Święto żołnierzy „Wyklętych”

W moim wpisie związanym z rocznicą powstania AK napisałem, że walka prowadzona na terenie kraju w różnej formie przeciwko obu okupantom zarówno w czasie wojny jak i po jej zakończeniu stanowi nierozerwalną ciągłość.

Niestety do dnia dzisiejszego ten fakt nie został właściwie usytuowany w oficjalnie uznanej historii, co pozwala na najrozmaitsze interpretacje walki z sowiecką okupacją aż do uznania jej za „wojnę domową” z oczywistym celem zrównania pozycji zdrajców z walczącymi o wolność i niepodległość.

Ustanowienie zawnioskowanego przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego dnia „Pamięci Żołnierzy Wyklętych” jest jedynym urzędowym uznaniem tej walki, ale dotąd nie nastąpiło zrównanie w prawach kombatanckich z uczestnikami wojny przeciwko Niemcom.


Mamy zatem do czynienia z jeszcze jednym przypadkiem paliatywu stosowanego nagminnie wobec faktu braku osądzenia PRL i jej instytucji.

Przypomnienie Polakom, czym była walka z sowiecką inwazją i okupacją w Polsce stanowi zapewne jakieś zadośćuczynienie po dziesiątkach lat prześladowań i zapomnienia, powinno to jednak nastąpić nie tylko w postaci odświętnej gali, ale przede wszystkim w podręcznikowej formie wyjaśnienia, czym ta walka była.

Rozmiar jej przekraczał wysiłek zbrojny Powstania Styczniowego, a przecież doczekało się ono właściwego umieszczenia w polskiej historii.

Należy też mieć na uwadze, że walka ta nie była prowadzona wyłącznie w czasie drugiego wkroczenia Sowietów na ziemie polskie w 1944 roku, ale zaczęła się już 17 września 1939 r. i była prowadzona od tej chwili bez przerwy aż niemal do lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku.

Słabością oceny walki z Sowietami jest brak formalnego oświadczenia polskich władz, że z dniem 17 września 1939 roku na skutek zdradzieckiej agresji ZSRS na Polskę znaleźliśmy się w stanie wojny. Podobno zaniechanie podjęcia tej decyzji zostało wbrew oczywistemu faktowi wymuszone przez ambasadora brytyjskiego, co było zresztą jednym z licznych dowodów brytyjskiej zdrady. Wprawdzie generał Sikorski, jako Naczelny Wódz i premier stwierdził, że Polska znajduje się w stanie wojny z Sowietami, ale żadna oficjalna nota nie została w tej sprawie wydana.

Ten prawny stan rzeczy nie zmienia sytuacji faktycznej, która wymaga odpowiedniego usytuowania jej w polskiej historii.


Poza względami historycznymi i kształtowaniem świadomości narodowej istnieje do dnia dzisiejszego nie wyrównany rachunek strat i krzywd, o których nie można zapomnieć.

Należą do nich przede wszystkim:
- zabór niemal połowy ziem Rzeczpospolitej,
-grabież mienia polskiego,
-zagrabienie i niszczenie polskich dóbr kultury,
-rujnowanie polskiego dorobku materialnego,
-wywożenie polskich obywateli w głąb Rosji i zabór ich mienia.

Najboleśniejszą i nierekompensowalną stratą są ofiary życia i zdrowia ludzkiego.


Do dnia dzisiejszego nikt nie upomniał się o osądzenie bolszewickiego złamania traktatu ryskiego i paktu o nieagresji z 1932 roku, a podpisana już po 1989 roku umowa z Rosją zrównuje rolę ofiary i napastnika.

Istnieją wszelkie formalne i rzeczowe podstawy do renegocjacji przez niepodległe państwo polskie naszych stosunków ze spadkobiercami ZSRS.

Jak zwykle bowiem uległość wobec napastnika nie przynosi pozytywnych skutków.


Piszę te słowa z pozycji uczestnika walk z sowiecką okupacją, czyli „żołnierza wyklętego” i mając na względzie pamięć poległych moich Towarzyszy Broni mogę stwierdzić, że dla nich znacznie większe znaczenie miałoby nie odświętne uroczystości, ale przejaw woli działania w kierunku zrealizowania tego celu, dla jakiego poświęcili życie, czyli odzyskania pełnej niepodległości Polski na obszarze ich walk.