Refleksja po III Rocznicy

Ten diabeł z piekła rodem, Antoni Macierewicz, najwyraźniej postradał zmysły. Jest tak niewiarygodnie bezczelny, że, od miesięcy, podważa dogmat Świętej Księgi Sekty Kewlarowej Brzozy, czyli Raportu Millera, inspirowanej Raportem Anodiny, który, z kolei, ma swoje źródła w iluminacji profetycznej, która na panią generał, wprost z Kremla, zstąpiła...

A sprawa jest „arcyboleśnie prosta”, że zacytuję klasyka...

Raport Millera jest mniej warty niż papier, na którym został zapisany. Wiemy o tym my i oni. Ale dla nich stał się księgą kanoniczną kłamstwa, malwersacji i w najlepszym razie dowodem gigantycznej głupoty jego autorów i tych wszystkich, którzy go podpisali, a, w gorszym razie, dowodem na najpodlejszą zadradę. I oni też o tym wiedzą.

Dlatego właśnie bronią go z taką zaciętością i, wręcz, do krwi ostatniej.

Pomijam tu fakt drobny, że wszystko wskazuje na to, że jest dokumentem nielegalnym. To bowiem w Polsce Tuska i Komorowskiego nie ma żadnego znaczenia...

Wdawanie się w spory, tak zwane dyskusje i ciągłe odpieranie ich ataków, wieczne tłumaczenia, że nie jesteśmy wielbłądami, nie mają, jak sądzę, sensu. Często zaś zamieniają się w pyskówkę i są urządzaniem sobie jaj z pogrzebu. My nie możemy tańczyć tak jak oni nam zagrają.

W sprawie smoleńskiej, a przede wszystkim, posmoleńskiej katastrofy nic się nie zmieni dopóty dopóki władza będzie pozostawała w ich rękach.

Tak więc my powinniśmy mówić i pisać prawdę, bo prawda ta musi ich przytłoczyć. Stać się młyńskim kamieniem uwieszonym u ich szyi. To jednak nie wystarczy.

Ale, by cokolwiek mogło się zmienić rzeczywiście i na stałe, trzeba ich pozbawić władzy. Trwanie ich rządów to dalsze matactwa, kłamstwa, kalumnie, prowokacje. Ta banda bowiem walczy o życie i, nie miejmy złudzeń, nie zawaha się użyć wszelkich środków i metod, by trwać.

Dzisiejsza walka polityczna w Polsce nie jest li tylko normalnym, politycznym sporem. Jest wojną o być albo nie być. Polski i Polaków.

Boję się jednak, że dzisiaj żadna „pokojowa rewolucja” zdarzyć się nie może. Może, za to, rewolucja faktyczna, która po pierwsze nie odbywa się bezkrwawo a, po drugie, jak każda z dotychczasowych, musi zjeść, wcześniej czy później, własne dzieci.

I nie wiem czy lepiej jest ten wraży rząd obalić, czy lepiej poczekać aż to wszystko szlag nagły trafi?

Jednak, po doświadczeniu III Rocznicy, nie widzę innego sposobu na odebranie ukradzionej Ojczyzny jak zmiana retoryki, i rozpoczęcie realnych działań przez PiS. Bo to jest jedyna, ogólokrajowa struktura, potencjalnie zdolna do zjednoczenia WSZYSTKICH sił patriotycznych.

Tylko powszechne zjednoczenie, bez względu na różnice zdań i akcentów, bez względu na mniejsze czy większe urazy, pretensje, zaszłości i radykalne, jasne przesłanie, że idziemy razem by ocalić Ojczyznę, może dać efekt.

Próby oparcia protestu na grupach zawodowych czy wielkoprzemysłowej klasie robotniczej są dziś mrzonkami.

Wielkoprzemysłowa klasa robotnicza nie istnieje, bo nie ma przemysłu. Związki zawodowe są słabe, skłócone i rozbite a należy do nich wszystkich c.a. 7-10% pracowników najemnych i żadna to realna siła.

Dziś ruch protestu musi pójść „w poprzek” środowisk pracowniczych i regionalnych. Musi skupić zarówno pracujących jak i bezrobotnych, musi zaangażować mieszkańców miast, miasteczek i wsi.

A jedyną rzeczywistością, która dziś łączy ludzi to nie Smoleńsk czy fakt rozkładu państwa, tylko bieda ludzi dojrzałych i ukradzione marzenia młodych. To jest jedyne spoiwo łączące ludzi bez względu na status społeczny, miejsce urodzenia, wiek ale i poglądy polityczne.

Sądzę więc, że podchodząc do sprawy całej pragmatycznie a nie emocjonalnie, to ”spoiwo” należy wykorzystać i na nim zbudować masowy bunt Polaków.

Albo czekać, że się stanie samo...

A moim rówieśnikom tę piosenkę przypominam... Co się stało z naszą klasą?

No właśnie, co?