To właśnie maszeruje faszyzm

Założyłem sobie, że tekst  "na Święta” powinien być pozbawiony zwykłej codziennej bieżączki i  powinien traktować o sprawach -  trochę bardziej, a w zasadzie dużo bardziej  rozciągniętych w czasie, tym niemniej  obecnych w naszym codziennym życiu  -  kształtujących  postawy i  światopogląd.

Nikt do tej pory nie podał wyczerpującej definicji faszyzmu. Funkcjonujące określenia tego  nurtu politycznego są skażone subiektywizmem. Z jednej strony funkcjonują  definicje  badaczy lewicowych i  neoliberalnych, a z drugiej oceny dokonują  konserwatyści czy też  klasyczni  liberałowie. Nawet definicje czysto akademickie, nie skażone polityką  są  zbyt rozwlekłe , a przez to mało czytelne i nie zachęcające do dalszej dyskusji  – co najwyżej do polemiki.  Można by w końcu napisać, że im więcej definicji, tym bardziej jesteśmy dalej od sedna tematu – czym  jest faszyzm. Ja też  nie  mam zamiaru rozwodzić  się nad definicjami faszyzmu. Najlepszą oceną  zjawiska  jest wg mnie analiza programu ( programów) włoskich  faszystów. Trudność jednak polega na tym, że Mussolini był pragmatykiem i  to co w danym momencie było „słuszne” wkrótce okazywało się niepotrzebnym, a w pewnych okolicznościach – niewygodnym balastem.

Mussolini był pierwszym, wielkim współczesnym „pijarowcem”. Gdyby to wszystko działo się dzisiaj, byłby stałym bywalcem prasy dla kobiet wskutek jego licznych romansów oraz prasy brukowej z powodu jego niekonwencjonalnych wypowiedzi. Współcześnie włoska lewica próbuje w jego buty ubrać Berlusconiego, ale gdzież tam jemu do pierwowzoru.

W okresie międzywojennym inny był odbiór słowa „faszyzm” niż to ma miejsce dziś. W początkowym okresie elity europejskie oraz amerykańskie patrzyły na  to co  Mussolini robi we Włoszech z aprobatą. Hitler był niewątpliwie pod jego wpływem, a  Rosja  Sowiecka patrzyła na Włochy z dużą, pozytywną uwagą. Faszyzm był też pierwszym oddolnym , nowoczesnym ruchem młodzieżowym odnoszącym sukcesy na scenie politycznej – tak to wielu ówcześnie odbierało. Nawet gdy  Mussolini stworzył  ustawy  antyprasowe, uważano, że jego metoda rządzenia jest „zasadniczo” nowoczesna. W końcu to Mussolini  jako pierwszy  określił swoją  politykę jako „totalitarną”. Społeczeństwo totalitarne miało podlegać regule –„wszystko w państwie, niczego poza państwem i niczego przeciw państwu”.

Włochy  Mussoliniego  nie były państwem rasistowskim – przynajmniej do roku 1938, chociaż i po tym czasie  nie dokonywano masowych wywózek włoskich Żydów do obozów zagłady. Żydzi byli obecni w otoczeniu i w rządach  „Duce” prawie od samego początku. Ambicją Mussoliniego było stworzenie nowego typu państwa, opartego niejako  o  nową  religię społeczną. Wychodząc z założeń socjalistycznych ewoluował  nie  w kierunku klasycznej  prawicy, ale w kierunku, który dziś  można by określić jako populizm. W czasie swoich rządów stworzył pierwsze państwo  populistyczne , nazwane później faszystowskim. Elementami charakteryzującymi gospodarkę Włoch owego okresu był na przemian korporacjonizm państwowy i wolny rynek. Pomimo walki z kościołem katolickim Mussoliniemu udało się zawrzeć konkordat z Watykanem. Wprowadził także prawa wyborcze dla kobiet.

