Jak koalicja broniła ministra Arłukowicza?

1. Wczoraj klub Prawa i Sprawiedliwości przedstawił w Sejmie wniosek o wotum nieufności dla ministra zdrowia Bartosza Arłukowicza.
Wniosek w tej sprawie został złożony jeszcze w grudniu poprzedniego roku, kiedy to doszło to trwającej kilka dni blokady przyjęć dzieci do warszawskiego Instytutu Matki i Dziecka na skutek jak tłumaczono wyczerpania się limitów przyjęć w roku 2012, a ponadto jego kierownictwo, zostało poinformowane, że NFZ nie będzie płacił za tzw. nadwykonania ze względu na brak środków finansowych.
Po nagłośnieniu tej sprawy przez media, w obawie, że może ona poważnie zaszkodzić notowaniom Platformy, minister Arłukowicz nakazał Funduszowi uruchomienie dodatkowych środków dla Instytutu i przyjęcia wznowiono.
Ale takich wydarzeń w postaci nieprzyjmowania pacjentów w ostatnich miesiącach roku, ze względu na wyczerpanie limitów przyjęć, było co niemiara w wielu placówkach ochrony zdrowia w Polsce i działo się tak już pod kierownictwem ministra Arłukowicza zarówno w roku 2011 jak i 2012.
2. Bardzo negatywnie oceniliśmy również skutki wprowadzenia tzw. ustawy refundacyjnej. Miała ona spowodować poprawę dostępności pacjentów do leków refundowanych, a także obniżyć koszty ponoszone przez pacjentów przy nabywaniu leków.
Okazuje się, że w roku 2012 NFZ zaoszczędził około 1,8 mld zł na refundacji ale odbyło się to głównie kosztem dodatkowych wydatków pacjentów na leki. Pacjenci zapłacili za leki refundowane około 0,5 mld zł więcej niż w roku poprzednim, co więcej okazało się, że ze względu na rozwiązania zawarte w ustawie (między innymi strach lekarzy przed karami finansowymi) około 10% wystawianych recept to recepty pełnopłatne w sytuacji kiedy powinny być refundowane. To kosztowało pacjentów dodatkowo około 0,8 mld zł.
Okazało się ponadto, że aż 27% pacjentów w roku 2012, nie wykupiło wystawionych przez lekarzy recept lub wykupiło je tylko częściowo, ze względu na brak środków finansowych.
Przedstawiciele Platformy i PSL-u i sam minister Arłukowicz w debacie, ustawę refundacyjną chwalili, głównie przez pryzmat oszczędności jakie przyniosła NFZ-owi.
3. We wniosku o wotum nieufności zostały przedstawione jeszcze dodatkowe argumenty jak rosnące gwałtownie zobowiązania w ochronie zdrowia mimo masowego powoływania spółek w miejsce dotychczasowych zakładów opieki zdrowotnych. Zobowiązania ogółem wzrosły do 11 mld zł, a zobowiązania wymagalne do kwoty 3,5 mld zł.
Wydłużył się i to zdecydowanie czas oczekiwania na wizyty u lekarzy specjalistów w niektórych województwach są to okresy wielomiesięczne co przy niektórych rodzajach chorób (np. nowotworowych), oznacza tworzenie zagrożenia dla życia pacjentów.
Do absurdalnych bo wręcz kilkuletnich okresów, wydłużył się czas czekania na niektóre zabiegi operacyjne (np. zaćmy czy wszczepienia protezy stawu biodrowego).
Wreszcie wdrożono zbudowany za ogromne pieniądze tzw. system eWuś, który na podstawie numeru PESEL pozwala określić czy pacjent ma ubezpieczenie zdrowotne czy też nie, tyle tylko, że zgodnie z zapisami Konstytucji każdy obywatel RP ma dostęp do opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych.
System eWuś tak naprawdę eliminuje tylko z dostępu do opieki zdrowotnej w Polsce pojedynczych pacjentów pochodzących z zagranicy, którzy na przykład przebywają na terytorium RP nielegalnie albo gości zagranicznych bez stosownego ubezpieczenia wykupionego w swoim kraju.
4 Ministra bronili zgodnie przedstawiciele klubów Platformy i PSL-u, głównie przy pomocy stwierdzenia, że ta koalicja przeznacza o wiele więcej środków na opiekę zdrowotną niż było to w okresie rządów PiS (choć ilość środków w NFZ rośnie przecież proporcjonalnie do wzrostu funduszu płac wypłacanych pracownikom), a także argumentów w stylu, że za rządów PiS-u, było jeszcze gorzej w ochronie zdrowia.
Bronił się i sam minister Arłukowicz (premiera Tuska nie było, leży nomen omem chory w szpitalu) ale i w tym przypadku argumentów merytorycznych nie było „ani na lekarstwo”.