1. Pod koniec poprzedniego tygodnia media były pełne informacji jak to po telefonicznej rozmowie premiera Donalda Tuska z szefem Komisji Europejskiej Jose Barroso, ten drugi zgodził się na odliczanie kosztów reformy emerytalnej w Polsce od corocznego deficytu finansów publicznych i długu publicznego. Już wtedy pisałem, że to hucpa, bo na takie rozwiązanie mogą zgodzić się tylko wszystkie kraje członkowskie na posiedzeniu Rady UE, a szef KE najwyżej takie propozycje może przygotować.
Pisałem także, ze wiodące kraje członkowskie będą w tej sprawie niezwykle ostrożne po doświadczeniach Grecji, ponieważ manipulacje statystykami przez ten kraj doprowadziły do tego,że teraz na jego finansowanie w wysokości 110 mld euro musiały się złożyć wszystkie kraje strefy euro a w szczególności Niemcy i Francja. Media jednak jak w amoku powtarzały Polska osiągnęła sukces, a rząd uzyskał oddech, żeby przygotować reformę finansów publicznych tak jakby nie miał na to czasu przez ostatnie 3 lata.
2. Na początku tego tygodnia okazuje się, ze żadnego sukcesu nie ma, a Rada Unii Europejskiej i to dopiero na wiosnę 2011 roku być może przygotuje rozwiązanie, które krajom przeprowadzającym reformę systemu emerytalnego pozwolą na pomniejszenie deficytu finansów publicznych o coroczne wydatki na tą reformę. Co więcej będzie to możliwe w sytuacji kiedy deficyt finansów publicznych dane kraju członkowskiego będzie wyższy od 3% PKB (kryterium z Maastricht ) właśnie o koszty reformy emerytalnej.
W przypadku Polski koszty te wynoszą w ostatnich latach około 1,5% PKB (24 mld zł) rocznie co oznacza, że jeżeli deficyt finansów publicznych wynosił by około 4,5% PKB to wtedy Komisja Europejska przyjmowała by ,że wobec Polski nie trzeba wszczynać procedury nadmiernego deficytu i ewentualnie grozić zamrożeniem przekazywania naszemu krajowi środków z Funduszu Spójności.
Tyle tylko,że w ostatnich latach deficyt finansów publicznych wynosi corocznie powyżej 7% PKB, a w kończącym się roku 2010 deficyt ten wyniesie co najmniej 8% PKB czyli blisko 120 mld zł. Przy takim stanie finansów publicznych, próba przekonywania Komisji Europejskiej, że deficyt finansów publicznych wynoszący 8% PKB jest głównie spowodowany wydatkami na reformę emerytalną wynoszącymi 1,5% PKB, wygląda na próbę wręcz samobójczą.
3. Z kolei w sprawie liczenia wysokości długu publicznego nie zmieni się nic. Nie ma zgody krajów członkowskich na manipulacje statystykami i w tej sytuacji próby naszego kraju zmiany definicji długu publicznego forsowane na forum Rady UE, były wręcz kuriozalne. I tak Komisja Europejska wie,że Polska wg swojej definicji długu,zaniża go o blisko 2 % PKB między innymi poprzez fakt,że do sektora finansów publicznych nie jest zaliczany Krajowy Fundusz Drogowy, który do tej pory pożyczył już na rynku przynajmniej 20 mld zł.
W sytuacji kiedy Minister Rostowski po raz kolejny zapewnia,że przygotował taki projekt budżetu państwa na 2011 rok, aby dług publiczny nie przekroczył 55% PKB już po 3 kwartałach roku 2010 dług ten wg metody krajowej wyniósł 53,7% PKB a według metody unijnej 55,4% PKB i zapewne do końca roku osiągnie poziom 57% PKB co KE przewidywała w swojej prognozie.
4. Tak wygląda większość większość sukcesów rządu Donalda Tuska. Najpierw jest poufna informacja z Kancelarii Premiera. Później dopytywany przez dziennikarzy premier Tusk uchyla rąbka tajemnicy o nieuchronnym sukcesie. Następnie zaprzyjaźnione media przez parę dni analizują ten sukces, a niezależni eksperci odpytywani przez dziennikarzy(najlepiej z z Rady Gospodarczej przy Premierze) go potwierdzają.
I tak rząd Tuska kroczy od sukcesu do sukcesu tyle tylko, że to sukcesy przeważnie papierowe. A najistotniejsze dla Polski sprawy leżą odłogiem albo są załatwiane po cichu w taki sposób, że za jakiś czas negatywne efekty nas przygniotą tak jak słynny pakiet klimatyczny.