzicom w raju mamy dziesiątki kościołów i setki, jeśli nie tysiące sekt.

Niestety, nie tak zapewne wyobrażał sobie Mistrz z Nazaretu jedność Jego wyznawców. Cóż, Kościół tworzą ludzie. Normalni, grzeszni ludzie. Do każdego może przypełznąć z mroku wąż, by powiedzieć: „nie dawaj się! Twoje musi być na wierzchu. W końcu w czym jesteś gorszy od innych? Kto powiedział, że to oni mają rację - choćby za nimi stały setki, tysiące lat mądrości przodków? Co to w ogóle za mądrość bez petaflopów i terabajtów?? Teraz dopiero mamy czasy mądrości!”

Jak rozpoznać - także w naszym Kościele, rozpiętym symbolicznie pomiędzy Łagiewnikami i Toruniem - gdzie leży ta prawdziwa ścieżka Kościoła?
Nie panikuj. Przecież to bardzo proste. Przestrzeń między Łagiewnikami i Toruniem w dużej mierze napinają ci, którzy z Kościołem niewiele mają wspólnego, i często życzą Mu wszystkiego najgorszego, choć rzekomo w imieniu Chrystusa gardłują „nadszedł czas”. Zobacz jak się starają! Dobrze wiedzą, że wystarczy uderzyć w pasterza, a owce się rozproszą (por. Mt 26,31; Mk 14,27), więc nagonka na kapłanów trwa w najlepsze.
Tymczasem w Kościele Chrystusowym jest sporo miejsca - dla jednych i drugich. Nie ma żadnej sprzeczności między Łagiewnikami i Toruniem.

Jak rozpoznać tę prawdziwą ścieżkę? Wystarczy podążać śladem wierności i przywiązania do Kościoła. Śladem tych, którzy mocą decyzji i przyzwolenia samego Pana dzierżą jego ster.
To Piotr otrzymał ten ster.
To Jan Paweł II, Papież był Jego prawowitym następcą.
To On został wyniesiony na ołtarze przez swoich następców: Benedykta XVI i Franciszka.
To im i ich nauce winniśmy wierność i posłuszeństwo.
Nie pozwólmy fałszywcom na dalsze „rozpinanie” Kościoła. To dla nas sposobność do składania świadectwa (por. Łk 21,13).

Zaloguj lub zarejestruj się aby dodawać komentarze
Odsłony: 2698

to już przebrzmiała pieśń.Trzeba przyznać ,że to się udało.Teraz uderzono w cały Kościół nie bawiąc się w niuanse toruński czy łagiewnicki.Metoda jest juz tez inna.Przeciwstawia się wiernych duszpasterzom i hierarchii Kościoła przy wspólnym mianowniku traktowania jednych i drugich jako durni i prostaków bez wykształcenia.Jeśli obie strony tego nie widzą i rozumieją tym gorzej.

używam tego zjawiska jako symbolu - nigdy nie wiadomo, kiedy podobne próby zostaną ponowione np. na wypadek gdy "uderzanie w pasterzy" spali na panewce.
Dziękuję za wizytę i pozdrawiam :)

doskonale wiedział jak to się odbędzie ... Przecież ostrzegał, że nie sposób by nie nadeszło zgorszenie ... :)

„Przyszedłem rzucić ogień..” Łk 12 Świeca zapalona Blaskiem rozjaśniona Tajemnica niewyjaśniona Rozłamem zagrożona Strzela do góry językami Pojedynczo ale i parami Światło ciemność przebija Z czasem niekiedy przemija Świeca zapalona Blaskiem rozjaśniona Towarzyszy modlitwom Często i bitwom Ogień ogrzewa, daje nadzieję Jest piękny, ale i „chamieje” Piękny jest urok spokojnego Straszny ognia wzburzonego Jest ogień, który przeraża Ludzkości czasem zagraża Pokoju ziemi nie daje Lecz rozłam rozdaje Ogień żywiołu z piorunami Jest groźny jak tsunami Niesie strach i zniszczenie Niesie sumień zbrudzenie Czasem mocno parzy Nieszczęściem darzy Jednoczy w prawdzie żyjących Dzieli grzechu poszukujących

Świadoma i mocna. Zdaję sobie sprawę z tego,że różni są kapłani:lepsi i gorsi.Ale to moja ocena,tylko,że i ja nie składam się z samych cech dodatnich. "Pan jest Pasterzem moim ..",ale kapłani są mi niezbędni dla sprawowania sakramentów. Chciałabym napisać więcej,ale wiara jest dla mnie czymś niezwykle osobistym. Pozdrawiam pięknie Tsole.

wiara zawsze jest czymś niezwykle osobistym. Ale chrześcijaństwo jest wiarą szczególną. Jej rdzeniem są relacje interpersonalne (kochaj bliźniego swego jak siebie samego). Jest więc wiarą, która nie może się ograniczyć do kontekstu osobistego, tak jak jest to możliwe w przypadku wielu religii Wschodu. Za sprawą przykazania miłości bliźniego, staje się religią nie jednostek, a całych społeczności. Dlatego moim zdaniem tak ważne są społeczności wiernych - w tym szczególnie KRK, który uważam za niekwestionowanego sukcesora misji Chrystusa.
Pozdrawiam równie pięknie :)