Ubaw z Rybińskim na sto fajerek

Media wszelakie, nawet te uznawane za prawicowe nie omieszkały skomentować wypowiedzi prof. Rybińskiego o  owym tysiącu złotych miesięcznie na każde urodzone dziecko i to o zgrozo przez okres 18 lat ! Od zwyczajnych kpin, poprzez niedowierzanie, a na końcu do czegoś,  co można by nazwać konsternacją, by podsumować, że najlepiej zrobili ci, co zmilczeli. Faktycznie – w pierwszym odruchu zdrowego rozsądku – ten pomysł Rybińskiego można by uznać za „od czapy” co najmniej.   Abstrahując jednak od kwoty, bo równy tysiąc nie wynika z jakichkolwiek obliczeń, należy przyznać, że profesor dostrzega rzecz dla Polski najbardziej istotną, by nie napisać, że fundamentalną – wartą podjęcia ekstra rozwiązań. Chodzi oczywiście o spadek populacji ludzi zamieszkujących Polskę, który należy do największego nie tylko w Europie, ale i na świecie. Napisałem przed chwilą o zdrowym rozsądku. Ten zdrowy rozsądek podpowiada nam jednak, że Polska w sytuacji w której się obecnie znajduje, po prostu nie przetrwa . Do tak biednego kraju nawet biedniejsi od nas ludzie nie przyjadą, by rodzić tu dzieci.   Niedługo miną 23 lata od transformacji ustrojowej i  8 lat od wejścia do Unii Europejskiej. Zamierzony skok cywilizacyjny na miarę drugiej Japonii się nie spełnił. Zamiast tego Polska się wyludnia i obojętnie jakie statystyki i wykresy byśmy nie przedstawili na dowód tego, że jednak się rozwijamy, to i tak nie zmieni to faktu, że przez te lata nie odrobiliśmy dystansu do Europy jako Naród zamieszkujący ziemię nad Wisłą.   Nadal jesteśmy w szarym ogonie państw europejskich, co dokumentuje PKB w przeliczeniu na mieszkańca. Warto więc postawić pytanie – ile  Polska będzie potrzebowała kolejnych lat,  by zafundować każdemu dziecku takie stypendium o którym mówi Rybiński ?   Czyż to, co on mówi nie jest skalą  wyzwań, które przed nami stanęły w momencie szalejącego kryzysu,  który w Polsce charakteryzuje  się dalszym rozwarstwieniem dochodów społeczeństwa, skutkującym rozwarstwieniem społecznym i brakiem solidarności ? Przecież w roku 2001 średnia pensja była o ok. 100 % wyższa od tej minimalnej. Dziś zaś stanowi ona już ponad 300 % minimalnej, mimo, że ta też wzrosła o prawie 100 %. Trzy czwarte zatrudnionych zarabia poniżej średniej. Trzy czwarte emerytów otrzymuje świadczenia poniżej  1450 zł miesięcznie brutto, czyli przed opodatkowaniem, a do tego dochodzi jeszcze składka zdrowotna. W Polsce do dziś są regiony, do których nie dotarło praktycznie nic z "owoców" owych 23 lat. To jest wprost niewiarygodne, a jednak prawdziwe.   Nie uważacie, że coś tu nie gra ? Dziś Polsce potrzeba jest zmiana w realizowaniu zadań. Potrzebna jest zmiana charakteryzującą  się jednoznacznym odrzuceniem polityki neoliberalnej, a zastąpienie jej społeczną gospodarką rynkową – zapisana zresztą w naszej Konstytucji i już – o ile się nie mylę -  zinterpretowaną na korzyść neoliberalizmu przez Trybunał Konstytucyjny.   Myślę tu o rozwiązaniu podobnym zastosowanym przez Niemcy po II wojnie światowej. Myślę o ordoliberaliźmie, którym  tak niespodziewanie  podparł się   profesor  Rybiński. Niemcy po II wojnie światowej  też  znajdowali się w podobnej sytuacji co Polska. Fatalna demografia, zniszczona gospodarka, ale i plan Marshalla z którego nie zmarnowali ani jednego feniga, o czy świat przekonał się już 25 lat później. Gospodarka oparta na dyscyplinie, proporcjonalnym rozłożeniem kosztów odbudowy gospodarki, zapewnienie miejsc pracy i ostatecznie – zasady gospodarki rynkowej w stosunku do reszty świata. To było coś pomiędzy gospodarką planową, a gospodarką rynkową. Eksperyment się udał.   Przestrzegam więc przed bezrefleksyjna krytyką  Rybińskiego. Każdy kto to robi nie posiada wymaganej ilości wyobraźni, a co się z tym wiąże minimalnej chociażby  wiary w powodzenie, a ostatecznie w narodowy sukces. O Polsce nie mogą decydować ludzie, którym brak wyobraźni i innowacyjnych pomysłów. Czas najwyższy to zmienić.   P.S. Radzę nie czepiać się tego 1000 zł, bo nie o to w tym tekście chodzi.