Gliński - zły pomysł, Hofman - zły wykonawca

Był Piotr Gliński dobrym kandydatem na szefa rządu technicznego, ponieważ był człowiekiem środka - niegdyś związanym z Unią Wolności. Rząd techniczny to nie miał być rząd PiS-u. Fakt, iż zabrakło politycznej woli zagrania tą kartą, nie obciąża samego profesora. Jednak dalsze „pomysły na Glińskiego” – wymienianie jego osoby w kontekście stanowiska Prezydenta RP i walka o prezydenturę w Warszawie – świadczą źle o profesjonalnej partii, a taką chce być przecież Prawo i Sprawiedliwość.
 
Ja rozumiem, że PiS ma dług wdzięczności wobec Piotra Glińskiego, jednak fakt, że stał się on etatowym kandydatem do wszystkich możliwych funkcji publicznych, powoduje zgranie tej karty. Profesor Piotr Gliński to z pewnością zacny, wartościowy i mądry człowiek. Byłby znacznie bardziej kompetentnym zarządcą stolicy niż p. HGW (ale o to skądinąd nietrudno). Jest wybitnym przedstawicielem polskiej inteligencji – tej specyficznej i nie znanej w krajach Zachodu formacji społecznej. Z całym jej depozytem patriotyzmu, etosem służby publicznej i hołdowaniem wartościom. Tacy ludzie tworzyli kiedyś elitę narodu (dziś wmawia się nam, że tworzą ją celebryci). Jednak prezydentura Warszawy nie może być nagrodą pocieszenia – dla nikogo. A niestety tak właśnie postrzegali wyborcy wysunięcie – poza wszystkim przedwczesne - kandydatury Glińskiego (wszyscy mamy przecież w pamięci podobny zabieg z Marcinkiewiczem).

Jest oczywiste, że włączenie się PiS-u w kampanię referendalną musiało się wiązać z pokazaniem personalnej alternatywy dla HGW. Ale dla obserwatora z prowincji, jakim jestem, naturalnym kandydatem Prawa i Sprawiedliwości na to stanowisko był Czesław Bielecki.
 
W ocenie wyników referendum funkcjonariusze Prawa i Sprawiedliwości robią teraz dobrą minę do złej gry. Zbigniew Girzyński:
 
Gdyby udało się odwołać Hannę Gronkiewicz-Waltz, to byłby to ogromny sukces, a tak jest umiarkowany. PO twierdzi, że referendum zostało zawłaszczone przez PiS. Skoro tak, to jest to najlepszy wynik, jaki nasza partia kiedykolwiek uzyskała w Warszawie. Prawie 350 tys. głosów – nigdy tyle nie zdobyliśmy. Nawet w czasach, kiedy sięgaliśmy po władzę. Ciuteńkę nam zabrakło do odwołania pani prezydent. Ale może to i lepiej, bo zmobilizuje nas to do dalszej pracy.
 
Adam Hofman:
 
Bez nas do referendum poszłoby 8-10 proc. warszawiaków. W 2007 roku w Warszawie na PiS oddano 316 tysięcy głosów. Teraz w referendum do urn poszło 340 tysięcy wyborców.
 
Usprawiedliwianie się jest tyleż naturalne, co żałosne. Obaj panowie ignorują fakt, iż działali w koalicji z innymi siłami i wspomniane 10% należy od wyniku odjąć – a wtedy wychodzi szydło z worka: Prawo i Sprawiedliwość zmobilizowało  mniejszy elektorat niż w 2007 roku. Adam Hofman nie może być z siebie dumny.
 
Nie da się zagadać faktu, że PiS poszedł o jeden most za daleko. Po sukcesach w Elblągu i na Podkarpaciu wydawało się, że wzbiera fala niechęci wobec PO i Warszawa będzie do zdobycia z marszu. Może i była, ale generałowie zawiedli. Warszawiacy nie chcieli umierać za PiS, wiedzieli dokładnie – a Tusk zadbał o to, by powiedzieć im to wprost – że bez względu na wynik nic przez najbliższy rok w Warszawie się nie zmieni i PO pozostanie u żłobu.
 
Wiem, że łatwo jest wytykać błędy ex post, więc powiem inaczej: Wynik referendum jest sukcesem spin doktorów Platformy, którzy dostrzegli jak łatwo jest przekłuć balon niechęci i irytacji warszawiaków rządami HGW. Wystarczyło, że pokazała się w kilku miejscach, pouśmiechała, naobiecywała – i jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki z pazernej bufetowej stała się znów sympatyczną Hanką, której nie wolno krzywdzić. Aparat medialny na usługach Platformy zrobił resztę – i wyborcy zostali w domach.
 
Jaki z tego morał? Profesorze, jeśli nie potrafisz, nie pchaj się (następnym razem) na afisz. Spin doktorze, schrzaniłeś – odejdź.