"Szczęście ty moje" - film Siergieja Łoźnicy, który mieliśmy okazję obejrzeć na kanale Kultura w ostatni piątek, pokazuje upiorny świat rzeczywistych Proletów, Proletów współczesnej i minionej Rosji, fabularny film dokumentalisty opowiadający świdrujące do kości historie prawdziwe składające się na codzienność zwykłych ludzi.
Winstonowi nie przyszło do głowy, że degeneracja elit, zarówno tej węższej rządzącej, jak i szerszej, wspierającej rządzącą, musi prowadzić do nie mniej głębokiej degeneracji reszty zbiorowości. Dokładnie tak od dziesiątek lat dzieje się w Rosji. Szatańska ideologia stawiająca sobie za cel stworzenie nowego człowieka (próbowano stworzyć też nowego ziemniako-pomidora przez krzyżowanie) w połączeniu z konstytutywną zasadą braku zasad, ten ciągle odżywający w historii ludzkości wirus uzurpacji i zniewolenia karmiony umysłową ociężałością intelektualistów uważających się za postępowych i odwiecznymi grzechami ludzkimi na czele z pychą, musiał w końcu doprowadzić do tego co pokazał w swoim filmie Łoźnica. Skażono wirusem tym także podbite sąsiednie kraje po wymordowaniu bądź zneutralizowaniu w inny sposób wszystkich, którzy próbowali przeciwstawić się tej epidemii absurdu.
Rok 1989 dawał szansę na odwrócenie. Nie udało się. Nie tylko w Rosji, nie tylko na Ukrainie, nie tylko w wielu innych podbitych przez Bolszewików krajach. Nie udało się również w Polsce. Od 2007 roku mamy znów Partię Wewnętrzną, która oszukuje nawet wówczas, gdy nie musi. Ma to w swej bolszewickiej krwi. W ciągu pięciu lat wyrosło
- Ministerstwo Prawdy, którego celem jest budowanie Matriksa i nieustanne fałszowanie wszelkich informacji za pomocą potężnych tub "zaprzyjaźnionych" mediów.
- Ministerstwo Miłości, odpowiedzialne za kampanie nienawiści, administracyjne i sądowe nadużycia, policyjne akcje przeciwko buntującym się i różne prowokacje mające skompromitować "wrogów ludu", inwigilację oraz seryjne samobójstwa, wypadki i katastrofy.
- Ministerstwo Obfitości, zajmujące się nabijaniem kabz członkom Partii Wewnętrznej i wybrańcom z Partii Zewnętrznej w niezliczonych aferach korupcyjnych i przekrętach oraz drenowaniem kieszeni obywateli.
Mamy także Partię Zewnętrzną - partię beneficjentów PRLu, posowieckich elit, sitw powiązanych wzajemnymi zależnościami i czerpiących z nich korzyści, zajmujących niezasłużenie wysokie pozycje społeczne, wśród nich członkowie klubu tych co "pierwszy milion ukradli" i następne też.
Mamy wreszcie Proletów, inaczej niż u Orwella uczestniczących w seansach nienawiści przeciwko każdemu wskazanemu przez Partię Wewnętrzną Emmanuelowi Goldsteinowi.
To wszystko musi prowadzić i polskich Proletów do zachowań pokazanych przez Siergieja Łoźnicę, rzeczywistości, w której nie obowiązują żadne normy moralne, w której szlachetny gest jest dziwny, niepokojący odbierany jako podstęp by kogoś oszukać, okraść, zamordować. Ten klimat już da się odczuć w instytucjach publicznych, na ulicy, w pracy, a nawet w relacjach rodzinnych. Jeśli okażesz słabość, zagryzą. Wygrywają ci, którzy lepiej kiwają. Lepiej kiwają zaś ci, którzy mają miej hamulców. Ten proces degeneracji trudno zatrzymać, gdy z kiwania całego narodu uczynili cnotę rządzący od swoich pierwszych dni. Komorowski wraz ze wspierającą go ruską agenturą rozpoczął marszałkowanie od próby okiwania Komisji Likwidacyjnej WSI, a Tusk od afery hazardowej, stoczniowej itd. niezliczonych afer prokuratorsko-sądowych, itd.
Siergiej Łoźnica dopisał do orwellowskiej beznadziei nowy rozdział. Rozdział o Proletach zaczerpnięty z rosyjskiej rzeczywistości z okolic Smoleńska.
Czy Stalin mógł znaleźć lepsze miejsce do ludobójstwa na polskich elitach w 1940 roku? Czy Putin mógł znaleźć lepsze miejsce do dokonania najstraszliwszego w historii świata mordu przywódcy i elity niepodległościowej sąsiedniego kraju?