W tym fragmencie tekstu nakreśliłem tylko niektóre elementy rządów Mussoliniego. Jego rządy bezsprzecznie  były  rządami dyktatorskimi, gdzie elementy  charakteryzujące demokrację były systematycznie rugowane, a terror – nie zawsze wywoływany przez Mussoliniego – był przerażający głównie z powodu  w jaki był  on nagłaśniany przez Faszystów. Sam Mussolini określał swoją  politykę  jak „trzecią drogę”. Nie rozdzielał polityki, ani partii politycznych na lewicowe i prawicowe – przynajmniej do czasu. Wszystkie partie miały  służyć  Państwu – nowej Świątyni Człowieka.

Wśród środowisk lewicowych i neoliberalnych funkcjonują  pojęcia , którymi te środowiska określają wszystkich tych, którzy się z nimi nie zgadzają i bynajmniej nie dotyczy to tylko „prawicy”. Po prostu  – „kto  nie z nami, ten wróg”. Do tych określeń należą takie jak – rasista, seksista, homofob, chrześcijanista (nowość!), co ma mieć negatywne   konotacje  z określeniem  „islamista”. Wszelkie rekordy bije zaś określenie „faszysta”, którym mainstream szasta na lewo i na prawo bez opamiętania. Okazuje się, że to słowo może być używane bezkarnie, bo mało kto  wie, co znaczy, ale wszyscy wiedzą, że to określenie wyjątkowo negatywne i zarazem perfidne, a więc dlatego jest wykorzystywane zdecydowanie w nadmiarze. Gdyby jeszcze wystarczało samo określenie, można by nad tym przejść do porządku dziennego i zalecić tym, którzy powyższych słów używają niejako potocznie, by  częściej  spoglądali w lustro.

Gorzej gdy  na tej  podstawie buduje się zdania o istotnym, było nie było znaczeniu. Jeżeli  Al   Gore mówi – „ci co zaprzeczają globalnemu ociepleniu, to tak jakby zaprzeczali Holokaustowi”, to jak odpowiedzieć na tak absurdalny argument ?   Na tym właśnie polega „trik” ze słowami uznanymi powszechnie jako  niekwestionowane w wymowie, a niekoniecznie znane ze swojego znaczenia.

Mussolini w początkach swej socjalistycznej działalności  jako  redaktor „La Lotta di Classe” napisał – „flagę państwową uważamy za szmatę, którą należy wepchnąć w kupę łajna”, za co  m.in. został uwięziony na pół roku. Dziś  zaś   można praktycznie bezkarnie  lżyć symbole narodowe i religijne – czyżby z powodu domniemanej walki z faszyzmem ?

Zacytowane zdanie, które wypowiedział Al  Gore  jest wielce symptomatyczne, bo jest przykładem wielorakich konkluzji wyrażanych werbalnie i na piśmie, które tworzą  zaskakujące opinie i zadziwiające teorie. Wszystko to zaś w oparach „nowomowy” zmieniającej znaczenie kluczowych słów.  W takich okolicznościach  może się urodzić –  w warunkach niekwestionowanej demokracji – coś nowego. Coś o co  lewicowy i neoliberalny mainstream tak zabiega. Na dziś mamy już ideologię „Gender”,  kształtującą w zarysie zachowania  człowieka już od wieku  małego  dziecka. To się powinno kojarzyć.  I to zdecydowanie negatywnie.

Powszechnie uważa się, że ideowym ojcem faszyzmu był Jean-Jacques Rousseau i tak się dziwnie składa, że znajduje on poczesne miejsce w kanonie lektur wspomnianego lewicowo-liberalnego establishmentu. Czy więc przypadkiem faszyzm nie jest im potrzebny z praktycznego punktu widzenia ?

Jeden z lewicowych  amerykańskich  publicystów  powiedział – „Kiedy faszyzm dotrze do Ameryki, to nie będzie to ruch ludzi w brunatnych, czy czarnych koszulach. Nie będzie wysokich butów. Przyjdą w butach „Nike” i koszulkach z emotikonami uśmiechów. Z uśmiechniętymi buźkami. Faszyzm… Niemcy przegrały II Wojnę Światową. Faszyzm ją wygrał”.

Paradoksalnie należałoby się z tym zgodzić. Czyż my tego nie obserwujemy na co dzień. Czyż  ten przemarsz już się nie zaczął i trwa… ?

I bynajmniej nie maszeruje Mussolini.