Stefan N. przekracza granicę NRD

Obudziła mnie ciężka, rogowa oprawka okularów, przesuwająca się w dół nosa. Pociąg  zatrzymał się, byłem zziębnięty i przerażony. Spojrzałem  przez szczelinę między zasłonkami. Wzdłuż peronu biegali jacyś panowie z owczarkami niemieckimi w ciemnych mundurach. Od dziecka bałem się psów i ciemnych mundurów. Ściślej od 6 roku życia, czyli  od momentu kiedy SOK-iści z psami zgarnęli z peronu III w Łomży,  tatusia, pana Gozdanka i wujka Mietka. Wracaliśmy ze ślubu cioci Rozalii w Zambrowie. Wujek Mietek wybił  szybę w przedziale, to jednak nie była jego wina, szybę ktoś wcześniej obluzował.  Na peronie III w Łomży zostałem sam. Gdyby nie okulary i  przechodzący obok patrol WSW prawdopodobnie zamarzłbym. Żołnierze w białych otokach zauważyli światło latarni odbijające się w moich okularach, sądzili, że ktoś zostawił na ławce dwie zapalone latarki. Za okularami leżałem ja, w stanie hibernacji. Odwieziono mnie do Izby Dziecka, byłem ocalony. Dlatego boję się peronów, psów i czarnych mundurów. Nad peronem, zielonkawym światłem mrugał radośnie  napis " Friedrichstrasse " Zupełnie nie rozumiem dlaczego ten napis tak radośnie mrugał.  W jednej chwili zrozumiałem, byłem w Niemczech, więc  oczywiste, że musiały być owczarki niemieckie. Gdyby odprawa odbywała się w Zakopanem to pewnie wzdłuż peronu biegałyby owczarki podhalańskie. Takie są zasady. Zapytam Wiesława Pilcha - Chińczyka czy na przejściu granicznym  z ChRL biegają pekińczyki. Wiele słów dobiegających z korytarza i peronu byłem w stanie rozpoznać, to były słowa jakie wielokrotnie wypowiadał Emil Karewicz, główny bohater " Stawki większej niż życie " Lubiłem pana Karewicza ponieważ był to jedyny znany mi Niemiec obdarzony poczuciem humoru. Stanisław Mikulski był nieco poważniejszy, co jednak nikogo nie powinno dziwić. Na jego barkach spoczywał los wojny, poza tym był I Sekretarzem POP PZPR  w Teatrze Polskim, nie mógł sobie pozwalać na takie fanaberie jak Brunner. Brunnera ceniłem również za to, że zrozumiał swój błąd i pod Grunwaldem był już po naszej stronie. Za co - jak pamiętam -  został nagrodzony, nawet dość wysokim stanowiskiem. Kluzik - Rostkowska mogłaby panu Karewiczowi pozazdrościć, czasem zdrada bywa sowicie wynagrodzona, a czasem zostajemy w tym samym czerwonym żakiecie. Z tych filmowych rozmyślań wyrwał mnie nieprzyjemny głos - Pass un Zoll kontrolle Aussweise bitte ! ! wypowiedziane w języku, który u nas  na podwórku uważany był za obraźliwy.  W przedziale stał człowiek łudząco podobny do Stanisława Mikulskiego.  Taki sam mundur, takie same wyłogi, identyczna czapka, pas i kabura. Jedynie naszywka na rękawie, Grenztruppen der DDR wskazywała, że nie jest to na pewno hauptmann Abwehry. Podałem swój nowiutki paszport. Paszport się nie domykał, ponieważ z powodu dużych okularów pan fotograf musiał zrobić wypukłe zdjęcie. Niemiec pomacał zdjęcie, przy okazji miażdżąc jedno szkiełko,  sprawdzał czy  pod zdjeciem nie ma mikrofilmów. - Bescheinigung ! warknął. Podałem pismo w jezyku niemieckim podpisane przez panią prof. Tatianę Gierek, zaświadczające, że jestem wątpliwego zdrowia, mam słaby wzrok i lepiej mnie nie denerwować. Wachman wymamrotał na koniec nazwisko Gierek, stuknął obcasami i zasalutował. Widocznie nazwisko to było mu wcześniej znane. Krzywiąc się, oddał mi papier. Stojąc już na korytarzu zawołał - Günther ! Günther ! Komm Sie bitte. Zobacz jakie ten polnische kurduppeln ma grosse brille. To było o mnie, mój towarzysz podróży nie był Polakiem i miał mniejsze okulary. Po minucie grenschutze wysiedli z pociągu, śmiejąc się w typowy enerdowski sposób, rodem z Friedrichstadt - Palast. Pociąg zniecierpliwiony obwąchiwaniem wszystkich osi przez owczarki niemieckie, ponownie ruszył. Wagony zaczęły przetaczać się przez Szprewę. Umęczony zasnąłem.